رِيَ اِعرَابِيُنِ هِتِ، گَهنگَهرُ گَهارَڻُ مُون ٿِئَو
بَڪَتِ الِعَينَانِ فِي هَوَاڪَ دَمَا، پُڄَان سَاڻُ پِرِتِ
مَنُ، اَکِيُون، تَنُ تِتِ، جِتَي جَنَبُ جَيڏِيَين
سُرُ مَارُئِي
رِيَ = کان سواءِ
اِعرَابِيُنِ = جهانگين، ماروئڙن _ اعرابين لفظ عربي ٻوليءَ جو آهي. عربستان جا اُهي بدوي جيڪي جبلن، جهنگلن، ريگستانن ۽ صحرائن ۾ رهن ٿا. ٿر بہ هڪ صحرا آهي تنهنڪري ڀٽائيءَ هي لفظ استعمال ڪيو آهي.
گَهنگَهرُ = جنجال، مونجهارو، پريشاني، اذيت، عذاب
بَڪَتِ الِعَينَانِ فِي هَوَاڪَ دَمَا = تنهنجي عشق ۾ منهنجي ٻنهي اکين رت رنو _ عربي ٻوليءَ جو شعر
پِرِتِ = پريت، سڪ، اڪير
مَنُ = دل
تِتِ = تتي، اُتي
جَنَبُ = جنم، حياتي
جَيڏِيَين = هڪ جيڏين، سرتين، سهيلين
بيت جو پس منظر
~ پنهنجي جهانگين کان سواءِ هن قيد ۾ آئون جنجال ۾ آهيان.
~ منهنجون ٻئي اکيون رت ٿيون روئن، شال محبت ساڻ مارن سان ملان.
~ منهنجي دل، اکيون ۽ جسم اُتي آهي جتي منهنجون سرتيون آهن.
سمجهاڻي
مارئي عمر بادشاھ جي قيد ۾ پنهنجي ماروئڙن لاءِ هنجون هاريندي چئي ٿي :
پنهنجي جهانگين کان سواءِ جيئڻ مون لاءِ وڏي اذيت ۽ عذاب آهي. مارن جون ساروڻيون ساريندي منهنجي اکين جا بند ڀڄي پيا آهن ۽ هاڻي تہ نيڻن مان رت جا ڳوڙها پيا ٽمن، شال سڪ سان اُتي پهچان.
منهنجو روح، بدن ۽ اکيون اُتي اٽڪيل آهن جتي آئون ڄائي، نپني ۽ وڏي ٿي آهيان. جتي منهنجون هڪ جيڏيون، سرتيون ۽ سهيليون آهن.
چونڊ، تحقيق ۽ تشريح محترم مظفر منگي صاحب جي ٿورن سان سندس فيسبوڪ وال تان ورتل
____
انتظامي رڪن طرفان آخري ترميم:
