محبتِ وفا خادم گھراڻو سڄي ڳوٺ جا گھر بجلي جي بلبن جي ڪري روشن هئا آسمان تي تارا ڪنهن نئين نويلي ڪنوار جي بوڇڻي جو ڏيک ڏئي رهيا هئا . ماحول ۾ مختلف جيتن جا آواز اچي رهيا هئا ان رات چنڊ به اڀريو هو مهيني جون آخري تاريخون هيون چنڊ جي چانڊوڪي نه هئڻ جي ڪري رستن تي ۽ ڳوٺ ۾ ڪار هئي ڳوٺ جي گھرن کان ڪجھه قدمن تي هڪ ڪچو گھر هو جنهن مان هلڪي روشني اچي رهي هئي پر هوا جي جھونڪي ساڻ ڄڻ نچي رهي هئي اها لالٽين جي روشني هئي جيڪا صابو جي گھر مان اچي رهي هئي صابو هڪ محنتي جفا ڪش انسان هو جيڪو شهر ۾ هڪ فيڪٽري ۾ ڪم ڪندو هو هن شادي به پنهنجي پسند جي پنهنجن مان ڪئي هئي ٻئي زال مڙس هڪٻئي جي لاءِ ڄڻ هئا انهن ۾ ڪڏهن به ڪو شڪوو ۽ شڪايت نه هئي . صابو رات جي وقت اڱڻ تي پيل کٽ تي ليٽيو پيو هو هن ڪنهن وقت پنهنجي نگاهن کي آسمان طرف ته ڪنهن وقت ٽٽل کٽ تي پننجي گھر واري ۽ اڪيلي سڪيلڌي پٽ وريام طرف ڪئي ٿي . هن جو اندر جھري رهيو هو . هن جي لاءِ خوشي جا ڏينهن تڏهن ختم ٿيا جڏهن فيڪٽري ۾ ڪم ڪندي هن جي ٽنگ پٽي ۾ اچي ويئي جنهن جو علاج ڪرايو ويو پر آخر ڊاڪٽرن کي اها ٽنگ ڪٽڻي پيئي . فيڪٽري وارن هن کي ڪجھه ڏوڪڙ ڏنا . جنهن کان پوءِ هيءُ فيڪٽري ۾ ڪم ڪرڻ جي لائق نه رهيو هيءُ معذور بنجي ويو پر هن پنهنجي جيون ساٿي جي سهاري سان معذوري کي مجبوري نه سمجھيو انهن پئسن مان هڪ ننڍڙو دوڪانڙو ڪڍي گذر سفر ڪرڻ لڳو پاسا ورائيندي هن کي خبر نه آهي ڪهڙي مهل ننڊ اچي ويئي جڏهن فلڪ تي سحر نمودار ٿيڻ وارو هو ڪڪڙن جي ٻانگن جا ڪڙڪا هئا پکي ٻوليندا پنهنجي آکيرن مان نڪري رهيا هئا هن جي گھر واري هن کي اچي اٿاريو وريام جا پيءُ اٿ تيار ٿي توکي اڄ دوڪان جو سامان وٺڻ جي لاءِ شهر وڃڻو آهي . هن اکيون کولي ڪنڌ سان هائوڪار ڪيئي جڏهن هن جي نظر پنهنجي گھر واري تي پيئي ته هن ان کي پهريل پراڻا ڪپڙا ڏٺا جنهن ۾ خبر نه آهي ڪيتريون چتيون لڳل هنيون پر هن جي گھر واري ڪڏهن به فرمائش نه ڪئي هيءَ قدم قدم پنهنجي مڙس سان ڪلهو ڪلهي ۾ ملائي هلي . صابو ماضي جي ڏينهن ۾ هليو ويو جڏهن هن کي پگھار ملندي هئي ته هيءُ بازار ويندو هو هر پگھار تي پنهنجي گھر واري لاءِ نيون چوڙيون ۽ پنهنجي پسند جو وڳو وٺي ايندو هو جيڪو هن جي گھر واري پائي باغ بهار پيئي ٿيندي هئي پر هاڻ اهي ڪپڙا هن کي ڪٿان وٺي ڏيندس . هن کي اهو ڏينهن به اکين جي اڳيان ڦرڻ لڳو ته جڏهن هن کي وريام ڄائو هو ته هن ڳڙ جي ڀت جي خيرات ڪئي هئي پر اڄ پنهنجي پٽ جي ڪهڙي خواهش کي پورو ڪري . هن دل ۾ چيو ته ادا صابو هاڻ ڇا ٿو سوچين تنهنجو حال اڻپورو آهي هڪ ويلو کائو ٿا ٻيو ويلو بک تي گذاريو ٿا . هيءُ وري سوچڻ لڳو ته ڇا اسان جا سپنا ائين اڌورا رهندا . هيءُ ڄڻ سوچن جي سمونڊ ۾ ٻڏي رهيو هو ته هن جو پٽ وريان ڊوڙي اچي هن جي هنج ۾ ويٺو ۽ پنهنجي پيءُ کي ڀاڪر ۾ ڀري چميون ڏيڻ لڳو جنهن سان صابو سوچن مان نڪتو لبن تي هلڪي مرڪ آندي هن جي پٽ چيو ته بابا اڄ توهان تهر ( شهر ) ٿا وڃو ته مونتي لاءِ ( منهنجي لاءِ ) هتري تار وتي اتجو ( منهنجي لاءِ هڪ ڪار وٺي اچجو ) ان صابو چيو ته منهنجي بابا لاءِ جام ڪارون . اٿي تيار ي پنهجي گھر واري جي ڀر ۾ اچي ويٺو جيڪا کلئي آسمان هيٺ ماني پچائي رهي هئي هن پنهنجي مڙس ۾ نگاهه وجھي چيو ڇو اداس آهين ؟ ڇا ٿيو آهي ؟ جڏهن توهان کي اداس ۽ پريشان ڏسندي آهيان ته آئون به اداس ۽ پريشان ٿي ويندي آهيان تون اداس نه رهه پاڻ جنهن به حال ۾ آهيون خوش آهيون هڪ ڏينهن پنهنجو بابا وريام جوان ٿيندو پنهنجا سڀ سور لهي ويندا هيءُ حياتي ۾ هڪ امتحان آهي ان ۾ پاڻ کي پاس ٿيڻو آهي تون اداسي کي ڦٽو ڪر خوش رهه .تون نيرن ڪري شهر وڃ دوڪان تي آئون پاڻهي گراهڪن کي سامان ڏينديس تون بي اونو ۽ بيفڪر ٿي وڃ . جڏهن هيءُ وڃڻ لڳو ته گھر واري چيس ته مٿان عيد اچي رهي آهي جيڪڏهن ڪجھه ڏوڪڙ بچن ته پٽڙي جي لاءِ ڪو نيلامي وڳو وٺيو اچجان جيئن اهو عيد تي پائي سگھي . ان تي هن چيس ته وريام جي ماءُ تنهجي لاءِ ڪڄاڙو وٺي اچان جي پيسا بچن ته جنهن تي هن چيس ته منهنجو سڀ ڪجھه تون ئي آهين تون ئي منهنجي ڍڪ آهين تون ئي منهنجو لباس آهين تون ئي منهنجو جيون آهين تون خوش ته آئون به خوش جنهن حال ۾ آهيون اهو قسمت جو لکيو آهي تون رڳو پٽڙي جي لاءِ وٺي اچ هن چيس ته ڪجھه تهه چئو جنهن تي هن جي گھر واري چيس ته هيترا سال پاڻ گڏ رهيا آهيون ڪڏهن به ڪا فرمائش ۽ انگل ڪيم ڪيو اٿم منهنجو انگل به تون آهين فرمائش به تون آهين منهنجو جيون به تون ئي آهين تون سدا خوش رهه غم نه ڪر مرڪندو رهه اها ئي منهني فرمائش آهي ٺيڪ آهي آئون وڃان ٿو . صابو شهر ۾ ويو جتي هن دوڪان جو سامان ورتو ۽ ڳوٺ جي هڪ سوزڪي واري کي چيو ته هيءُ منهنجو سامان ڳوٺ کڻي هل آئون پوءِ اچان ٿو گھر وارن کي چئج ته مون کي ٿورو ڪم آهي اهو لاهي اچان ٿو . هن بچيل پيسن کي ڳڻيو ته اهي چار سو روپيا هئا هن انهن مان وريام جي لاءِ هڪ ڪافور واري ڪار ورتي ۽ پوءِ نيلامي ڪپڙن جي گاڏن تان ڳولي ڳولي وريام لاءِ هڪ وڳو ورتو ۽ اڃا به هن وٽ وٽ ڪجھه ڏوڪڙ هئا هن سوچيو ته ان مان