هَٿَين هَٿَڪڙَولَ، هيَڙَي پيَم هُن جَا
سَانگِي سَاريَم، سُومرَا ! ڍَاٽي پاسَي ڍَولَ
ٻَاٻَاڻَن سِين ٻَولَ، ڪئَم نه ڪَوٽَ وهَڻَ جَا
سُرُ مَارُئي
هَٿَين = هٿن ۾
هَٿڪَڙولَ = هٿڪڙيون
هيَڙَي = هنئڙي ۾، مَنَ ۾، دل ۾
هُن جا = هنن جا يعني مارن جا
ڍَاٽي = ڍٽ علائقي جا رهاڪو، مارئيءَ جي وطن جا - ٿر جي وچ واري حصي کي ڍٽ چوندا آهن
ڍَولَ = محبوب، پرين
ٻَاٻَاڻَن = اباڻن
ٻَولَ = قول، اقرار، ڳالهيون، واعدا، وچن
ڪئَم = ڪيم
بيت جو پس منظر
~ هٿن ۾ هٿڪڙيون لڳل اٿم پر دل ۾ مارن جون ميخون لڳل اٿم.
~ او سومرا ! آئون پنهنجي سانگين کي پئي ساريان جيڪي ڍٽ پاسي جا رهاڪو آهن.
~ مون پنهنجي اباڻن سان ڪوٽ ۾ قيد رهڻ جا واعدا ڪونه ڪيا ها.
سمجهاڻي
مارئي پنهنجي مارن کي ساريندي عمر سان مخاطب آهي :
هتي تو منهنجي هٿن ۾ هٿڪڙيون پارايون آهن پر منهنجي مَنَ، دل ۽ روح ۾ مارن جي محبت جون ميخون جڙيل آهن. او عمر ! اڄ مون کي پنهنجا مارو ڏاڍو ياد ٿا اچن. جيڪي ڍٽ ۾ رهندڙ آهن ۽ منهنجي محبوب کيت جا هم وطن آهن.
مون ڪڏهن به پنهنجي اباڻن سان تنهنجي بادشاهي محلن ۽ ماڙين ۾ راڻي ٿي رهڻ جا واعدا ڪونه ڪيا ها. مان ته مارن سان ئي گڏ جيئڻ ۽ مرڻ جا وچن ڪيا ها جيڪي ضرورپاڙينديس.
چونڊ، تحقيق ۽ تشريح محترم مظفر منگي صاحب جي ٿورن سان سندس فيسبوڪ وال تان ورتل
____