سِبي سَيبَا ڏَي، ڀَورِي نِيهُ نَہ ڪَچَوئَي
کَٿِيَ وَٽيُون کُٿِيُون، سَتِي سِيڻَي سَي
مَڇُڻِ چُونِمِ ڪَي، لَڄَايَئِي ٿَرَ ڄَائِيُون
سُرُ مَارُئِي
سَيبَا = ٽوپا، ٽاڪا
ڀَورِي = معصومڙي، اَبَهَمڙِي
نِيهُ = نينهن، عشق، محبت
ڪَچَوئَي = گهٽتائي ڪري، ڪمي ڪري
کَٿِي = لوئي، رِلِي، ڪمبل
وَٽيُون = ڪِنَارِيُون
کُٿِيُون = ڳري ويون، پراڻيون ٿي ويون، ڦاٽي ويون، ليڙون ليڙون ٿي ويون
سَتِي = سَتَ واري، ستياڻي، پاڪدامن
سِيڻَي = سِبَي، ٽوپا ڏئي
مَڇُڻِ = متان، مبادا
چونِمِ = چَوَنِمِ، چون
بيت جو پس منظر
~ هي ابهمڙي چولي کي ٽوپا ڏئي جسم ڍڪي ٿي پر مارن جي محبت ۾ ڪا ڪمي ٿيڻ نٿي ڏئي.
~ هي ستياڻي ليڙون ٿيل لوئيءَ جي ڪِنَاريُنِ کي ويٺي سبي.
~ متان ڪي ايئين چون تہ تو ٿريلين کي لڄايو آهي.
سمجهاڻي
عمر جي قيد ۾ گذاريندي مارئيءَ جو چولو ۽ لوئي پراڻا ٿي ويا هن، ڦاٽي ويا هن، ليڙون ليڙون ٿي ويا هن.هي معصومڙي ۽ پاڪدامن مارئي انهن کي ٽوپا ڏئي، چتيون هڻي پنهنجو جسمڍڪي ٿي. پر مارن سان محبت ۾ ڪا ڪمي ڪونہ آئي اٿس.
مارئي عمر بادشاھ طرفان ڏنل ريشمي ۽ بخملي ويس وڳن کا نفرت ٿي ڪري ۽ پنهنجي مارن جَي سادڙن ليڙون ٿيل لٽن تي فخر محسوس ٿي ڪري. مارئي اهو سڀ ڪجھ ان لاءِ ٿي ڪري تہ متان ٿر ۾ سڀاڻي مون کي يا منهنجي مارن کي ڪو مهڻو ڏئي، تہ عمر جا ويس ڍڪي تو ٿر لڄايو آهي.
چونڊ، تحقيق ۽ تشريح محترم مظفر منگي صاحب جي ٿورن سان سندس فيسبوڪ وال تان ورتل
____
انتظامي رڪن طرفان آخري ترميم: