جُهران جهڄَان تَي، جِنءَ پَسڻَا پَرَي ٿئَا
اَلَا ! اَوٺي آڻيَين، جو کِينءَ جي خَبرَ ڏَي
مَنَ مُهجَي کَي، وَاڪَو لَهَي وَيڙ جَو
سُرُ مَارُئي
جُهرَان = جهرندي وڃان، ڪمزور، هيڻي، سستُ ۽ نٻل ٿيندي وڃان.
جهِڄَان = ڳڻتين ۾ ڳرندي وڃان
تَي = تنهنڪري
جِنءَ = جيئن
پَسڻَا = پسڻ کان، ڏسڻ کان
اَلَا = اعلى وڏو - مولا پاڪ جي ذات
اَوٺي = اُٺَ ڪاهيندڙ، نياپو، سنيهو آڻيندڙ
آڻيَين = آڻين، موڪلين، روانو ڪرين
کينءَ = خير، سک، سلامتيءَ، خوشيءَ
مَنَ = دل
مُهجَي = منهنجي
وَاڪَو = روڄ راڙو، غم، پريشاني
وَيڙ = ويڙهو، ڳوٺ، ڪجهه وڻن تي مشتمل ننڍو جهنگ
بيت جو پس منظر
~ منهنجا مارو ڏسڻ کان جو پري آهن، سو وڃان پئي جهرندي ۽ ڳڻتين ۾ ڳرندي.
~ او مولا پاڪ ! شل ڪو نياپي وارو اچي، خير جي خبر آڻي.
~ منهنجي وطن ۽ ويڙهن جو غم دل تان لهي ئي نٿو.
سمجهاڻي
مارئيءَ پنهنجي وطن ۽ مارن کي ناهي وساريو. چئي ٿي ته :
منهنجا مارو جيڪي پهچ کان ڪوهين پري آهن ۽ ڏسڻ کان ڏور آهن. تن کي هر پل ياد ڪيو پئي سورن ۾ سڙان ۽ ڳڻتين ۾ ڳران. ڪو اهڙو ماڻهو به ته ڪونهي جيڪو هِتان وڃي يا اُتان اچي ۽ خير سلامتيءَ جي خبر ٻڌائي ته مون سوا مارو ڪيئن ٿا گذارن؟ هو مون کي ياد به ڪن ٿا الائي نه. پنهنجي ملڪ، مارن ۽ ويڙهن جو اندر ۾ اُلڪو اٿم ۽ جيءَ ۾ سدائين جهوري لڳل رهي ٿي. چاهيان ٿي ته هي روڄ راڙو ختم ٿئي، منَ ۽ دل کي ڪو ڏڍ، آٿت ملي پئي.
چونڊ، تحقيق ۽ تشريح محترم مظفر منگي صاحب جي ٿورن سان سندس فيسبوڪ وال تان ورتل
____