الله دي سهاري دي ٻاجهون ٻي ساري سهاري مُڪ ويندن.

[عبدالعزيز لغاري]

الله دي سهاري دي ٻاجهون ٻي ساري سهاري مُڪ ويندن.
الله دي پياري دا دامن پڪڙ دنيا دي پياري مُڪ ويندن.

نه هر هر جا دي در کڙڪا
هڪي يار دي در تي سيس نِوا
ڏون ٻيڙيان دا تردا نئين
کا کا تي اُڀاري مُڪ ويندن.

يا دنيا جهان دي لائن تي چل
يا عشق اڙانگي دي سنگت رل
هڪي پاسي رک تون خيال اپڻا
ٻي عام کپاري مُڪ ويندن.

ڏون گهر دا مهمان ڪيوين ڪردي
يا رڄ کاندي يا بُک مردي
توڙي رُکي ملي هڪ در تي رهين
در در دي اشاري مُڪ ويندن.

ڪڍ دل تون چاهت اميرين دي
چُم تون خاڪ قدم فقيرين دي
مزي خاڪ نشيني دي مُڪدي نئين
اهي تخت هزاري مُڪ ويندن.

پِهلَي روشن اپڻَي مڪان ڪون ڪر
پِڇين “بختا“ سڏ جانان ڪون ڪر
ول دير نهين هُڻي آ ويسن
هر روز دي لاري مُڪ ويندن
___________________________
فقير بخت علي بخت رحه