هوءِ ثابُوتِيءَ ساڻُ، ته پُسڻان پالِهو رَهين

شاه عبدالطيف ڀٽائي رحه جي هيٺئين شعر کي اڪثر ڪري مڪمل تناظر کانسواءِ بيان ڪيو ويندو آهي.

مُون کي مُون پِرِيَنِ، ٻَڌِي وِڌو ٻارِ ۾؛

اُڀا اِيئَن چَوَنِ، مَڇُڻ پاندُ پُسائِيين.

حقيقت ۾ شاه صاحب اتي ڳاله ختم ناهي ڪئي. پر
وڌيڪ پڙهو