* اديون عبد اللطيف چئي
زيريَين ٻَيڙيَين لوهَ ۾، ڳَٽَن ڪيَس ڳاهُ
سَنڪي سندَي سُومرَي، هَڏ نه چاڙهيَم ماهُ
سرتيُون ! دعا ڪجَاهُ، ته ڀَرَمُ ڀَارَوڙيَ رهَي
سُرُ مَارُئي
زيريَين = ڏنڊا ٻيڙيون, پيرن جون ڪڙيون
ٻيڙيَين = لوهه جون ڪڙيون جيڪي بانديءَ کي ٻنهي پيرن ۾ وجهندا آهن.
ڳَٽَن = ڦاسين، طوقن - اُها زنجير جيڪا گول دائري واري آهي جيڪا ڳچيءَ ۾ پارائي ويندي آهي.
ڳاهُ = چورو - سارين ياڪڻڪ جا تيلا ڳاهجي ڀڄي ڀري پوندا آهن.
سَنڪي = فڪر، رنج، ڳڻتي، ڊپ، خوف
هَڏ = هرگز
ماهُ = ماسُ، گوشت
ڪجاهُ = ڪجو
ڀَرَمُ = پَت، اعتبار
ڀاروڙيَ = اُنَ جي اڇي لوئيءَ، کٿيءَ
بيت جو پس منظر
~ ڏنڊا ٻيڙين, پير ڪڙين ۽ ڳچيءَ ۾ پاتل زنجيرن ته مون کي چڪنا چور ڪري ڇڏيو آهي.
~ عمر سومري جي ڊپ کان جسم تي ماس ئي نه رهيو آهي.
~ اي سرتيون ! دعاڪجو ته شال هن لوئيءَ جي لڄ رهجي اچي.
سمجهاڻي
مارئي پاڻ مٿان عمر بادشاهه جا ظلم ڳڻائيندي چئي ٿي ته :
منهنجي سڄي جسم کي لوهي زنجيرن ۾ جڪڙيو ويو آهي، نه رڳو هٿن ۽ پيرن ۾ زنجير پاتل آهن پر ڪنڌ ۾ به لوها پٽا
پارايا ويا آهن. عمر بادشاهه جي خوف، ظلم، وحشت ۽ دهشت سبب جسم جو گوشت ئي روڙجي ويو آهي، ڳري ڪنڊا ٿي وئي آهيان.
او سرتيون ! اوهين دعا ڪجو ته منهنجو هي اٽل ارادو، عزم، حوصلو قائم رهي. هن مارن جي لوئيءَ جي لڄ بچائي
سگهان.
چونڊ، تحقيق ۽ تشريح محترم مظفر منگي صاحب جي ٿورن سان سندس فيسبوڪ وال تان ورتل
____