ذوالفقار دولتاٹی
سينيئر رڪن
ﺍﻱ ﻣﻨﻬﻨﺠﺎ ﺩﻭﺳﺖ، ﺗﻮﮐﻲ ﭴﺎﮢﮡ ﺟﮙﺎﺋﻲ
ﺗﻪ ﺗڪﺒﺮ ڪﺮﮠ ۽ ﭘﻨﻬﻨﺠﻮ ﭘﺎﮠ ﮐﻲ ﻭڏﻭ
ﺳﻤﺠﻬﮡ ﻫڪ ﻧﻬﺎﻳﺖ ﺑﺮﻱ ﻋﺎﺩﺕ ﺁﻫﻲ، ۽
ﺳﭻ ﭘﭻ ﺍﻟﻠﻪ ﺗﻌﺎﻟﻲٰ ﺳﺎﻥ ﺩﺷﻤﻨﻲ ڪﺮﮢﻲ
ﺁﻫﻲ . ﻭڏﺍﺋﻲ ۽ ڪﺒﺮﻳﺎﺋﻲ ﺍُﻧﻬﻲﺀَ ﮐﻲ ﺋﻲ
ﺳﻮﻧﻬﻲ ﭤﻲ . ﺣﻀﻮﺭ ﺟﻦ ﻓﺮﻣﺎﻳﻮ ﺁﻫﻲ ﺗﻪ
” ﺟﻨﻬﻦ ﺷﺨﺺ ﺟﻲ ﺩﻝ ۾ ﺫﺭﻭ ﺑﻪ ﺗڪﺒﺮ
ﻫﻮﻧﺪﻭ، ﺍﻫﻮ ﺑﻬﺸﺖ ۾ ﺩﺍﺧﻞ ﻧﻪ ﭤﻴﻨﺪﻭ “.
ﻫﺎﮢﻲ ﺍﻫﺎ ﺷﻲﺀِ ﺟﺎ ﺳﻌﺎﺩﺕ ۽ ﺑﻬﺸﺖ ﺟﻲ
ﺭﺳﺘﻲ ﮐﻲ ﺑﻨﺪ ڪﺮﻱ ﭤﻲ، ﺍﻥ ﺟﻮ ﻋﻼﺝ
ڪﺮﮠ ﻓﺮﺽ ﻋﻴﻦ ﺁﻫﻲ، ﮀﺎ ﻻﺀِ ﺟﻮ ڪﻮﺑﻪ
ﺷﺨﺺ ﻫﻦ ﺑﻴﻤﺎﺭﻱﺀَ ﮐﺎﻥ ﺁﺟﻮ ﻧﻪ ﺁﻫﻲ . ﺍﻥ
ﺟﻮ ﻋﻠﻤﻲ ﻋﻼﺝ ﺗﻪ ﻫﻲﺀَ ﺁﻫﻲ ﺗﻪ ﻫﻮ ﺣﻖ
ﺗﻌﺎﻟﻲٰ ﮐﻲ ﺳﭹﺎﮢﻲ ﺗﻪ ﺟﻴﺌﻦ ﻫﻦ ﺣﻘﻴﻘﺖ
ﮐﺎﻥ ﺁﮔﺎﻫﻪ ﭤﻲ ﻭﭸﻲ ﺗﻪ ﺗڪﺒﺮ ۽ ﻋﻈﻤﺖ،
ﺍُﻧﻬﻲﺀَ ﮐﺎﻥ ﺳﻮﺍﺀِ ڪﻨﻬﻦ ﭔﺌﻲ ﻻﺀِ ﺯﻳﺒﺎ ﻧﻪ
ﺁﻫﻦ، ۽ ﺧﻮﺩ ﭘﻨﻬﻨﺠﻲ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﮐﺎﻥ ﺑﻪ ﻭﺍﻗﻒ
ﭤﺌﻲ ﺗﻪ ﺟﻴﺌﻦ ﮐﻴﺲ ﻣﻌﻠﻮﻡ ﭤﻲ ﻭﭸﻲ ﺗﻪ
ﮐﺎﻧﺌﺲ ﻭﮄﻳڪ ﺧﺴﻴﺲ ﺣﻘﻴﺮ ۽ ﻧﺎڪﺲ
ﭔﻴﻮ ڪﻮﺑﻪ ڪﻮﻧﻪ ﺁﻫﻲ . ﮐﻴﺲ ﻣٽﻲﺀَ ۽
ڪﻨﻲ ﭘﺎﮢﻲﺀَ ﻣﺎﻥ ﭘﻴﺪﺍ ڪﻴﻮ ﻭﻳﻮ ﺁﻫﻲ،
ﺟﻨﻬﻦ ﮐﺎﻥ ﺯﻳﺎﺩﻩ ﺫﻟﻴﻞ ۽ ﭘﻠﻴﺪ ﭔﻲ ڪﺎﺑﻪ
ﺷﻲﺀِ ڪﺎﻧﻪ ﺁﻫﻲ . ﺣﻖ ﺗﻌﺎﻟﻲٰ ﮐﻴﺲ ڏﺳﮡ
ﭔﮅﮠ ۽ ﮘﺎﻟﻬﺎﺋﮡ ﺟﻲ ﻗﻮﺕ ﺑﺨﺸﻲ، ﻫﭣ
ﭘﻴﺮ ۽ ﭔﻴﺎ ﻋﻀﻮﺍ ﻋﻄﺎ ڪﻴﺎﺋﻴﻨﺲ ۽
ﻣﻨﺠﻬﺲ ڪﻴﺘﺮﻳﻮﻥ ﺋﻲ ﻋﺠﻴﺐ ۽ ﻏﺮﻳﺐ
ﺷﻴﻮﻥ ﭘﻴﺪﺍ ڪﻴﺎﺋﻴﻦ، ﺗﻪ ﻫﻮ ﺍﻥ ﺟﻲ
ﻣﻌﺮﻓﺖ ﺍﻟﻠﻪ ﺗﻌﺎﻟﻲٰ ﺟﻲ ﺑﺰﺭﮔﻲﺀَ ﮐﻲ
ﺳﭹﺎﮢﻲ، ۽ ﺗڪﺒﺮ ڪﺮﮠ ﮐﺎﻥ ﺑﺎﺯ ﺭﻫﻲ،
ﮀﺎڪﺎﮠ ﺗﻪ ﺍِﻫﻲ ﺳﭛ ﺷﻴﻮﻥ ﺍﻥ ﭘﻨﻬﻨﺠﻲ
ڪﻮﺷﺶ ﺳﺎﻥ ﺣﺎﺻﻞ ڪﻮﻧﻪ ڪﻴﻮﻥ ﺁﻫﻦ .
ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺟﻮ ﭘﻬﺮﻳﻮﻥ ڪﻢ ﻫﻲﺀُ ﺁﻫﻲ ﺗﻪ ﻏﻮﺭ
ڪﺮﻱ ڏﺳﻲ ﺗﻪ ﻫﻲﺀَ ﺟﺎﺀِ ( ﺩﻧﻴﺎ) ﺳﻨﺪﺱ
ﻻﺀِ ﺗڪﺒﺮ ﺟﻲ ﻧﻪ، ﭘﺮ ﺷﺮﻣﺴﺎﺭﻱﺀَ ﺟﻲ
ﺁﻫﻲ . ﺍﻥ ﻭﭺ ۾ ﻗﺪﺭﺕ، ﺟﻮ ڪﻢ ﭘﻮﺭﻭ ڪﻴﻮ
ﺁﻫﻲ، ﺍﻫﻮ ﻫﻲﺀُ ﺁﻫﻲ ﺗﻪ ﺍﻥ، ﮐﻴﺲ ﺟﻬﺎﻥ ۾
ﺁﻧﺪﻭ ۽ ﻫڪ ﻋﺮﺻﻲ ﺗﺎﺋﻴﻦ ﺍﻥ ۾ ﺭﮐﻴﺎﺋﻴﻦ، ۽
ﻫﻲﺀُ ﻗﻮﺗﻮﻥ ۽ ﻧﻌﻤﺘﻮﻥ ﮐﻴﺲ ﻋﻨﺎﻳﺖ
ڪﻴﺎﺋﻴﻦ . ﺍﻟﻠﻪ ﺗﻌﺎﻟﻲٰ ﺟﻴڪڏﻫﻦ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺟﺎ
ڪﻢ ﺳﻨﺪﺱ ﺍﺧﺘﻴﺎﺭ ۾ ڏﺋﻲ ﻫﺎ، ۽ ﮐﻴﺲ ﺑﻲ
ﻧﻴﺎﺯ ڪﺮﻱ ﻫﺎ، ﺗﻪ ﻣﻤڪﻦ ﻫﻮ ﺗﻪ ﻫﻮ
ﻏﻠﻄﻲﺀَ ۾ ﭰﺎﺳﻲ ﭼﻮﻱ ﻫﺎ ﺗﻪ ”ﻣﺎﻥ ڪﺎ
ﺷﻲﺀِ ﺁﻫﻴﺎﻥ، “ ﺗﻨﻬﻨڪﺮﻱ ﺍﻥ ﮐﻲ ﺑﮏ، ﺍﭶ،
ﺑﻴﻤﺎﺭﻱ، ﺳﺮﺩﻱ، ﮔﺮﻣﻲ، ﺩﺭﺩ، ﺭﻧﺞ ۽ ﭔﻴﻦ
ڪﻴﺘﺮﻳﻦ ﻣﺨﺘﻠﻒ ﻣﺼﻴﺒﺘﻦ ۾ ﺟڪڙﻱ
ﺭﮐﻴﺎﺋﻴﻦ، ﺗﻪ ﺟﻴﺌﻦ ﻫﻮ ﻫڪ ﮔﻬڙﻱ ﺑﻪ ﭘﺎﮠ
ﮐﻲ ﺳﻼﻣﺖ ﻧﻪ ﺳﻤﺠﻬﻲ . ﭤﻲ ﺳﮕﻬﻲ ﭤﻮ
ﺗﻪ ﻣﺮﻱ ﻭﭸﻲ ﺍﻧﮅﻭ ﭤﻲ ﭘﻮﻱ، ﺑﻴﻤﺎﺭﻱ ﺍﭼﻲ
ﻭﺭﺍﺋﻴﺲ ﻳﺎ ﺑﮏ ۽ ﺍﭶ ﮐﺎﻥ ﻫﻼڪ ﭤﻲ ﻭﭸﻲ .
ﺍﻥ ﮐﺎﻥ ﭘﻮﺀِ ﻫﻦ ﺟﻮ ﻋﻼﺝ ۽ ﭜﻼﺋﻲ ڪڙﻳﻦ
ﺩﻭﺍﺋﻦ ۾ ﺭﮐﻴﺎﺋﻴﻦ، ﺍﻥ ﻻﺀِ ﺗﻪ ﺟﻴڪڏﻫﻦ ﻫﻮ
ﻓﺎﺋﺪﻭ ﻭﭠﮡ ﮔﻬﺮﻱ ﺗﻪ ڪﺠﻬﻪ ﺗڪﻠﻴﻒ
ﺑﺮﺩﺍﺷﺖ ڪﺮﻱ، ۽ ﺳﻨﺪﺱ ﻧﻘﺼﺎﻥ ﭼﮝﻴﻦ
ﺷﻴﻦ ۾ ﻣﻘﺮﺭ ڪﻴﺎﺋﻴﻦ ﺗﻪ ﺟﻴڪڏﻫﻦ ﻫﻮ ﻓﻲ
ﺍﻟﺤﺎﻝ ﻟﺬﺕ ۽ ﻣﺰﻭ ﻣﺎﮢﻲ، ﺗﻪ ﺍﻥ ﺑﻌﺪ
ڪﺠﻬﻪ ﺍﻳﺬﺍﺀَ ﺑﻪ ﺳﻬﻲ . ﺳﻨﺪﺱ ڪﻤﻦ ﻣﺎﻥ
ڪﻮﺑﻪ ڪﻢ ﺍﻥ ﺟﻲ ﻗﺒﻀﻲ ۽ ﺍﺧﺘﻴﺎﺭ ۾ ﻧﻪ
ڏﻧﺎﺋﻴﻦ، ﺣﺘﻲٰ ڪﻪ ﺟﻮ ڪﺠﻬﻪ ﻫﻮ ﭴﺎﮢﻦ
ﮔﻬﺮﻱ ﺗﻨﻬﻦ ﮐﻲ ﭴﺎﮢﻲ ﻧﻪ ﺳﮕﻬﻲ، ۽ ﺟﻨﻬﻦ
ﮐﻲ ﻭﺳﺎﺭﮠ ﭼﺎﻫﻲ ﺗﻨﻬﻦ ﮐﻲ ﻭﺳﺎﺭﻱ ﻧﻪ
ﺳﮕﻬﻲ، ۽ ( ﺑﺮﻋڪﺲ ﺍُﻥ ﺟﻲ ) ﺟﻨﻬﻦ ﺷﻲﺀِ
ﺟﻮ ﺧﻴﺎﻝ ﻫﻮ ﭼﺎﻫﻲ ﭤﻮ ﺗﻪ ﻧﻪ ڪﺮﻱ، ﺍﻫﻮ
ﺍٽﻠﻮ ﺳﻨﺪﺱ ﺩﻝ ﺗﻲ ﻏﺎﻟﺐ ﺍﭼﻲ ﭤﻮ ۽ ﻭﺭﻱ
