تَيلُ نَہ لَائِيَان تُنهِنجَو، مُون مَارُوءَ جَو مَنِ
ڪَرِيَان ٻِي نَہ ڪَنِ، اَهَرَ اُنِهِين آهِيَان
سُرُ مَارُئِي
لَائِيَان = لڳايان، مکيان
آهَرَ = آڌارَ، آسري، اميد، ڀروسي
اُنِهِين = ان جي، انهن جي
بيت جو پس منظر
~ منهنجي مَنَ کي ماروءَ جو تيل لڳل آهي تنهنڪري تنهنجا هي تيلَ نہ لڳائينديس.
~ مان جن جي آسري آهيان انهن کان سواءِ ٻي ڪا ڳالھ ٻڌڻ لاءِ تيار ناهيان.
سمجهاڻي
مارئيءَ کي عمر جي قيد ۾ آئي ڪيترائي ڏينهن گذري ويا هن پر اڃان تائين ڪپڙا تبديل نہ ڪيا اٿئين، وارن ۾ تيل لڳايو اٿئين نہ وري ڪي هار سينگار ڪيا اٿئين. عمر جڏهن بخملي ويس وڳا، مختلف قسم جا صابڻ، خوشبودار تيلَ ۽ خوشبووئون ڏانهُس آڻي ٿو تہ ٿڏي ڇڏي ٿي.
مارئي چئي ٿي : منهنجي دل کي منهنجي محبوب جَي محبت جو مَکُ ۽ رنگ اڳ ئي لڳل آهي. تنهنجيون اهي پيار ۽ محبت سنديون ڳالهيون مون کي زهر لڳن ٿيون. منهنجا هي ڪَنَ تہ رڳو مارن ۽ محبوب جي مٺين ڳالهين ٻڌڻ جا هيراڪ ۽ آتا آهن، ڇو تہ آئون انهن جي آهيان. انهن جي ئي ڏڍ ۽ آسري جيئان ٿي.
چونڊ، تحقيق ۽ تشريح محترم مظفر منگي صاحب جي ٿورن سان سندس فيسبوڪ وال تان ورتل
____