ڏِٺَي ڏِيَارِي، سَامُونڊِيُنِ سِڙَھَ سَنبَاهِيَا
وِجِهيَو وَرُ وَنجَهه کَي، رَوئَي وَڻِجَارِي
مَارِيندُئِي مَارِي، پِرِھَ سُورُ پِرِينءَ جَو
سُرُ سَامُونڊِي
ڏِيَارِي = هندن جي عيد، خوشيءَ جو ڏينهن جنهن ۾ ڏيا ٻاريا ويندا آهن
سِڙَھ = ٻيڙيءَ جو کوهي ۾ ٻڌل ڪپڙو جنهن جي کلڻ سان ٻيڙي تيز هلندي آهي
سَنبَاهِيَا = تيار ڪيا
وَرُ = ڀاڪر
وَنجُھ = بانس جي لٺ جنهن سان ٻيڙيءَ کي ڌڪبو آهي
وَڻِجَارِي = سَامونڊي واپاريءَ جي زال
مَارِي = اي مُئي، ماريل، ڏکويل
پِرِھَ = صبح، ڳاڙهاڻ ويل
بيت جو پس منظر
~ڏياريءَ جون خوشيون ويجهو آهن ته وڻجارن پنهنجي سفر جي تياري به شروع ڪئي آهي.
~ هيءَ وڻجاري ونجھ کي ڀاڪر پايو پئي هنجون هاري.
~ هن مئيءَ کي محبوب جي جدائيءَ ۽ پرھ ڦٽيءَ جي پيار ماري وڌو آهي.
سمجهاڻي
سر سامونڊيءَ ۾ ڀٽائيءَ ٻاهرين ملڪن سان واپار ڪندڙ وڻجارن جي ونين ۽ محبوبائن جي اندر جي ڪيفيتن، نازڪ، نفيس ۽ ڪومل جذبن ۽ احساسن کي فوڪس ڪيو آهي.
عيد تہ نالو ئي آهي مسرتن جو، جنهن ۾ قيمتي ويس وڳا ڍڪي، سينگار ڪري، خوشبووئن سان واسجي، محبوب جو هٿ هٿ ۾ ڏئي ڪنهن تفريحي ماڳ جو سير ڪبو آهي. سدائين گڏ جيئڻ ۽ مرڻ جَي اڳ ڪيل واعدن ۽ وچنن کي دهرائبو آهي. پر..! جَي اُهي پرين ئي نہ رهن تہ پوءِ ڪهڙيون عيدون..!!؟
اڄ هن وڻجاريءَ جي اکين جا بند ڀڄي پيا آهن، سندس ناسي نيڻن مان لڙڪن لارون ڪنهن تيز برسات جيان وسي رهيون آهن.
سندس محبوب ڏياريءَ جي ڏيئن ٻارڻ کان اڳ ئي کيس اڪيلو ڪري پرڏيھ وڃڻ جي تيارين ۾ آهي.
هن بيت ۾ هڪ وڻجاريءَ جي وڇوڙي واري ڪيفيت کي بيان ڪيو ويو آهي.سندس ور سالن پڄاڻان گهر آيو آهي ته وري وڃڻ جون وايون پيو ڪري. اڳئين سال به جڏهن ڏياري ويجهي هئي ته هو هليو ويو هيو. هاڻي به جڏهن ڏياري قريب آهي ته هو کيس اڪيلو ڇڏيون ٿو وڃي. ڪجھ ڏينهن ترسڻ لاءِ کيس گهڻيون ئي ميڙون منٿون ۽ ايلاز ڪيائين ، ٻانهون ٻڌائين پر هن نه مڃيو.
هاڻي هوءَ ٻيڙيءَ جي ونجھ کي ڀاڪر پايو ويٺي روئي. کيس پرھ ڦٽيءَ جا ڪوسا ڀاڪر ۽ پيار جو ياد پيو آهي.
____
محترم مظفر منگي صاحب جي ٿورن سان سندس فيسبوڪ وال تان ورتل