ﺟﻨﻬﻦ ﺷﻲﺀِ ﮐﻲ ﺩﻝ ۾ ﺁﮢﮡ ﮔﻬﺮﻱ ﭤﻮ ﺗﻪ
ﺍﻫﺎ ﺳﻨﺪﺱ ﺧﻴﺎﻝ ﮐﺎﻥ ﺋﻲ ﮔﻬﮣﻮ ﭘﺮﻱ
ﻧڪﺮﻳﻮ ﻭﭸﻲ ﭤﻲ . ﻫﻦ ﻋﺠﻴﺐ ڪﺎﺭﻳﮕﺮﻱﺀَ
۽ ﺟﻤﺎﻝ ﺟﻲ ﺑﺎﻭﺟﻮﺩ ﺟﻨﻬﻦ ﺳﺎﻥ ﻫُﻦ ﮐﻴﺲ
ﭘﻴﺪﺍ ڪﻴﻮ ﺁﻫﻲ، ﮐﻴﺲ ﺍﻫڙﻭ ﻋﺎﺟﺰ ﺑﻨﺎﻳﻮ
ﺍﭤﺲ، ﺟﻮ ﮐﺎﻧﺌﺲ ﻭﮄﻳڪ ﺑﺪﺑﺨﺖ، ڪﻤﺘﺮ ۽
ﻫﻴﮣﻮ ﭔﻴﻮ ڪﻮ ﺁﻫﻲ ﺋﻲ ڪﻮﻧﻪ . ﺳﻨﺪﺱ
ﺁﺧﺮﻱ ڪﻢ ﻣﺮﮠ ﺁﻫﻲ - ﻧﻪ ﻣﻨﺠﻬﺲ ﭔﮅﮠ ۽
ڏﺳﮡ ﺟﻲ ﻗﻮﺕ ﺭﻫﻨﺪﻱ، ۽ ﻧﻪ ﻫﻲﺀُ ﺑﺪﻥ ۽
ﻋﻀﻮﺍ ۽ ﻧﻪ ﻫﻲﺀَ ﺳﻮﻧﻬﻦ ۽ ﺳﻮﭜﻴﺎ . ۽ ﭘﻮﺀِ
ﺑﻪ ﺟﻴڪڏﻫﻦ ﻫﻮ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻻﺀِ ﺧﺎڪ ﭤﻲ
ﻭﭸﻲ ﻫﺎ ﺗﻪ ﺑﻪ ﺳﻨﺪﺱ ﻓﺎﺋﺪﻭ ﻫﻮ، ﺟﻮ
ﭼﻮﭘﺎﻳﻦ ﺟﻲ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﺗﻪ ﺭﻫﻲ ﻫﺎ، ﻣﮕﺮ
ﺍﻓﺴﻮﺱ، ﺍﻥ ﮐﻲ ﻫﻲﺀَ ﺩﻭﻟﺖ ﺑﻪ ﻧﺼﻴﺐ ﻧﻪ
ﭤﻴﻨﺪﻱ - ﮐﻴﺲ ﻭﺭﻱ ﺟﻴﺎﺭﻳﻮ ﻭﻳﻨﺪﻭ ۽
ﺳﻨﺪﺱ ڪﻴﻲ ﺟﻮ ﮐﺎﻧﺌﺲ ﺫﺭﻱ ﭘﺮﺯﻱ ﺣﺴﺎﺏ
ﻭﺭﺗﻮ ﻭﻳﻨﺪﻭ .
ﺗڪﺒﺮ ﺟﻮﻥ ﺣﺎﻟﺘﻮﻥ ﺍڪﻴﭽﺎﺭ ﺁﻫﻦ، ﻣﺜﺎﻝ
ﻃﻮﺭ، ﻣﺘڪﺒﺮ ﻣﺎﮢﻬﻮ ﺍڪﻴﻠﻮ ﻭﭸﮡ ﭘﺴﻨﺪ ﻧﻪ
ڪﻨﺪﻭ ﺁﻫﻲ، ﺟﻴﺴﺘﺎﺋﻴﻦ ڪﻮ ﭔﻴﻮ ﺁﺩﻣﻲ ﺍﻥ
ﺳﺎﻥ ﺳﺎﮠ ﻧﻪ ﻫﺠﻲ . ﻫﻦ ﮘﺎﻟﻬﻪ ﮐﺎﻥ ﭘﺮﻫﻴﺰ
ڪﺮﮠ ﮔﻬﺮﺟﻲ . ﻣﺘڪﺒﺮ ﭼﺎﻫﻴﻨﺪﻭ ﺁﻫﻲ ﺗﻪ
ﻣﺎﮢﻬﻮ ﺳﻨﺪﺱ ﺍﮘﻴﺎﻥ ﮔﻬﮣﻲ ﺗﻌﻈﻴﻢ ۽
ﻋﺰﺕ ﺳﺎﻥ ﺑﻴﻬﻲ ﺭﻫﻦ، ۽ ﺗڪﺒﺮ ﺳﺒﺐ ﻫﻮ
ڪﻨﻬﻦ ڏﺍﻧﻬﻦ ﻫﻠﻲ ﻭﭸﻲ ﺳﺎﮢﺲ ﻣﻼﻗﺎﺕ ﻧﻪ
ڪﻨﺪﻭ ﺁﻫﻲ، ۽ ﻧﻪ ﻭﺭﻱ ﻫﻲﺀُ ﺑﻪ ﭼﺎﻫﻴﻨﺪﻭ
ﺁﻫﻲ ﺗﻪ ڪﻮ ﻓﻘﻴﺮ ۽ ﻏﺮﻳﺐ ﺳﻨﺪﺱ ﻭﻳﺠﻬﻮ
ﺍﭼﻲ ﻭﻳﻬﻲ . ﻫﻮ ﭘﻨﻬﻨﺠﻲ ﮔﻬﺮ ﺟﻮ ڪﻢ
ڪﺮﮠ ﻋﻴﺐ ﺳﻤﺠﻬﻨﺪﻭ ﺁﻫﻲ، ۽ ﺑﺎﺯﺍﺭ ﻣﺎﻥ
ﺳﻮﺩﻱ ﺳﻠٽ ﺁﮢﮡ ۾ ﺑﻪ ﮐﻴﺲ ﻋﺎﺭ ﻟﮙﻨﺪﻭ
ﺁﻫﻲ، ۽ ﺟﻴﺴﺘﺎﺋﻴﻦ ﺳﭡﺎ ڪﭙڙﺍ ﻧﻪ ﻫﺠﻦ،
ﭔﺎﻫﺮ ﻧﻪ ﻧڪﺮﻧﺪﻭ ﺁﻫﻲ ( ﺻﺎﻑ ﺳﭡﺎ ڪﭙڙﺍ
ﭘﺎﺋﮡ ﻫﺮﻭﭜﺮﻭ ﺗڪﺒﺮ ﺟﻲ ﻧﺸﺎﻧﻲ ﻧﻪ ﺁﻫﻲ،
ﮀﺎ ﻻﺀِ ﺟﻮ ﺁﺩﻣﻲ ﻫﺮ ﺷﻲﺀِ ۾ ﺻﻔﺎﺋﻲ ﭘﺴﻨﺪ
