سَونَ بَرَابَرِ سِڳِڙَا، مَارُوءَ سَندَا مُون
پَٽَولَا پَنهُوَارِ کَي، عُمَرَ آڇِ مَ تُون
وَرُ لَوئيَ جِي لُون، ڏَاڏَاڻَنِ ڏِنِيَامِ جَا
سُرُ مَارُئِي
مَارُوءَ = کَيتَ جا _ کيتُ مارئيءَ جو محبوب ۽ مڱيندو
سَڳِڙَا = ڌاڳا _ ٿر ۾ ڪنوار کي مڱڻي وقت گهوٽ جي طرفان ڳاڙهي رنگ جا ڌاڳا ڪاراين ۾ ٻڌا ويندا آهن.
پَٽَولَا = پٽ ۽ ريشم جا ويس وڳا
پَنهُوَارِ = پنهوارڻِ _ مارئيءَ جو پاڻ ڏانهن اشارو
آڇِ = لالچ
مَ = نہ
وَرُ = بهتر، سرس، نعمت
لُون = تَندُ، تارَ، ڌاڳو
ڏِنِيَامِ = ڏني اٿن، ڏني هُيَنِ
بيت جو پس منظر
~ ماروءَ سان ٿيل مڱڻي جا هي ٻڌل ڌاڳا منهنجي لاءِ سون برابر آهن.
~ او عمر ! تون هن ملير ڄائيءَ کي ريشمي وڳن جي لالچ نہ ڏي.
~ جا لوئي مون کي پنهنجي اباڻن ڏني آهي سا ڪنهن نعمت کان گهٽ ناهي.
سمجهاڻي
منهنجي وَرَ ۽ محبوب کيتَ سان جڏهن مڱڻو ٿيو هو، ان ويل گهوٽ طرفان منهنجي ڪَرَايُنِ ۾ جيڪي ڳاڙهي رنگ جا ڳانا ٻڌا ويا هئا.اُهي مون لاءِ سونَ جي ڪنگڻن، برسليٽ ۽ ٻَانهِيُنِ جيان آهن. اي عمر ! هن ملير ملڪ جي مارئيءَ کي تون پنهنجَن پَٽَ، ريشم ۽ بخمل جي ويس وڳن جون لالچون نہ ڏي. هيءَ جيڪا منهنجي اباڻن لوئي ڍڪائي آهي، ان جي تَندُ تَندُ ۽ ڌاڳي ڌاڳي کي تنهنجن شاهي شالن کان وڌ پاڻ لاءِ نعمت، سوکڙي ۽ تحفو ٿي ڀائيان.
چونڊ، تحقيق ۽ تشريح محترم مظفر منگي صاحب جي ٿورن سان سندس فيسبوڪ وال تان ورتل
____