هوءِ ثابُوتِيءَ ساڻُ، ته پُسڻان پالِهو رَهين

[جميل احمد]

شاه عبدالطيف ڀٽائي رحه جي هيٺئين شعر کي اڪثر ڪري مڪمل تناظر کانسواءِ بيان ڪيو ويندو آهي.

مُون کي مُون پِرِيَنِ، ٻَڌِي وِڌو ٻارِ ۾؛

اُڀا اِيئَن چَوَنِ، مَڇُڻ پاندُ پُسائِيين.

حقيقت ۾ شاه صاحب اتي ڳاله ختم ناهي ڪئي. پر
وڌيڪ پڙهو