ڪﻨﺪﻭ ﺁﻫﻲ، ﻣﮕﺮ ﺷﺮﻁ ﻫﻲﺀُ ﺁﻫﻲ ﺗﻪ ﻫﻮ
ﺍڪﻴﻼﺋﻲﺀَ ۾ ﺑﻪ ﺳﭡﻲ ﭘﻮﺷﺎڪ ﮐﻲ ﭘﺴﻨﺪ
ڪﻨﺪﻭ ﻫﺠﻲ . )
ﻣﺎﮢﻬﻮ ﻭﻗﺘﺎً ﺑﻮﻗﺘﺎً ﭘﻨﻬﻨﺠﻲ ﻧﺴﺐ ﺳﺒﺐ ﺑﻪ
ﺗڪﺒﺮ ڪﻨﺪﻭ ﺁﻫﻲ، ﻟﻴڪﻦ ﮐﻴﺲ ﮔﻬﺮﺟﻲ ﺗﻪ
ﭘﻨﻬﻨﺠﻲ ﺍﺻﻞ ﮐﻲ ﮄﻳﺎﻥ ۾ ﺁﮢﻲ . ﺟﻨﻬﻦ ﮐﻲ
ﺧﺎڪ ﻣﺎﻥ ﭘﻴﺪﺍ ڪﻴﻮ ﻭﻳﻮ ﺁﻫﻲ، ۽ ﻣﻮٽﻲ
ﺧﺎڪ ﭤﻲ ﻭﻳﻨﺪﻭ . ﺣﺴﻦ ۽ ﺟﻤﺎﻝ ﮐﺎﻥ ﺑﻪ
ﺗڪﺒﺮ ﭘﻴﺪﺍ ﭤﻴﻨﺪﻭ ﺁﻫﻲ، ﭘﺮ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﮐﻲ
ﮔﻬﺮﺟﻲ ﺗﻪ ﭘﻨﻬﻨﺠﻲ ﺍﻧﺪﺭ ﺗﻲ ﻏﻮﺭ ڪﺮﻱ ﺗﻪ
ﺟﻴﺌﻦ ﮐﻴﺲ ﭘﻨﻬﻨﺠﻮﻥ ﺑﺮﺍﺋﻴﻮﻥ ﻣﻌﻠﻮﻡ ﭤﻴﻦ،
۽ ڏﺳﻲ ﺗﻪ ” ﺍﻫﻮ ڪﻴﺌﻦ ﻧﻪ ڪﻴﺘﺮﻳﻦ
ﻧﺠﺎﺳﺘﻦ ﺳﺎﻥ ﭜﺮﻳﻮ ﭘﻴﻮ ﺁﻫﻲ .
ﺟﻴڪڏﻫﻦ ﺳﻨﺪﺱ ﺗڪﺒﺮ ڪﻨﻬﻦ ﻃﺎﻗﺖ ﺟﻲ
ﺳﺒﺐ ﺁﻫﻲ . ﺗﻪ ﭘﻮﺀِ ﻫﻲ ﺳﻤﺠﻬﻲ ﻭﭠﻲ ﺗﻪ
ﻫڪ ﺭﮖ ﺟﻮ ﺩﺭﺩ ﺍﻥ ﮐﻲ ﺍﻫڙﻭ ﭘﺮﻳﺸﺎﻥ
ڪﺮﻱ ﻭﺟﻬﻲ ﭤﻮ، ﺟﻮ ﮐﺎﻧﺌﺲ ﺯﻳﺎﺩﻩ ﻫﻴﮣﻮ
ڪﻮ ﮘﻮﻟﻴﻮ ﻟﭝﻲ . ﻫڪ ﻣﮏ ﺟﻲ ﺳﺘﺎﺋﮡ
ﮐﺎﻥ ﺗﻨﮓ ﺍﭼﻲ ﻭﭸﻲ ﭤﻮ، ۽ ﭘﻴﺮ ۾ ﻫڪ
ڪﻨڊﻱ ﻟﮙﮡ ﺳﺒﺐ ﻫﻠﮡ ﮐﺎﻥ ﻻﭼﺎﺭ ﺁﻫﻲ .
ﺟﻴڪڏﻫﻦ ﻣﺎﻝ ﺟﻲ ڪﺜﺮﺕ ﺣڪﻮﻣﺖ ۽
ﺳﺮﺩﺍﺭﻱﺀَ ﺗﻲ ﻫﻦ ﮐﻲ ﺗڪﺒﺮ ﺁﻫﻲ، ﺗﻪ ﺍﻫﻲ
ﺷﻴﻮﻥ ﺗﻪ ﺳﻨﺪﺱ ﺫﺍﺕ ﮐﺎﻥ ﭔﺎﻫﺮ ﺁﻫﻦ،
ﮀﺎڪﺎﮠ ﺗﻪ ﺟﻴڪڏﻫﻦ ﻣﺎﻝ ﮐﻲ ﭼﻮﺭ ﮐﮣﻲ
ﻭﭸﻦ، ۽ ﺣڪﻮﻣﺖ ۽ ﺳﺮﺩﺍﺭﻱﺀَ ﮐﺎﻥ
ﺑﺎﺩﺷﺎﻫﻪ ﻫٽﺎﺋﻲ ﮀڏﻱ، ﺗﻪ ﭘﻮﺀِ ﺳﻨﺪﺱ
ﻗﺒﻀﻲ ۾ ﮀﺎ ﺭﻫﻨﺪﻭ؟ ﭘﺮ ﺟﻴڪڏﻫﻦ ﻣﺎﻝ
ﺳﻼﻣﺖ ﺑﻪ ﺭﻫﻲ ﺗﻪ ﮔﻬﮣﺎﺋﻲ ﻳﻬﻮﺩﻱ ﻣﺎﻝ ۾
ﮐﺎﻧﺌﺲ ﺯﻳﺎﺩﻩ ﺁﻫﻦ، ﭘﺮ ﺟﻲ ﺣڪﻮﻣﺖ ﺗﻲ
ﻓﺎﺋﺰ ﺑﻪ ﺭﻫﻲ، ﺗﻪ ﭔﻴﻮﻥ ڪﻴﺘﺮﻳﻮﻥ ﻗﻮﻣﻮﻥ
ﺁﻫﻦ، ﺟﻦ ﻭٽ ﻫﻦ ﮐﺎﻥ ڏﻫﻪ ﺩﻓﻌﺎ ﻭﮄﻳڪ
ﺣڪﻮﻣﺖ ﺁﻫﻲ . ﻣﻄﻠﺐ ﺗﻪ ﺟﺎ ﺷﻲﺀِ
ﻣﺎﮢﻬﻮﺀِ ﺟﻲ ﭘﻨﻬﻨﺠﻲ ﻭﺱ ۾ ﻧﻪ ۽ ﺳﻨﺪﺱ
ﺫﺍﺗﻲ ﻣﻠڪﻴﺖ ﺋﻲ ﻧﻪ ﺁﻫﻲ، ﺗﻨﻬﻦ ﺗﻲ ﺗڪﺒﺮ
۽ ﻓﺨﺮ ڪﺮﮠ ﺑﻠڪﻞ ﺍﺟﺎﻳﻮ ۽ ﻓﻀﻮﻝ ﺁﻫﻲ .
