ڪهاڻي: ”جھڙ نيڻئون نه لهي“ عباس سارنگ ”ميران! مان جنمن کان پياسو آهيان ڪابه اهڙي مڌ نه آهي، جيڪا منهنجي اڃ اجھائي سگھي..........!!!“ پنهنجي چپن کي پنهنجي زبان سان آلو ڪيم ۽ وري چيم. ”سڪ ته سرير ۾ آهي پر جنهن لاءِ آهي، بس ان لاءِ سوچي سوچي اداسي نيڻن ۾ لهي ايندي اٿم ۽ اکين جي وشال آڪاش تي الائي ڪٿان آگم ڀرجي ايندا آهن ۽ اچي وڏ ڦڙو وسائيندا آهن......۽ امالڪ پاڻ کي سنڀالي وٺندو آهيان......ته جوڳي ٻيلي ائين نه ڪر......آخر تنهنجو هن سان سٻنڌ به ڪهڙو......جهڙو ڪو ديواني جو خواب.......هن ته ڪڏهن به توکي پنهنجو نه ڪيو، ان باوجود اها ڪهڙي تانگھ آهي، جيڪا توکي وڻ ويڙهي جيان وڪوڙيون ويٺي آهي....... !!؟“ ايترو چئي پنهنجون اکيون بند جو ڪيم ته ٻه ڪوسا لڙڪ ڳلن تان باھ ۽ پوءِ ڳاڙها ٽانڊا ٿيندا اچي چپن جي ڪنارن سان ٽڪرائجي وڃن ٿا. ميران جيڪا من ئي من ۾ ملول ٿي لڳي ۽ اهو جو ڏٺائين ته مون کي کڻي پنهنجي ڳلي سان لاتائين ته پوءِ ”آگم ڪيو اچن، سڄڻ ساوڻ مينهن جئن.......!“ ”جوڳي! اڄ توکي ڇا ٿيو آهي.....؟ هي تنهنجي من ۾ متل مانڌاڻ ڇا جي ڪري جوڳي!؟“ ميران ايترو چوندي مونکي پنهنجي ڀاڪر جي ڀيڪڙ مان ٻاهر نه ڪڍيو، شائد ان ڪري به ته ڪٿي ڪنهن ٻار جيان مان وڃائجي نه وڃان. ميران جي ڀاڪر آسيس ته ضرور ڏني پر نيڻن جا نيسارا وهي ڇڙيا.......ميران جيڪا پنهنجي طبيعت ۾ ٻاجھاري آهي مون کان پڇيو. ” جوڳي! مان ڪير ٿيندي آهيان، توکان پڇڻ واري، پر هڪ دوست جي حيثيت ۾ پڇان ٿي ته اڄ تنهنجي من ۾ ڪهڙو آتش فشان ڦاٽو آهي....جيڪو توکي سموري جو سمورو ڏڪائي ويو آهي...!؟“ مان جيڪو ميران جي ٻانهن جي آسيس ۾ هيس دل چيو جوڳي! تون روئيندو رھ ۽ ميران توکي پرچائيندي رهي پر مان ته صدين جو سودائي آهيان ۽ سودائن جون سموريون نانگڙيون منهنجي سوداءَ مان ڦٽي نڪتيون آهن ائين نه ٿي جو ميران جي وجود کي به ڏنگي وجھن ۽ مون پاڻ کي پاڻ ئي ميران جي ڀاڪر جي آسيس مان ڪڍيو جئين ڪو پکي پنهنجي آکيري مان ڀڙڪو کائي اڏامي ويندوآهي. ميران چيم ته. ”ڇو جوڳي! اسان هڪ ٻئي جي منزل ته نه آهيون پر هڪٻئي لاءِ لاٽ ته ضرور ٿي سگھون ٿا جي تون مون تي ڀروسو ڪرين ته.....!“ ”نه....نه....ميران! منهنجو توتي ڀروسو ايترو آهي جيترو پاڻ تي به نه هوندو مونکي......!“ اکين تان لڙي آيل ڳوڙهن کي اگھندي چيم. ” جوڳي! تنهنجي اندر جي آنڌ مانڌ اهو سنهيو ضرور ڏي ٿي ته ماضي جون ڪي وارتائون آهن جن تنهنجو اچي اڄ در جھليو آهي نه ته پاڻ ٻئي ڪافي مهينن کان هن اداري ۾ گڏجي ڪم ڪيون پيا تو ته ڪڏهن به اهڙي ڪا به ڳالھ مون سان ونڊي ڪونه آهي......