ڇَيلِي
نثار بزمي
ڇيلي منهنجي نچڻي ڪڏڻي،
سندر سندر سهڻي سهڻي.
لاڏ ڪوڏ مان ٺينگ ڏئي ٿي،
سرهائيءَ جو سبق ٿئي ٿي.
ڇيلي منهنجي برڙي آهي،
هر هڪ ٻار ٿو هن کي چاهي.
ٻي، ٻي آهي ٻولي هن جي،
ٻولي آهي لولي هن جي.
ساهه ۾ آهي سمائڻ جهڙي،
سيني سان آ لائڻ جهڙي.
سون ۾ تورڻ جهڙي ڇيلي،
اهڙي مون نه ڏٺي البيلي.
هن جو نالو آهي مومل،
کير پياري وير ڪندي شل.
نيٺ ته اڳتي ٻڪري ٿيندي،
رنگ برنگي ڦرڙا ڏيندي.
ڇيلي منهنجي راڻي آهي،
منهنجي ڄڻ ته ڪهاڻي آهي.
بابا مون لئه آندي آهي،
لک به ملن ته به ڏيڻي ناهي.
(گل ڦل سيپٽمبر/آڪٽوبر 1997ع)
ڪتاب ڌرتي تارا تان ورتل