ﻇﺎﻫﺮﻱ ﻋﻠﻢ ۽ ﻋﺒﺎﺩﺕ ﺑﻪ ﺗڪﺒﺮ ﺟﻮ ڪﺎﺭﮠ
ﺑﮣﺠﻦ ﭤﺎ، ﺟﻨﻬﻦ ﺟﻮ ﻋﻼﺝ ڏﮐﻴﻮ ﺁﻫﻲ، ﮀﺎ
ﻻﺀِ ﺟﻮ ﻫﻲﺀُ ( ﻋﻠﻢ ۽ ﻋﺒﺎﺩﺕ ) ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺟﻮ
ڪﻤﺎﻝ ﺁﻫﻲ . ﺍﻟﻠﻪ ﺗﻌﺎﻟﻲٰ ﻭٽ ﻋﻠﻢ ﻧﻬﺎﻳﺖ
ﭘﻴﺎﺭﻭ ﺍﻫﻲ ۽ ﺳﻨﺪﺱ ﺻﻔﺘﻦ ﻣﺎﻥ ﻫﻲﺀَ ﻫڪ
ﺻﻔﺖ ﺁﻫﻲ، ۽ ﻋﺎﻟﻢ ﻻﺀِ ﭘﻨﻬﻨﺠﻲ ﻃﺮﻑ
ﮄﻳﺎﻥ ﻧﻪ ڏﻳﮡ ڏﺍﮂﻭ ڏﮐﻴﻮ ﺁﻫﻲ . ﺍﻥ ﺟﻮ ﺁﺳﺎﻥ
ﻋﻼﺝ ﻫﻲﺀَ ﺁﻫﻲ ﺗﻪ ﻋﺎﻟﻢ ﮐﻲ ﺟﮙﺎﺋﻲ ﺗﻪ
ﻫﻲﺀَ ﺳﻤﺠﻬﻲ ﮀڏﻱ ﺗﻪ ﻋﻠﻢ ﺟﻲ ڪﺮﻱ
ﮐﻴﺲ ﺳﺨﺖ ﭘڪڙ ﭤﻴﻨﺪﻱ، ۽ ﻫﻮ ﺳﺪﺍﺋﻴﻦ
ﻫڪ ﻭڏﻱ ﺧﻄﺮﻱ ۾ ﺁﻫﻲ، ﮀﺎڪﺎﮠ ﺗﻪ ﺟﺎﻫﻞ
ﺟﻲ ﮔﻬﮣﻦ ﺋﻲ ڪﻤﻦ ﮐﻲ ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ڪﻴﻮ
ﻭﻳﻨﺪﻭ، ﻟﻴڪﻦ ﻋﺎﻟﻢ ﺟﻲ ﺗﻔﺼﻴﺮ ﮐﻲ ﻧﻬﺎﻳﺖ
ﺍﻫﻢ ﺳﻤﺠﻬﻴﻮ ﻭﻳﻨﺪﻭ، ۽ ﺍﻥ ﮐﻲ ﺑﻨﺎﻥ ﺣﺴﺎﺏ
ﻫﺮﮔﺰ ﮀڏﻳﻮ ﻧﻪ ﻭﻳﻨﺪﻭ . ﺍﻥ ﮐﺎﻥ ﺳﻮﺍﺀِ، ﻫﻮ
ﺍﻧﻬﻦ ﺣﺪﻳﺜﻦ ﺗﻲ ﺳﻮﭺ ۽ ﻭﻳﭽﺎﺭ ڪﺮﻱ، ﺟﻲ
ﻋﺎﻟﻤﻦ ﺟﻲ ﺑﺎﺭﻱ ۾ ﺁﻳﻞ ﺁﻫﻦ . ﺍﻟﻠﻪ ﺗﻌﺎﻟﻲٰ
ﺧﻮﺩ ﭘﻨﻬﻨﺠﻲ ڪﻼﻡ ۾ ﺍﻧﻬﻲﺀَ ﻋﺎﻟﻢ ﮐﻲ
ﮔڏﻫﻪ ﻗﺮﺍﺭ ڏﻧﻮ ﺁﻫﻲ، ﺟﻨﻬﻦ ﺟﺎ ڪﻢ ﺳﻨﺪﺱ
ﻋﻠﻢ ﻣﻄﺎﺑﻖ ﻧﻪ ﺁﻫﻦ . ﺟﻨﻬﻦ ﺟﻲ ﺩﻝ ۾
ﺁﺧﺮﺕ ﺟﻮ ﺧﻮﻑ ﭴﻤﻲ ﻭﭸﻲ ﭤﻮ . ﺍﻫﻮ
ﺗڪﺒﺮ ڪڏﻫﻦ ﺑﻪ ﻧﻪ ﭤﻮ ڪﺮﻱ ۽ ﭔﻴﻮ ﺗﻪ
ﮐﮣﻲ ﮀڏﻳﻮ ﭘﺮ ﺟﻲ ﻫﻮ ڪﻨﻬﻦ ڪﺎﻓﺮ ﮐﻲ
ڏﺳﻲ ﭤﻮ، ﺗﻪ ﺑﻪ ﺗڪﺒﺮ ﮐﺎﻥ ﺑﺎﺯ ﺭﻫﻲ ﭤﻮ،
۽ ﺧﻴﺎﻝ ڪﺮﻱ ﭤﻮ ﺗﻪ ﺷﺎﻳﺪ ﻫﻲﺀَ ﻣﺴﻠﻤﺎﻥ
ﭤﻲ ﻭﭸﻲ ۽ ﺳﻨﺪﺱ ﭘﮁﺎڙﻱ ﻣﻮﭼﺎﺭﻱ ﭤﺌﻲ
۽ ﻣﺒﺎﺩﺍ ﻣﻨﻬﻨﺠﻮ ﺧﺎﺗﻤﻮ ڪﻔﺮ ﺗﻲ ﭤﺌﻲ ۽
ﺟڏﻥ ﺁﺧﺮﺕ ۾ ﮀﻮٽڪﺎﺭﻱ ﻣﺎﮢﮡ ﺟﻮ
ﺩﺍﺭﻭﻣﺪﺍﺭ ﺋﻲ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺟﻲ ﭘﻨﻬﻨﺠﻲ ﺧﺎﺗﻤﻲ
ﺗﻲ ﺁﻫﻲ، ﺗڏﻫﻦ ﭘﻮﺀِ ﺗڪﺒﺮ ﮀﺎ ﺟﻮ؟ ﮀﺎڪﺎﮠ
ﺗﻪ ﺧﺎﺗﻤﻮ ﺧﻴﺮ ﺳﺎﻥ ﭤﻴﻨﺪﻭ ﻳﺎ ﺷﺮ ﺳﺎﻥ،
ﺗﻨﻬﻦ ﺟﻮ ﻋﻠﻢ ڪﻨﻬﻦ ﮐﻲ ﺑﻪ ڪﻮﻧﻪ ﺁﻫﻲ .
