سِڪَڻَ وَارَنِ سُٿِرَو، جَي دَهشَتَ سَان دَرِيَاھُ
اَوڙَڪِ انِيَنِ جَو نہ رَهَي، آرِ بِنَا اَروَاحُ
وَيندَي سَاهَڙَ سَامُهَون، صَدِقَو ڪَندِيُون سَاھُ
جَنِ حُبَ اُنِهيَنِ جِي آھِ، سَاهَڙُ سَاڻِي تِنِ جَو
سُرُ سُهِڻِي
سُٿِرَو = آسان، سولو
دَهشَتَ = خوفناڪ، ڪنبائيندڙ
اَوڙَڪِ = آخر تائين، توڙ تائين، آخرڪار
اُنِيَنَ = انهن
آرِ = پاڻيءَ جي چاڙھ وارو وهڪرو، تِکَ، عشق، پيار
اَرِوَاحُ = روح جو جمع
سَاڻِي = واهرو
بيت جو پس منظر
~ ڀلي کڻي درياھ ڪنبائيندڙ ڇو نہ هجي تہ بہ عشق وارن لاءِ تري وڃڻ سولو آهي.
~ هنن جو روح پاڻيءَ بنا رهي سگهي ئي نٿو.
~ جن کي عشق لڳل آهي سي ساهڙ ڏانهن ويندي سر گهوري ڇڏينديون.
~ ساهڙ بہ انهن جو واهرو آهي جن کي ساهڙ جي سِڪَ آهي.
سمجهاڻي
جڏهن درياھ موج مستيءَ ۾ هجي ٿو تہ سندس دهشت کان سڄو جسم لرزجي ۽ ڪنبي ٿو وڃي. لهرن جي اوچائي ۽ ڪُنَنِ جا ڪڙڪا ڏسي ساھ مُٺِ ۾ اچيو وڃي.پر عشق وارن لاءِ اهو ترڻ ۽ پار پهچڻ نهايت سولو ۽ آسان آهي.
جن جو ساهڙ ۾ ساھ آهي سي ڀلا درياھ جي پاڻيءَ کان ڪيئن رهي سگهنديون؟ هو تہ ساهڙ ڏي ويندي پنهنجو سر ساھ صدقي ڪرڻ لاءِ آتيون ڏيکارجن ٿيون. جن کي ساهڙ جي سِڪَ ۽ اُڪِيرَ رهي ٿي، ساهڙ بہ تن لاءِ سر صدقو ڪرڻ لاءِ سدائين تيار رهي ٿو.
سو جيڪڏهن اوهان بہ دلير ۽ بهادر آهيو تہ سر جو سانگو لاهي محبوب ۽ منزلون تلاشيو، هو بہ اوهان لاءِ منتظر پسندئو.
_____
چونڊ، تحقيق ۽ تشريح محترم مظفر منگي صاحب جي ٿورن سان سندس فيسبوڪ وال تان ورتل
