سهاري جي آس خادم گهراڻو هوءَ پنهنجي نياڻي جي گھر جي اڳيان ٺهيل دڪي تي ويٺي هئي ۽ اکين مان نير وهائي رهي هئي ڪنهن وقت پنهنجي ڀنل نيڻن کي مٿي کڻي سامهون گھر جي طرف نگاهون ڪيون ٿي اهو گھر هن جي سڪيلڌي پٽ جو هو . هيءُ هن جو اڪيلو پٽ هو جنهن تان هيءَ من تن قربان ڪندي هئي پر هن کي ان جو ڪو به اونو نه هو هن جا سفيد چاندي جهڙا وار سج جي روشني تي چمڪي رهيا هئا هنن جي اکين مان وهندڙ لڙڪن اندر جي سڏڪن بيهڻ جو نالو ئي نٿي ورتو اوچتو هن جي ڪنن تي پنهنجي ڌيءَ جو آواز پيو امان هاڻي هل گھر ڪاڙهو تپي ويو تون ان جي لاءِ اوسيئڙو پئي ڪرين جنهن کي تنهنجي ڪابه پرواه نه آهي هو توکي گھر وٺي وڃڻ جي لاءِ به تيار نه آهي امان جنهن کي تنهنجي قربانين جو احساس نه آهي ان لاءِ پنهنجو اندر نه جھور آئون اڃا جيئري آهيان جيڪڏهن احساس هجي ها ته ائين ڪين چوي ها ته امان کي وٺي وڃو هن جي ڪري منهنجي زندگي ۾ سور آهن هو هاڻي امان پنهنجو نه رهيو هو هن ماضي جي ورقن کي وساري ڇڏيو آهي وقت هن کي پاڻهي سيکاريندو تون غم نه ڪر توهان منهنجي گھر هلو مونکي اوهان جي ممتا ۽ شفقت جي ضرورت آهي تنهنجو گھر ۾ سڀ انتظار ڪري رهيا آهن جنهن تي هن امڙ چيو ته ڌيءُ آئون ڪيئن ناٺي جي گھر رهنديس جنهن تي ڌيءَ چيس امان ان جي به اها مرضي آهي ته امان اسان سان گڏ رهي اسان هن جي خدمت ڪري هن کان دعائون وٺون امان تنهنجو ناٺي غير نه آهي پر تنهنجو ئي رت آهي تنهنجو ڀائيٽيو آهي هن جو اهو ئي چوڻ آهي ته امان کي وٺي اچو اسان کي امڙ جي خدمت ڪندي خوشي محسوس ٿيندي ڌيءَ هن جي ٻانهن ۾ هٿ وجھي هن کي اٿاريو ۽ پنهنجي گھر جي اندر هن کي وٺي وڃڻ لڳي تڏهن به هن جون نگاهون با بار پنهنجي پٽ جي گھر طرف هنيون هن جي من ۾ هائي هئي ته منهنجو پٽ واپس مون وٽ اچي ۽ منهنجو سهارو بنجي پوي ڌيءُ جي گھر سڀ هن جي خدمت ڪرڻ وارا هن کي مڙي ويا پر تڏهن به هن جي من اها ئي آس هئي ته منهنجو پٽ مون کي وٺڻ ايندو اهو منهنجو سهارو بنجندو
