پَهريَ رَات پَسي، مُون مَاڙيَ مَنُ ڦِڪَو ڪئَو
مَوهَڙ مَارُوئڙن کي، وَاحدَ ! ڏَيجُ وَسي
اَهَرَ جَنهن اَسين، سَو مِلَندو شَالَ مَليرَ ۾
سُرُ مَارُئي
پَهريَ = پهرينءَ
پَسي = ڏسي
مَاڙيَ = ماڙين ۽ محلن اندر
مَنُ = دل
ڦڪَو = کَٽَو، بيزار، بيقرار
مَوهَڙ = مُنهن، پيار، سڪَ
وَاحدُ = اڪيلو - مولا پاڪ جو صفاتي نالو
وَسي = وسيع، ڪشادي، ويڪري
اَهَرَ = آڌار، آسري، سهاري، اميد
بيت جو پس مننطر
~ پهرينءَ رات ئي عمر جا محل ڏسي منهنجو مَنُ کٽو ٿي پيو.
~ مولا پاڪ ! شال منهنجي دل ۾ مارن لاءِ وڌيڪ محبت پيدا ڪري.
~ جنهن محبوب جي ملڻ جي آس اٿم سو ملير وڃي ملندم.
سمجهاڻي
مارئيءَ پهرين رات عمر جي محل ۾ ڪيئن گذاري :
عمر بادشاهه جڏهن زبردستي کنڀي اٺ تي چاڙهي امرڪوٽ پنهنجي شاهي محل ۾ کڻي آيو ته سندس شاهاڻي رعب تاب، محلن، محلاتن، شاهي کاڌن ۽ قيمتي ويس وڳن کان منهنجو روح کٽو ٿي پيو. مون کي عمر ۽ ان جي شاهي گهراڻي جي هر چيز کان بيزاري ۽ نفرت ٿيڻ لڳي. مون دل ۾ مولا پاڪ کان دعائون پي گهريون ته مارن جي دل ۾ مون لاءِ ۽ منهنجي دل ۾ مارن لاءِ اڃان وڌيڪ محبت پيدا ڪر.
مون کي پڪ آهي ته جنهن محبوب جي آسري ۽ اميد سهاري اهيان سو نيٺ هڪ ڏينهن ضرور ملير وڃي ماڻينديس.
چونڊ، تحقيق ۽ تشريح محترم مظفر منگي صاحب جي ٿورن سان سندس فيسبوڪ وال تان ورتل
____