وريام جي ماءُ جو نيلامي وڳو ملي ويندو هن عورتن جي نيلامي ڪپڙن جي گاڏن تان ڳولي ڳولي هڪ وڳو ورتو جيڪو ٻه سو مليو اهو وڳو وٺي هيءُ ڏاڍو خوش ٿيو ۽ شاپر ۾ وجھي اچي بس اسٽاپ تي بس جو انتظار ڪرڻ لڳو . منجھند گذري ويئي شام گذري رات ٿي پر صابو گھر نه وريو هن جي گھر واري اچي پريشان ٿي ته هيءُ ويل ٿي آهي اڃا ڪونه آيو خدا خير ڪري ڪڏهن به ايتري دير نه ڪئي آهي اڄ ڇو دير ڪئي آهيس هن جو من اداس ٿي ويو هاڻي هيءُ پروڙ وٺي ته ڪنهن کان وٺي هن ان سوزڪي واري جي گھر وڃي ان کان پڇيو جيڪو ان ئي ڳوٺ ۾ هو جنهن چيس ته مون کي چيائين ته ٿورو ڪم آهي اهو لاهي اچاه ٿو مون کي وڌيڪ خبر نه آهي ته ڪيڏانهن ويو ها پر پاڻ سڌو نيلامي ڪپڙن جا جتي گاڏا بيهندا آهن ان طرف ويو هو . رات جو خاموش ماحول جنهن جيتن جا آواز ٻي هر طرف خاموشي ان خاموشي ۾ اوچتو گاڏين جي سائرن جا آواز ٻڌڻ ۾ آيا ڳوٺ وارا انهن آوازن تي ٻاهر آيا ته هڪ پوليس موبائل هئي هڪ ايمبولنس هئي . پوليس آفيسر ڳوٺ وارن کي چيو ته اڄ شهر ۾ بس اسٽاپ تي هڪ موٽر سائيڪل ۾ بم ڦاٽو هو جنهن ۾ ڪيتائي انسان بي موت مري ويا آهن هڪ لاش اسان به کڻي آيا آهيون جيڪو هن ڳوٺ جي ڪنهن ماڻهو جو آهي هيءُ هڪ ٽنگ کان معذور آهي جڏهن صابو جي گھر واري جي ڪن تي اهي لفظ پهتا ته هن چيو ته مغذور ته منهنجو سراج آهي اهو مون کان ائين جدا ڪين ٿيندو هن ڊوڙي اچي يمبولنس جو دروازو کوليو ته هن جي نظر صابو جي خاموش جسم تي پيئي زارو زار روئڻ لڳي ۽ هيءُ چوڻ لڳي ته هيءُ تهوريام جو ابو آهي هن کي ڪنهن ماريو هيءُ ته وريام جي ڪار وٺڻ ويو هو پوليس واري ن کي هڪ شاپر ڏني جڏهن هن ڏٺو ته ان ۾ وريام جو وڳو ڪار ۽ سندس لاءِ هڪ وڳو هو . جنهن تي هن چيو ته صابو جا بابا منهنجي وڳي جي لاءِ ڇو ترسي هليو اچي ها منهنجو وڳو ته تون ئي هوئين ائين چئي صابو جي لاش مٿان بيهوش ٿي ڪري پيئي اهڙي بيهوش ٿي جو وي نه اٿي . هنن جي مائٽن کي اطلاع ڏنو ويو جيڪي آيا ڳوٺ وارن ڪفن دفن جو بندوبست ڪيو وريام جيڪو اڃا پوري طرح ٽڙيو به نه هو اهو يتيم بنجي ويو . اهو گھر جنهن ۾ پيار ۽ پريت هئي ڏک سک ونڊڻ وارا هئا ان گھر مان محبتِ وفا ڪرڻ وارن جا ٻه جناز کڄي رهيا هئا . رسمن جي خاتمي کان پوءِ وريام کي سندن ماما پاڻ سان وٺي ويا پر صابو ۽ ان جي گھر واري جي محبت جا قصا ۽ وفا تي اڄ به ڳوٺ وارا ناز ڪن ٿا ته محبت جيڪا هنن ڪئي اهو سون ۾ ڪو هڪ ڪندو هوندو . صابو جو ڪچو گھر ويران پيو آهي پر چئي رهيو آهي ته هيءُ محبت وفا جي نشاني آهي
