جهاندادسمون
سينيئر رڪن
فقيرُ بيدِلَ جو عُرسُ،
پوئين هفتي پڙهُيمِ سُڀان کان (نومبر 25) وٺي ٽي ڏينهن فقير بيدل جو عُرسُ ملهايو پيو وڃي. فقير جي حياتي ڏاڍي ويچار جوڳي آهي. جوانيءَ ۾ فقيرُ پنج وقتَ نمازي هو. مسيِت ويِندي اجرڪ مٿي تي ورائي مُنهُن ويڙهي هلندو هو تي متان ڪا اهڙي شئي يا آدم ذات آسي پاسي ڏسڻ نه اچي جنهن سان هِرکي وڃي. پَرَ ليکو ڪيرُ مٽائي نه سگھي! هڪَ ڏينهن نماز پڙهڻَ ويو پي ته هوا جو جھوڪو لڳو ۽ مُنهَن تان نظر ڍڪيندڙُ لٽو لٿسُ. پاسي ڏسي ته ڪنهن جوان ڇوڪري تي نظر پينِ. سو دلِ لڳي ڪيرُ جھلي؟ ڏاڍو سُهڻو لڳُنِ ۽ تنهن سان دل ۾ يڪدمَ عشق مجازي جاڳيُنِ. تڏهن نماز جو خيال لهيِ ويُنِ ۽ ڌرم جون رسموُن وري نه ياد ڪيائون. انهيءَ کان پوءِ فقيِري جي واٽ ڌاريائون ۽ عشق حقيقيءَ جي ڪنهن وڏي منزلَ تي پُڳا. سو پهتل فقير ٿو ڏات ڏي
