جَنِ ڪَرَايُنِ ڪَچَ جَا، وَرُ سَاهَيڙِيُون سَي
اَتِ اُڪَنڍِي آهِيَان، مَنَهَ مَارُوءَ جَي
پَکَنِ سِين نَہ پَاڙِيَان، هَنڌَ هِتَي جَا هَي
اَهلَ اَبَاڻَنِ کَي، مَرِي شَالَ مَلَهائِيَان
سُرُ مَارُئِي
ڪَچَ = شيشي يا ڪانچ جا ڪُوڙَا چُوڙَا
وَرُ = بهتر، فخر لائق
اَتِ = بلڪل، نهايت، تمام، ڏاڍي
مَنَهَ = مَنَهَن، ڇَنَا، ڀونگيُون، ڪکاوان گهر
پَاڙِيَان = مَٽُ سمجهان، برابر سمجهان، ڀيٽيان
هَنڌَ = ماڳ، مڪان، رهڻ جون جايون
اَهلَ = آڪَهه، ڀَاتِي، خاندان
مَلَهايَان = مُنهُن مَٿَي ڪيان
بيت جو پس منظر
~ جن سرتين جي ڪَرَايُنِ ۾ ڪوڙا چوڙا آهن، سي سدا سُونهَنِ ٿيون.
~ جتي ماروئڙن جا مَنَهَن اڏيل آهن، انهن جاين جي ڏاڍي سِڪَ لڳي اٿم.
~ تنهنجي محلن کي مارن جي پکن سان ڪيئن ڀيٽيان؟
~ هتي لوئي لڄائڻ بدران، شال پساهه پورا ڪري مارن سان ملهايان.
سمجهاڻي
مارئي پنهنجي ملڪ ملير جي سرتين جا ڳڻ ڳائيندي چئي ٿي :
منهنجي سرتين جي ٻانهُنِ ۾ جيڪي ڪانچ جا ڪوڙا چوڙا آهن سي کين سهڻا لڳن ٿا ۽ فخر جي لائق آهن. جتي منهنجي مارن جا مَنَهَن ۽ پکا اڏيل آهن، انهن جاين گهمڻ ۽ ڏسڻ لاءِ آئون آتي آهيان، ڏاڍي سڪ لڳي اٿم. تنهنجا هي محل، ماڙيون منهنجي اباڻن ڪکن جَي ڪڏهن مَٽُ نہ ٿي سگهندا.
امرڪوٽ اچي لوئي لڄائڻ بجاءِ شال پساهه پورا ڪري پنهنجي اباڻي آڪَهه جو مُنهُن مٿي ڪيان.
چونڊ، تحقيق ۽ تشريح محترم مظفر منگي صاحب جي ٿورن سان سندس فيسبوڪ وال تان ورتل
____