ﻋﺎﻟﻢ ﮐﻲ ﺟﮙﺎﺋﻲ ﺗﻪ ﻫﻦ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﮐﻲ ﺑﻪ
ﺳﻤﺠﻬﻲ ﮀڏﻱ ﺗﻪ ﺗڪﺒﺮ ( ﺗڪﺒﺮ ) ﺻﺮﻑ ﺍﻟﻠﻪ
ﺗﻌﺎﻟﻲٰ ﺟﻲ ﻻﺀِ ﺯﻳﺒﺎ ﺁﻫﻲ، ۽ ﺟﻮ ﺁﺩﻣﻲ ﻫُﻦ
ﻣﻌﺎﻣﻠﻲ ۾ ﻫُﻦ ﺳﺎﻥ ﻣﻘﺎﺑﻠﻮ ڪﺮﻱ ﭤﻮ، ﺍﻥ
ﮐﻲ ﻫﻮ ﭘﻨﻬﻨﺠﻮ ﺩﺷﻤﻦ ﺳﻤﺠﻬﻲ ﭤﻮ، ۽ ﺍﻟﻠﻪ
ﺗﻌﺎﻟﻲٰ ﺗﻪ ﻫﺮﻫڪ ﮐﻲ ﺍﻫﻮ ﺣڪﻢ ڏﻧﻮ ﺁﻫﻲ
ﺗﻪ ” ﻣﻨﻬﻨﺠﻲ ﻧﺰﺩﻳڪ ﺗﻮﮐﻲ ﺍﻥ ﻭﻗﺖ ﻋﺰﺕ
ﭤﻴﻨﺪﻱ، ﺟڏﻫﻦ ( ﺍﻱ ﭔﺎﻧﻬﺎ) ﺗﻮﻥ ﭘﻨﻬﻨﺠﻮ
ﭘﺎﮠ ﮐﻲ ڪﺠﻬﻪ ﺑﻪ ﻧﻪ ﺳﻤﺠﻬﻨﺪﻳﻦ “.
ﻋﺎﺑﺪ ﮐﻲ ﺑﻪ ﮔﻬﺮﺟﻲ ﺗﻪ ﻋﺎﻟﻢ ﮐﺎﻥ ﭘﺎﮠ ﮐﻲ
ﻭڏﻭ ﻧﻪ ﺳﻤﺠﻬﻲ، ﭘﻮﺀِ ﻫﻮ (ﻋﺎﻟﻢ ) ﮐﮣﻲ ﻋﺎﺑﺪ
ﻧﻪ ﺁﻫﻲ ۽ ﭼﻮﻱ ﭤﻮ ﺗﻪ ” ﺁﺧﺮﺕ ۾ ﺷﺎﻳﺪ
ﻋﻠﻢ ﺋﻲ ﻣﻨﻬﻨﺠﻲ ﺷﻔﺎﻋﺖ ڪﻨﺪﻭ ۽
ﻣﻨﻬﻨﺠﻴﻦ ﺑﺮﺍﺋﻴﻦ ﮐﻲ ﻣﻴٽﻴﻨﺪﻭ “. ﺣﻀﻮﺭ ﺟﻦ
ﺟﻮ ﺍﺭﺷﺎﺩ ﺁﻫﻲ ﺗﻪ ”ﻋﺎﻟﻢ ﮐﻲ ﻋﺎﺑﺪ ﺗﻲ ﺍﻫڙﻱ
ﻓﻀﻴﻠﺖ ﺁﻫﻲ، ﺟﻬڙﻱ ﻣﻮﻥ ﮐﻲ ﭘﻨﻬﻨﺠﻲ
ﺍﺻﺤﺎﺑﻦ ﺗﻲ “. ﺟﻴڪڏﻫﻦ ﺍﻫﻮ ﻋﺎﺑﺪ ﮐﮣﻲ
ڪﻨﻬﻦ ﺟﺎﻫﻞ ﮐﻲ ڏﺳﻲ، ﺟﻨﻬﻦ ﺟﻮ ﺣﺎﻝ
ﮐﺎﻧﺌﺲ ﻟڪﻞ ﻫﺠﻲ، ﺗﻪ ﭘﻨﻬﻨﺠﻲ ﺍﻧﺪﺭ ۾
ﻫﻲﺀُ ﺧﻴﺎﻝ ڪﺮﻱ ﺗﻪ ﺷﺎﻳﺪ ﻫﻲﺀُ ﺟﺎﻫﻞ
ﻣﻮﻥ ﮐﺎﻥ ﺑﻪ ﺯﻳﺎﺩﻩ، ﻋﺎﺑﺪ ( ﻋﺒﺎﺩﺕ ڪﻨﺪڙ )
ﻫﺠﻲ، ۽ ﺍﻥ ﭘﺎﮠ ﮐﻲ ﻣﺸﻬﻮﺭ ﻧﻪ ڪﻴﻮ
ﻫﺠﻲ “. ﺟﻴڪڏﻫﻦ ڪﻨﻬﻦ ﻓﺎﺳﻖ ﮔﻨﻬﮕﺎﺭ ﮐﻲ
ڏﺳﻲ ﺗﻪ ﻫﻲﺀُ ﺧﻴﺎﻝ ﺁﮢﻲ ﺗﻪ ” ﺩﻝ ۾ ڪﻴﺘﺮﺍ
ﻭﺳﻮﺳﺎ ۽ ﺧﻴﺎﻝ ﺍﭼﻦ ﭤﺎ ﺟﻲ ﺧﻮﺩ ﻭڏﻭ
ﮔﻨﺎﻫﻪ ﺁﻫﻦ، ۽ ﺩﻝ ﺟﻮ ﮔﻨﺎﻫﻪ ﻇﺎﻫﺮﻱ ﮔﻨﺎﻫﻪ
ﮐﺎﻥ ﮔﻬﮣﻮ ﻭڏﻭ ﺁﻫﻲ، ۽ ﭤﻲ ﺳﮕﻬﻲ ﭤﻮ ﺗﻪ
