جِت ڀُنگا، ڀِٽُون، ڀَيڻيُون، ته کِوڻ ٿي کواءِ
سَا وِڄُ پَسئو وِندُران، مُون رُندَي رَات وهاءِ
سَيلَيتيُن سُهاءِ، مَارُو جو مَليرَ جو
سُرُ مَارُئي
ڀُنگا = ڀونگيون، جهوپڙيون، جُهڳيُون
ڀٽُون = واريءَ جا دڙا
ڀَيڻيُون = هنڌَ، ماڳَ، جڳهون
ته = تنهن
کَوڻ = پاسي، طرف
کوَاءِ = کنوَي، چمڪاٽ ڪري
وندُران = ٺران، خوشي محسوس ڪيان، راحت، فرحت پئي اچيم، سَرهائي محسوس ڪيان
رُندَي = روئندي
وهَاءِ = وهامي، گذري
سَيلَيتيُن = سيلَ وارين، سَتيُن
سُهَاءِ = سُونهَين، ٺَهَي
مَارُو = مالوندا، لاڏائُو ماڻهون
بيت جو پس منظر
~ جتي جهوپڙيون، واريءَ جا دڙا ۽ مارن جا وٿاڻ آهن، ان پاسي کنوڻ پئي کنوي.
~ اها وڄ ڏسيو پئي خوشي ٿئيم، نه ته هونئن راتيون روئندي گهاريندي آهيان.
~ ملير جا ماڻهون سَتيُن وچ ۾ ڏاڍو ٺهن ٿا.
سمجهاڻي
ملير جي مٿان کنوڻيون ڏسي مارئي خوش پئي ٿئي، ۽ چئي ٿي :
جنهن پاسي منهنجي ماروئڙن جا جهوپا، جهڳيون، واريءَ جا دڙا ۽ اباڻن جا ڪکاوان گهر آهن. اُتي کنوڻين جا چمڪاٽ، تجلا ۽ بادلن جون گجگوڙون پيون ٻڌڻ ۾ اچن. سو اجهو ٿا مينهن وسن، پوءِ ته ماروئڙا سکيا ستابا ٿيندا. سو تڏهن خوشيءَ ۾ نٿي ماپان. هونئن نه ته اباڻن لاءِ هنجون هاريندي، لڙڪ لاڙيندي راتيون وهامنديون اٿم.
منهنجي ملڪ ملير جا ماڻهون بيحد سهڻا ۽ خوبصورت آهن. هو پنهنجي عزت ۽ آبرُوءَ جي هميشه حفاظت ڪندڙ ماروئڙين وچ ۾ ڪيڏوسُونهَن ٿا.
چونڊ، تحقيق ۽ تشريح محترم مظفر منگي صاحب جي ٿورن سان سندس فيسبوڪ وال تان ورتل
____