وَسِي سَارِي راتِ، صُبُحَ جو ساههُ کَڻَي
مَجَهيئِي مِيههُ پِرِيَنِ جو، تَنَ ۾ هُوَيئِي تاتِ
ته وِهاڻِيَ پِرِڀاتِ، هُندَ بادَلَ! بَسِ ئي نه ڪَرِين
سُرُ سارَنگُ
مَجَهيئِي = اندر ۾
مِيهُ = مِينهُن
تَنَ ۾ = بدن ۾، دل ۾، مَنَ ۾
هُوَيئِي = هجيئي، هجئي، جي هجئي
وِهاڻِيَ = گذري، تائين
تاتِ = تنوار، پچار، سڪ، اڪير
پِرِڀاتِ = پرھ ڦٽيءَ، باک ڦٽيءَ ويل
هُندَ = هوند، جيڪر
بيت جو پس منظر
~ سڄي رات وسندو رهين، صبح جو وڃي ساھي کڻي.
~ جي دل ۾ سڪ هجئي تہ تنهنجي اندر ۾ سدائين مينهن موجود هجي.
~ او بادل ! پرھ ڦٽيءَ ويل تائين جيڪر بس ئي نه ڪرين.
سمجهاڻي
او بادل ! جيڪڏهن تنهنجو بہ ڪو محبوب هجي ها، تنهنجي وس ۾ نہ هجي ها ۽ ڪيڏانهن ڪاوڙجي، رُسِي هليو
وڃئي ها. جڏهن توکي هن جي ياد ستائي ها، سندس سِڪَ ۽ اُڪِيرَ لڳئي ها. رات ڏينهن جي ننڊ ڦٽي وڃئي ها. تڏهن اکڙين جا بند ڀَڄِي پَوَنِي ها ۽ تنهنجو سڄو وجود مِينهُن بڻجي وڃي ها.
رات کان پرهه ڦٽيءَ تائين پنبڻين منجهان لڙڪن لارون، موتين جون مالهائون بڻجي وسڻ کان بس ئي نہ ڪن ها.
چونڊ، تحقيق ۽ تشريح محترم مظفر منگي صاحب جي ٿورن سان سندس فيسبوڪ وال تان ورتل
____