ته پوءِ ڇا ڳالھ آهي جوڳي!؟“ ميران ايترو چئي مون کي واجھائڻ لڳي الائي ڇو ميران جي ان واجھائڻ مون کي صفا موهي وڌو مون ميران کي چيو. ” ميران! تون صحيح ٿي چئين ماضي منهنجا چاڪ چڪائي وڌا آهن..... پر اها به ڪا سٺي ڳالھ ٿورئي آهي، جو پنهنجن چاڪن کي هر ڪنهن جي اڳيان ويٺو چاڪ ڪجي.....هر ڪوئي مسيحا ٿورئي هوندو آهي......تنهنڪري اندر جي آڳ اندر ۾ ئي ڀلي.......پر تواڳيان کولي توکي به ڏکيو نٿو ڪرڻ چاهيان. اها منهنجي من جي آوارگي آهي جيڪا هاڻي منهنجي من سان اهڙو ته سنجوڳ ڪري ويٺي آهي، جو اهي ٻئي هڪٻئي سان هري مري ويا آهن.....ها باقي جڏهن به ماضيءَ جي دردن راند رهي آهي ته اکين جي وشالتا آگم جي صورت وٺي ”پلر جي پالوٽ“ ٿيندي اٿم ۽ پوءِ سڀ ڪجھ سهي ويندو آهيان.....ميران تون منهنجي ڪري ايڏي ملول نه ٿي سڀ ڪجھ صحيح ٿي ويندو....... “ پنهنجو پاڻ کي سنڀالي به رهيو هوم ته ميران کي اهو سڀ ڪجھ چوندو به رهيم ان تي ميران ڄڻ ته دکي به لڳم پر چيائين. ”جوڳي! ها اها حقيقت ضرور آهي ته هر ڪوئي مسيحا نٿو ٿي سگھي پر ڪنهن تي اعتبار ته ڪري سگھجي ٿو جيڪو سمجھي به سگھي ۽ ڀاڱي ڀائيوار به ٿي سگهي.....۽ ها تو ته اهو ”پلر جي پالوٽ“ وارو سٺو فن سکي ورتو آهي پر جيڪي ائين نه ڪندا هوندا اهي ته وڌيڪ عذاب ۾ هوندا نه......!!!“ ميران جو چيل جملو هن جي گھري سوچ جي عڪاسي ڪري رهيو هو پر مون کي ائين لڳو ميران ڄڻ منهنجي شخصيت ۾ منهنجي ڪمزوري پڪڙي ورتي هجي کيس چيم. ”ميران! بس منهنجي اندر جي هڪ پنهنجي ڪائنات آهي جنهن ۾ مان آهيان ۽ مون کي مليل ڏک ۽ دوکا آهن ۽ ڪڏهن به نه چاهيو اٿم ته کين ڪنهن سان به سليان....آخر ڪوبه منهنجي ڪري ڇو حيران ۽ پريشان رهي.....!!!“ ميران ٽڪ ٻڌي مون کي نهاري رهي هئي ته مون وري کيس چيم. ”۽ اها ڪا چڱي ڳالھ ته نه چئبي نه ميران!!“ ميرا هڪ گرم ساھ کڻي چيو. ” جوڳي! هر ماڻهو جي پنهنجي پنهنجي ڪائنات ته ضرور هجي ٿي پر ان ۾ ٻئي جي داخلا تي پابندي جو سائن بورڊ لڳائڻ، مون کي ائين لڳندو آهي ته پنهنجي ئي ڪائنات کي ڪنهن سنڌ جي وڏيري جي ڳوٺ وانگر ڪري ڇڏڻ، جتي هر احساس جي ڀيل ڪبي آهي.........!“ مون کي لڳو ته ميران جي اندر واچوڙو ڦيراٽيون ڏئي رهيو آهي کيس چيم. ”پر ميران! منهنجي هن ڪائنات ۾ احساسن جي ڀيل نه پر احساسن کي جلا ئي ملندي آهي، هر جلا مان نئون احساس ڦٽندو آهي ۽ وري اهو احساس انهن جلائن کي امر ڪري ڇڏيندو آهي.“ ميران جيڪا حيرانگيءَ جي ٻيڙي تي سوار هئي منهنجي چيل جملي تي ڳچ وقت سوچيندي ماٺ رهي پوءِ چيائين. ”جوڳي! اڳ ته ڪڏهن به مون تو ۾ اهڙيون توانايون نه ڏٺيون اٿم......تون ته لفظن جو به جادوگر آهين.....اهڙن مها لفظن جو تاثير منهنجي خشڪ من کي به سيرآب ڪري ويو آهي، جيڪو ورهين کان غيرآباد هو، جنهن تي ڪنهن به احساس جي جلا جو سلو ڪونه ڦٽو هو.....ائين ڇو جوڳي!“ مون کي لڳو ميرا منهنجو پيرو پئي کڻندي اچي مون کيس چيو. ”ميران! اها ته تنهنجي اندر جي ڪائنات جي ڳالھ آهي مون کي ڪهڙي خبر مون ته پنهنجي ئي ڪائنات جي احساسن جي ٿي ڳالھ ڪئي.“ هوءَ ان تي ماٺ نه رهي چيائين. ”پر جوڳي! احساس ڪنهن جا به هجن، اهي ته ڪنهن جي ذاتي ملڪيت نه هجن ٿا ۽ اهي ته اسان جا مشترڪه هوندا آهن، جن کي آفاقي احساس چئجي ته به وڌاءُ نه ٿيندو. اهي احساس ئي آهن، جيڪي وقت گذرڻ سان گڏ ڪلاسيڪيت جو مان مرتبو حاصل ڪن ٿا. انهن ئي احساسن کي کڻي لاکيڻي لطيف، ستن سورمين جي روپ ۾، پنهنجي شاعري ۾ امر ڪري ڇڏيو آهي.“ ميران لطيفي تنبوري جي تار کي ڇيڙي؛ منهنجي من جي تار کي به ڇيڙي وڌو، ان ويل ميران مونکي سوچ جو ساگر ٿي لڳي، جيڪا منهنجي من تي مونجھ جي ڪٽ هئي، ميران جي احساسن جي جلا ان کي پري ڪرڻ ۾ سهارو بڻي کيس چيم. ”ميران! مون کي ته هاڻي خبر پئي، ته اهي ڪنهن جا به احساس، صرف ان جي ملڪيت نٿا هجن پر جيتري تائين اندر ۾ آهن ته ان جا پنهنجا آهن، پر جي ڪو روپ ٿا ڌارين ڪنهن به فن جو ته اهي اجتماعيت جو روپ ڌاري ٿا وٺن.....!“ ميران مون کي ڏسي ٿورو مرڪي ۽ چيائين. ”جوڳي! مون کي ڪهڙي خبر مون ته پنهنجي انداز ۾ سوچيل خيال توسان شيئر پئي ڪيا مان ڪا فلاسفر ته ناهيان نه.......!“ ميران جو اهو چيو ته منهنجي به منهن تي مرڪ جون ريکائون اڀري آيون ۽ ميران جو اهو ڏٺو ته مون کي چيائين. ”جوڳي! مون کي به ته اهو ”پلر جي پالوٽ“ وارو فن سيکار نه! جئين مان ان فن ذريعي پنهنجن دردن کي گھٽائي سگھان ۽ زندگيءَ ۾ مليل دوکن کي وساري سگھان.....!!!“ مان جيڪو احساسن جي نئين ڪائنات ڏسي رهيو هوس ميران کي چئي ويٺم. ”ميران! اهو فن ڏيڻ بجاءِ فنڪار ئي تنهنجو ٿيڻ چاهي ته پوءِ.....؟“ منهنجي ايتري چوڻ تي ٻنهي پاسي نئين احساس جي کوڻين کيج ڪيا ۽ پلر جي پالوٽ ٿي ۽ ميران منهنجي ٻانهن جي آسيس ۾ اچي ويئي.
