عمرَ ٻَن جيَو ! کُوء منهنجو سومرا
جا پر نه پنهُوارن جي، مون سين تيئن ٿئو
وٺي مُنهُن ڪهو؟ وڃان وطنَ سامُهين .
سر مارئي
ٻَن = باهه ۾ ساڙڻ، کڏ ۾ اڇلڻ
جيَو = جيئڻ, زندگي، حياتي گهارڻ
کُوء = کڏ ۾ اڇلڻ
پَر = ريت، رسم، رواج، هلت، چال
ڪهَو = ڪهڙو
سَامُهين = جي اڳيان
بيت جو پس منظر
~ اي عمر ! اهڙي حياتيءَ کي باهه ڏئي ساڙيانس، جيڪر کڏ ۾ اڇلي ڇڏيانس .
~ اسان مارو ماڻهن جي اها ريت ئي ناهي، جيئن مون سان هت ٿيو آهي.
~ هاڻي آئون ڪهڙو مُنهُن کڻي پنهنجي وطن وينديس؟
سمجهاڻي
مارئي عمر جي ظلم کي ننديندي چئي ٿي :
او عمر ! پنهنجي مڙس ۽ مارن کان سواء، تنهنجي محلاتن ۽ ڪوٽن ۾ قيد جي زندگي به ڪا زندگي آهي. آئون اهڙي حياتيءَ کي باهه ڏئي ساڙيانس، جيڪر کڏ ۾ اڇلي ڇڏيانس.
اسان مارو ماڻهن ۾ اهو رواج ناهي ته ڪنهنجي خوبصورت، سهڻي زال ڏسي، ڏاڍ ۽ زبردستيءَ سان کنڀي وڃي ڪوٺين ۾ قيد ڪجي. مون سان سان هي ڪيسُ قهر تو ئي ڪيو آهي. هاڻي آئون ڪهڙي مُنهَن سان وطن وينديس؟ ۽ ڪنهن ڪنهن کي چپ ڪرائينديس ته ٻيلي آئون بي ڏوهي، بي قصور ۽ مظلوم آهيان.
چونڊ، تحقيق ۽ تشريح محترم مظفر منگي صاحب جي ٿورن سان سندس فيسبوڪ وال تان ورتل
____