ﻣﻨﻬﻨﺠﻲ ﺍﻧﺪﺭ ۾ ﺍﻫڙﺍ ﮔﻨﺎﻫﻪ ﻫﺠﻦ، ﺟﻦ ﮐﺎﻥ
ﻣﺎﻥ ﻏﺎﻓﻞ ﻫﺠﺎﻥ ۽ ﺍﻧﻬﻦ ﺟﻲ ﺳﺒﺐ ﻣﻨﻬﻨﺠﺎ
ﻇﺎﻫﺮﻱ ﻋﻤﻞ ﺑﻪ ﺑﺮﺑﺎﺩ ﭤﻲ ﻭﭸﻦ، ﻣﻤڪﻦ
ﺁﻫﻲ ﺍﻥ ﭔﺌﻲ ﺟﻲ ﺍﻧﺪﺭ ۾ ڪﻮ ﺍﻫڙﻭ ﻧﻴڪ
ﺧﻠﻖ ﻫﺠﻲ ﺟﻨﻬﻦ ﺳﺒﺐ ﺍﻥ ﺟﻲ ﻣڙﻳﺌﻲ
ﻇﺎﻫﺮﻱ ﮔﻨﺎﻫﻪ ﻣﻌﺎﻑ ڪﻴﺎ ﻭﭸﻦ، ۽ ﺷﺎﻳﺪ
ﻫﻮ ﻣﺮﮠ ﮐﺎﻥ ﺍﮖ ﺗﻮﺑﻬﻪ ڪﺮﻱ، ۽ ﺳﻨﺪﺱ
ﺧﺎﺗﻤﻮ ﺧﻴﺮ ﺳﺎﻥ ﭤﺌﻲ، ۽ ﻣﻤڪﻦ ﺁﻫﻲ ﻣﻮﻥ
ﮐﺎﻥ ڪﻮ ﺍﻫڙﻭ ﮔﻨﺎﻫﻪ ﭤﺌﻲ ﺟﻨﻬﻦ ﺟﻮ ﺳﺒﺐ
ﻣﺮﮠ ﻭﻗﺖ ﻣﻨﻬﻨﺠﻮ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺧﻄﺮﻱ ۾ ﭘﺌﺠﻲ وڃي“. ﻫﺎﮢﻲ ﺟڏﻫﻦ ﻫﻲﺀُ ﻣﻤڪﻦ ﺁﻫﻲ ﺗﻪ
ﺍﻟﻠﻪ ﺗﻌﺎﻟﻲٰ ﻭٽ ﺍﻥ ﺟﻮ ﻧﺎﻟﻮ ﺑﺪﺑﺨﺖ
( ﺍﻻﺷﻘﻴﺎﺀ ) ﻟﻮڪﻦ ۾ ﻟﮑﻴﻮ ﻭﭸﻲ (ڪﻨﻬﻦ ﺑﻪ
ﺷﺨﺺ ﺟﻮ ﻧﺎﻟﻮ ﺑﺪﺑﺨﺖ ﻟﻮڪﻦ ﺟﻲ ﺯﻣﺮﻱ
۾ ﺁﮢﮡ ﺍﻟﻠﻪ ﺗﻌﺎﻟﻲٰ ﻻﺀِ ﻣﻤڪﻦ ﺿﺮﻭﺭ ﺁﻫﻲ ) ،
ﺗﻪ ﭘﻮﺀِ ﺗڪﺒﺮ ڪﺮﮠ ﺳﺮﺍﺳﺮ ﺣﻤﺎﻗﺖ ﺁﻫﻲ،
۽ ﺍﻫﻮﺋﻲ ﺗﻪ ﺳﺒﺐ ﺁﻫﻲ ﺟﻮ ﻣڙﻳﺌﻲ ﻋﺎﻟﻢ ۽
ﺑﺰﺭﮒ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻧﻤﺎﮢﺎ ۽ ﺣﻠﻴﻢ ﺭﻫﻴﺎ ﺁﻫﻦ
ڪيميائي سعادت مان چونڊ
ﺗﻪ ﺗڪﺒﺮ ڪﺮﮠ ۽ ﭘﻨﻬﻨﺠﻮ ﭘﺎﮠ ﮐﻲ ﻭڏﻭ
ﺳﻤﺠﻬﮡ ﻫڪ ﻧﻬﺎﻳﺖ ﺑﺮﻱ ﻋﺎﺩﺕ ﺁﻫﻲ، ۽
ﺳﭻ ﭘﭻ ﺍﻟﻠﻪ ﺗﻌﺎﻟﻲٰ ﺳﺎﻥ ﺩﺷﻤﻨﻲ ڪﺮﮢﻲ
ﺁﻫﻲ . ﻭڏﺍﺋﻲ ۽ ڪﺒﺮﻳﺎﺋﻲ ﺍُﻧﻬﻲﺀَ ﮐﻲ ﺋﻲ
ﺳﻮﻧﻬﻲ ﭤﻲ . ﺣﻀﻮﺭ ﺟﻦ ﻓﺮﻣﺎﻳﻮ ﺁﻫﻲ ﺗﻪ
” ﺟﻨﻬﻦ ﺷﺨﺺ ﺟﻲ ﺩﻝ ۾ ﺫﺭﻭ ﺑﻪ ﺗڪﺒﺮ
ﻫﻮﻧﺪﻭ، ﺍﻫﻮ ﺑﻬﺸﺖ ۾ ﺩﺍﺧﻞ ﻧﻪ ﭤﻴﻨﺪﻭ “.
ﻫﺎﮢﻲ ﺍﻫﺎ ﺷﻲﺀِ ﺟﺎ ﺳﻌﺎﺩﺕ ۽ ﺑﻬﺸﺖ ﺟﻲ
ﺭﺳﺘﻲ ﮐﻲ ﺑﻨﺪ ڪﺮﻱ ﭤﻲ، ﺍﻥ ﺟﻮ ﻋﻼﺝ
ڪﺮﮠ ﻓﺮﺽ ﻋﻴﻦ ﺁﻫﻲ، ﮀﺎ ﻻﺀِ ﺟﻮ ڪﻮﺑﻪ
ﺷﺨﺺ ﻫﻦ ﺑﻴﻤﺎﺭﻱﺀَ ﮐﺎﻥ ﺁﺟﻮ ﻧﻪ ﺁﻫﻲ . ﺍﻥ
ﺟﻮ ﻋﻠﻤﻲ ﻋﻼﺝ ﺗﻪ ﻫﻲﺀَ ﺁﻫﻲ ﺗﻪ ﻫﻮ ﺣﻖ
ﺗﻌﺎﻟﻲٰ ﮐﻲ ﺳﭹﺎﮢﻲ ﺗﻪ ﺟﻴﺌﻦ ﻫﻦ ﺣﻘﻴﻘﺖ
ﮐﺎﻥ ﺁﮔﺎﻫﻪ ﭤﻲ ﻭﭸﻲ ﺗﻪ ﺗڪﺒﺮ ۽ ﻋﻈﻤﺖ،
ﺍُﻧﻬﻲﺀَ ﮐﺎﻥ ﺳﻮﺍﺀِ ڪﻨﻬﻦ ﭔﺌﻲ ﻻﺀِ ﺯﻳﺒﺎ ﻧﻪ
ﺁﻫﻦ، ۽ ﺧﻮﺩ ﭘﻨﻬﻨﺠﻲ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﮐﺎﻥ ﺑﻪ ﻭﺍﻗﻒ
ﭤﺌﻲ ﺗﻪ ﺟﻴﺌﻦ ﮐﻴﺲ ﻣﻌﻠﻮﻡ ﭤﻲ ﻭﭸﻲ ﺗﻪ
ﮐﺎﻧﺌﺲ ﻭﮄﻳڪ ﺧﺴﻴﺲ ﺣﻘﻴﺮ ۽ ﻧﺎڪﺲ
ﭔﻴﻮ ڪﻮﺑﻪ ڪﻮﻧﻪ ﺁﻫﻲ . ﮐﻴﺲ ﻣٽﻲﺀَ ۽
ڪﻨﻲ ﭘﺎﮢﻲﺀَ ﻣﺎﻥ ﭘﻴﺪﺍ ڪﻴﻮ ﻭﻳﻮ ﺁﻫﻲ،
ﺟﻨﻬﻦ ﮐﺎﻥ ﺯﻳﺎﺩﻩ ﺫﻟﻴﻞ ۽ ﭘﻠﻴﺪ ﭔﻲ ڪﺎﺑﻪ
ﺷﻲﺀِ ڪﺎﻧﻪ ﺁﻫﻲ . ﺣﻖ ﺗﻌﺎﻟﻲٰ ﮐﻴﺲ ڏﺳﮡ
ﭔﮅﮠ ۽ ﮘﺎﻟﻬﺎﺋﮡ ﺟﻲ ﻗﻮﺕ ﺑﺨﺸﻲ، ﻫﭣ
ﭘﻴﺮ ۽ ﭔﻴﺎ ﻋﻀﻮﺍ ﻋﻄﺎ ڪﻴﺎﺋﻴﻨﺲ ۽
ﻣﻨﺠﻬﺲ ڪﻴﺘﺮﻳﻮﻥ ﺋﻲ ﻋﺠﻴﺐ ۽ ﻏﺮﻳﺐ
ﺷﻴﻮﻥ ﭘﻴﺪﺍ ڪﻴﺎﺋﻴﻦ، ﺗﻪ ﻫﻮ ﺍﻥ ﺟﻲ
ﻣﻌﺮﻓﺖ ﺍﻟﻠﻪ ﺗﻌﺎﻟﻲٰ ﺟﻲ ﺑﺰﺭﮔﻲﺀَ ﮐﻲ
ﺳﭹﺎﮢﻲ، ۽ ﺗڪﺒﺮ ڪﺮﮠ ﮐﺎﻥ ﺑﺎﺯ ﺭﻫﻲ،
ﮀﺎڪﺎﮠ ﺗﻪ ﺍِﻫﻲ ﺳﭛ ﺷﻴﻮﻥ ﺍﻥ ﭘﻨﻬﻨﺠﻲ
ڪﻮﺷﺶ ﺳﺎﻥ ﺣﺎﺻﻞ ڪﻮﻧﻪ ڪﻴﻮﻥ ﺁﻫﻦ .
ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺟﻮ ﭘﻬﺮﻳﻮﻥ ڪﻢ ﻫﻲﺀُ ﺁﻫﻲ ﺗﻪ ﻏﻮﺭ
ڪﺮﻱ ڏﺳﻲ ﺗﻪ ﻫﻲﺀَ ﺟﺎﺀِ ( ﺩﻧﻴﺎ) ﺳﻨﺪﺱ
ﻻﺀِ ﺗڪﺒﺮ ﺟﻲ ﻧﻪ، ﭘﺮ ﺷﺮﻣﺴﺎﺭﻱﺀَ ﺟﻲ
ﺁﻫﻲ . ﺍﻥ ﻭﭺ ۾ ﻗﺪﺭﺕ، ﺟﻮ ڪﻢ ﭘﻮﺭﻭ ڪﻴﻮ
ﺁﻫﻲ، ﺍﻫﻮ ﻫﻲﺀُ ﺁﻫﻲ ﺗﻪ ﺍﻥ، ﮐﻴﺲ ﺟﻬﺎﻥ ۾
ﺁﻧﺪﻭ ۽ ﻫڪ ﻋﺮﺻﻲ ﺗﺎﺋﻴﻦ ﺍﻥ ۾ ﺭﮐﻴﺎﺋﻴﻦ، ۽
ﻫﻲﺀُ ﻗﻮﺗﻮﻥ ۽ ﻧﻌﻤﺘﻮﻥ ﮐﻴﺲ ﻋﻨﺎﻳﺖ
ڪﻴﺎﺋﻴﻦ . ﺍﻟﻠﻪ ﺗﻌﺎﻟﻲٰ ﺟﻴڪڏﻫﻦ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺟﺎ
ڪﻢ ﺳﻨﺪﺱ ﺍﺧﺘﻴﺎﺭ ۾ ڏﺋﻲ ﻫﺎ، ