منهنجي جنت خادم گھراڻو اڪبر ڪنهن پري علائقي مان لڏي اچي هتي رهيو هو هن جي چوڻ موجب هن جي خاندان ۾ هاڻي ڪوبه نه آهي هيءُ پاڻ ٻه زال مڙس آهن هي جڏهن کان هتي رهيو هو ته هن جي اها عادت هوندي هئي ته جنهن وقت پکي پکڻ پنهنجي آشيانن کي ڇڏي رب جي واکاڻ ڪندي رزق جي تلاش ۾ نڪرندا آهن هيءُ به صبح جو سوير اٿي پنهنجي رب جي عبادت ڪري رزق جي تلاش ۾ نڪري ويندو هو جڏهن هيءُ شروع ۾ هتي آيو هو ته بهرڪو هن کي شڪ جي نظر سان ڏسندو هو پر وقت جي گذرڻ سان گڏ هيءُ به هنن سان سمائجي ويو هو هنن جي ريتن رسمن موجب زندگي گذارڻ لڳو هو . هنن کي صرف هڪ ڏک هوندو هو ته هنن جو ڪوبه اولاد نه هو هتي رهندي هنن کي ڪافي سال ٿي ويا هئا هنن پنهنجو گھر به ٺهرايو هو .اولاد جي نه هئڻ جي ڪري هيءُ پاڙي جي ٻارن کي پنهنجو سمجھندا هئا انهن سان محبت ڪندا هئا جنهن ڪري ڪجھه پلن جي لاءِ اولاد نه هئڻ جو درد هنن کان وسري ويندو هو ٻار به هنن جي محبت پيار سان هنن سان ملي جلي ويا هئا پر هنن کي ڪنهن وقت اهو خيال ايندو هو ته پرايو اولاد وري به پرايو آهي اسان جو سهارو ته نه يندا اهي پنهنجن مائٽن جا ڀرجھلا ٿيندا اهو سور هنن کي جھوري وجھندو هو . هنن کي هر وقت اهو خيال ايندو هو ته جڏهن هيءُ ضعيف العمر ٿيندا ته هنن جو خيال ڪير رکندو هنن جو سهارو ڪير ٿيندو پر وري به هيءُ رب جي رضا تي راضي رهندا هئا اڪبر جڏهن اداس ٿيندو هو ته هن جي گھر واري هن کي آٿت ڏيندي چوندي هئي ته هن ۾ ڪا رب جي رضا آهي هيءُ هڪ آزمائش ۽ زندگي جو امتحان آهي جيڪو پنهنجي قسمت ۾ لکيل آهي اهوئي ٿيندو پاڻ ڪجھه به نٿا ڪري سگھون . هيءُ صرف ڪنڌ سان ها ڪندو هو . هڪ ڏينهن جڏهن سج لامن مان ليئا پائي هاڻي لڪڻ جي موڊ ۾ هو پکي پنهنجي آکيرن ڏانهن وري رهيا هئا ميهار مال ڪاهي وٿاڻن ڏانهن وري رهيا هئا مال جي هلڻ جي ڪري جيڪا مٽي اڏري رهي هئي ان مان هڪ وڻندڙ هٻڪار اچي رهي ان سمي هيءُ به مزوري تان واپس پنهنجي گھر ڏانهن اچي رهيو هو جڏهن هيءُ پنهنجي رستي تان اچي رهيو هو ته هن جھنگ جي ديوين مان هڪ معصوم ٻار جي روئڻ جو آواز ٻڌو جنهن تي هيءُ ڇرڪجي ويو ته هن وقت هن جھنگ ۾ ڪنهنجو ٻار ايترو روئي رهيو آهي هن پنهنجا قدم ان روئڻ جي آواز واري رستي انهن ڪيا جڏهن هيءُ اتي پهتو ته هن ڏٺو ته هڪ ازو ڄاول ٻار گلاب جي گل جھڙو خوبصورت پيو آهي جيڪو زارو قطار روئي رهيو هن چو طرف ڏٺو پر هن کي ڪوبه نظر نه آيو هن ٻار کي هنج ۾ کنيو ته هن جي دل کي هڪ سڪون ملي ويو هن سوچيو ته هيءُ خبر نه آهي ڪنهنجو ٻار آهي ڪنهن هن کي هتي ڇڏيو آهي وري هن جي ذهن ۾ خيال آيو ته ڪنهن پنهنجي ڪيل گناهه کي لڪائڻ ڪاڻ هن کي هتي ڇڏيو آهي هن جيڪا غلطي ڪئي هوندي ان جو ته هن اثر ٿيو پر هن ڪهڙو ڏوهه ڪيو جو هن کي هتي ڇڏي ڏنو هيءُ ته هتي جھنگ جي جانورن جي پيٽ جو کاڄ بنجي ها .هيءُ ان معصوم کي هنج ۾ کڻي پنهنجي گھر آيو ۽ ڳوٺ جي بزرگن کي به سڄو قصو ٻڌايو جن چيس ته اڪبر هيءُ تون ٻار رک هن کي نپائي اهو تنهنجو آهي اهو تننجو سهارو بنجندو هنن هن جو نالو اله بچايو رکيو ڇو ته هن جو بچاءُ رب ڪيو هو هيءُ هن کي پالڻ لڳا ۽ جيئن وڏو ٿيو ته هن کي علم حاصل ڪرڻ ڪاڻ اسڪول ۾ داخل ڪرايو ويو وقت پنهنجي حساب سان هلندو رهيو اڄ هيءُ جوان ٿي ويو هو ۽ ڊاڪٽر به بنجي ويو هو هيءُ پنهنجي پاليندڙ ماءُ پيءُ سان پيار ڪندو هو هنن جي خدمت به ڪندو پر هن جي والدين هن کي ڪڏهن به اصل ڳالهه نه ٻڌائي ۽ نه ئي هنن هن کي محسوس ٿيڻ ڏنو ته هيءُ هنن جو اولاد نه آهي هنن کي الهبچائي تي ناز هوندو هو پر ڪنهن نموني هن کي کي اها بر پئجي ويئي ته هيءُ هنن جا ماءُ پيءُ نه آهن هن انهن کان ان بابت پڇيو ته انهن دل تي پٿر رکي هن کي سموري ڳالهه ڪري ٻڌائي جنهن تي هن چيو ته مون کي ناز آهي فخر آهي جو آئون اوهان رت به نه آهيان پر اوهان مون کي پيار پري پاٻوهه سان نپايو مون کي پنهنجي قدمن تي بيهاريو منهنجا سڀ ڪجھه اوهان آهيو اوهان منهنجي جنت آهيو جيڪڏهن توهان مون کي نه کڻي اچو ها ته آئون جانورن جو کاڌو بنجي وڃان ها اڄ منهنجو نالو نشان نه آهي منهنجي جنت توهان آهيو جيڪو منهنجي قسمت ۾ لکيل هو اهو ٿيو هونءَ به چوندا آهن آهن ته جنهن کي رب رکي تنهن کي ڪير چکي .آئون پنهنجي جنت کي نه ڇڏيندس ائين چئي الهبچايو هنن کي چنبڙي ويو اڪبر ۽ هن جي زال هن کي کي ٻانهن جي شفقت واري هار ۾ قابو ڪري ڇڏيو
