جَهڙِي آيَسِ جِيئَن، تَهڙِي وَڃَان تَنِ ڏَي
تہ لَالَائِيءَ جا لطيف چَي، ڪَرَ مُدُنِ اُٺَا مِينهَن
مَاڙِي لَڳُمِ مَيهِڻُون، سَڀَ ڄَمَاندَرَ سِيئَن
ٿِيَسِ ڪَاڻِيَارِي ڪَانڌَ جِي، هِتَي اچِي هِيئَن
ڪَنڌُ کَڻَندِيَسِ ڪِيئَن، مَنَهَن مَارُوئَڙنِ جَي
سُرُ مَارُئِي
لَالَائِيءَ = لالاڻ، سرخروئي، خوشي
ڪَرَ = جيڪر، هوندَ
مُدُنِ = مندنِ
مَيهِڻُون = طعنو، ٽوڪَ، ٽِڪَو
ڄَمَاندَرَ = ڄمار، زندگي، حياتي
سِيئَن = تائين
ڪَاڻِيَارِي = مهڻي هاب، نظرن مان ڪِرِيَلَ
ڪَانڌَ = مڙس، وَرُ
مَنَهَن = جهوپا، ڀونگيون
بيت جو پس منظر
~ جهڙي ئي پاڪدامن هتي آئي هيس، اهڙي ئي جَي مارن ڏانهن موٽي وڃان.
~ تہ جيڪر مارن جي مُنهَن تي خوشيءَ جا آثار مندائتن مِينهَنِ جيان ڏسڻ ۾ اچن.
~ هي جيڪو سڄي حياتيءَ لاءِ ماڙيءَ ۾ رهڻ جو ٽِڪَو لڳي پيو آهي.
~ هن قيد ۾ اچڻ کان پوءِ مڙس جي نظر ۾ قصوروار ٿي پئي آهيان.
~ سو ماروئڙن جي جهوپڙن ۾ وڃي ڪيئن ڪنڌ کڻي گهمنديس.
سمجهاڻي
مارئي ٿر جي معصوم ۽ عزتدار عورتن وارو وچن ورجائيندي چئي ٿي :
جهڙي آئون پنهنجي ملڪ ٿر ۾ پاڪدامن هيس، شال اهڙي ئي باعزت ۽ باعصمت، عمر جي ڪوٽ مان پنهنجي ماروئڙن ڏانهن موٽي وڃان. تہ جيئن برسات وسڻ کان پوءِ برپٽ، بيابان ۽ جهر جهنگ ڳاڙهن گلن سان ڇائنجي مهڪي پوندا آهن تيئن ئي اباڻن جا مُنهَن خوشيءَ منجهان ٻهڪي پوندا.
هي جيڪو عمر زبردستي کنڀي محلاتن ۾ قيد ڪيو آهي. سو جيستائين جيئري آهيان هڪ طرف ماڻهن جا مهڻا سهڻا پوندم تہ ٻئي طرف مڙس کي بہ شڪَ پئجي ويا هوندا. سو جڏهن هتان پنهنجي ملڪ ملير وينديس تہ ماروئڙن جي پکن ۾ ڪهڙو ڪنڌ کڻي گهمنديس.
چونڊ، تحقيق ۽ تشريح محترم مظفر منگي صاحب جي ٿورن سان سندس فيسبوڪ وال تان ورتل
____