نو گو ايريا
زيب سنڌي
هو بس ۾ ڪيترن ڪلاڪن جو سفر ڪري شهر ۾ اچي لٿو . پنهنجو سفري بيگ کڻي ، رهائش ۽ روزگار جي تلاش ۾ هڪ طرف وڃڻ لڳو ته سندس رستو روڪيو ويو.
کيس چيو ويو ،”هن علائقي ۾ نه اچ . هتي رستي ويندڙن تي فائرنگ ٿيندي آهي ۽ روزانو لاش ڪِرندا آهن . زندگي پياري اٿئي ته اڳتي هليو وڃ.“
هن پنهنجي جسم ۾ سُيون چڀندي محسوس ڪيون ۽ هو اهو علائقو ڇڏي اڳتي هليو ويو.
اڳيان کيس چيو ويو ،” هن علائقي ۾ نه اچ . هتي رستي ويندڙن کان به ڀتو ورتو ويندو آهي. روزگار ته نه ملندئي ، پر جيڪو هَڙَ ۾ اٿئي اهو به هليو ويندئي .“
هن پريشانيءَ مان ٿڌو ساهه کنيو ۽ هو اهو علائقو ڇڏي اڳتي هليو ويو.
اڳيان کيس چيو ويو ،” هن علائقي ۾ نه اچ . هتي گينگ وار پئي هلي ، تون به هرو ڀرو وچ ۾ مارجي ويندين!“
هن پنهنجو جسم خوف سبب ٿڌو ٿيندي محسوس ڪيو ۽ هو اهو علائقو ڇڏي اڳتي هليو ويو.
اڳيان کيس چيو ويو ،” هن علائقي ۾ نه اچ . هن ايريا مان ٻوري بند لاش ملندا آهن. هتان نه ويندين ته تنهنجو لاش به ڪنهن ٻوريءَ منجهان ئي ملندو!“
هن پنهنجي جسم ۾ خوف جي لهر محسوس ڪئي ۽ هو اهو علائقو ڇڏي اڳتي هليو ويو.
اڳيان کيس چيو ويو ،” هن علائقي ۾ نه اچ . هتان تو جهڙن ماڻهن کي اغوا ڪري سندن جسم ۾ ڊرل مشين سان سوراخ ڪيا ويندا آهن ۽ کين بدترين تشدد وسيلي ماريو ويندو آهي!“
شديد خوف سبب هن پنهنجي جسم ۾ ڪنبڻي محسوس ڪئي ۽ هو اهو علائقو ڇڏي اڳتي هليو ويو.
اڳيان کيس چيو ويو ،”هن علائقي ۾ نه اچ . هتي اڪثر بم ڌماڪا ٿيندا آهن ۽ معصوم ماڻهو ٽڪرا ٽڪرا ٿي ويندا آهن!“
هن جا لڱ ڪانڊارجي ويا ۽ هو اهو علائقو ڇڏي اڳتي هليو ويو.
اڳيان کيس چيو ويو ،” هن علائقي ۾ نه اچ. هتي ٽارگيٽ ڪلنگ وسيلي ماڻهن کي ماريو ويندو آهي . تون به ٽارگيٽ ڪلنگ جو شڪار ٿي ويندين!“
ڊپ منجهان هن جو سڄو جسم پگهرجي ويو ۽ هو اهو علائقو ڇڏي اڳتي هليو ويو.
اڳيان کيس چيو ويو ،” هن علائقي ۾ نه اچ. هي بهاري بستي آهي . هتان هڪدم نڪري پري ٿيءُ !“
هن هڪ ڊگهو ٿڌو ساهه کنيو ۽ هو اهو علائقو ڇڏي اڳتي هليو ويو.
اڳيان کيس چيو ويو ،” هن علائقي ۾ نه اچ. هي بنگالي بستي آهي . هتي تنهنجي لاءِ ڪابه گنجائش ناهي !“
هن هڪ وڏو ساهه کنيو ۽ هو اهو علائقو ڇڏي اڳتي هليو ويو.
اڳيان کيس چيو ويو ،” هن علائقي ۾ نه اچ. هي برمي بستي آهي . هتان توکي ڊوڙائي ٻاهر ڪڍيو ويندو !“
هن پنهنجو ساهه مُنجهندي محسوس ڪيو ۽ هو اهو علائقو ڇڏي اڳتي هليو ويو.
اڳيان کيس چيو ويو ،” هن علائقي ۾ نه اچ. هي افغاني بستي آهي . هتي توکي پير به رکڻ نه ڏنو ويندو. تون هتان اڳتي هليو وڃ!“
هو سخت پريشان ٿي ويو. پڇيائين ،”هن شهر ۾ ڪا سنڌي بستي آهي !؟“
کيس چيو ويو ،”سنڌي بستي اڳتي آهي . اڳتي هليو وڃ!“
هو پريشانيءَ منجهان ٿورو اڳتي وڌيو ته هن پاڻ کي شهر کان ئي ٻاهر بيٺل ڏٺو!
سڄو وقت کيس اڳتي ئي اڳتي ڌِڪيو ويو هو ۽ هاڻي هو ڏاڍو ٿڪجي پيو هو. هاڻي ته سج به لهي ويو هو ۽ رات ٿي رهي هئي. هن پنهنجو سفري بيگ رستي جي پاسي تي ڦٽي ڪيو ۽ مٿي تي هٿ رکي بيگ مٿان ويهي رهيو. ڪافي دير تائين هو چپ چاپ ويٺو رهيو. سندس چوڌاري اونداهي ڦهلجي رهي هئي ۽ ڪجهه فاصلي تي موجود شهر روشنين سان جَرڪِي رهيو هو. سخت ڪاوڙ ۽ غم سبب هن پنهنجو سڄو جسم پڄرندي محسوس ڪيو. کيس ائين لڳو ته هن شهر ۾ ڪيترائي نو گو ايرياز ٺاهي ، مون جهڙن ماڻهن لاءِ ته هي سڄو شهر ئي نو گو سِٽي ڪيو ويو آهي !
ڪجهه دير کان پوءِ ڪاوڙ منجهان ڪنڌ مٿي ڪري، شهر جي روشنين طرف ڏسندي سوچيائين، ”هي زمين ته منهنجي آهي ... ۽ ... ۽ شهر به منهنجو ئي آهي ... هن شهر تي پهريون حق به ته منهنجو ئي آهي !“
پنهنجي ئي ڌرتيءَ تي موجود شهر مان ڌڪجڻ جي احساس سبب سندس سڄي وجود ۾ زهر ڀرجي ويو ، ڪاوڙ ۽ ڪروڌ سبب سندس اکيون ڳاڙهيون ٿي ويون. هن هر صورت حال سان مُنهن ڏيڻ ۽ هر حالت ۾ شهر وڃڻ جو فيصلو ڪري ورتو. هو شهر ۾ واپس وڃڻ لاءِ اٿي بيٺو. شهر ڏانهن ويندڙ رستي طرف ڏٺائين ته رستي تي کيس ڪيتريون ئي رڪاوٽون نظر آيون . هو ڪيتري دير تائين رستي تي رکيل رڪاوٽن طرف ڏسندو رهيو ، سوچيندو رهيو .....
۽ پوءِ هو ڊوڙندو ، سمورين رڪاوٽن کي پار ڪندو شهر ۾ داخل ٿي ويو.
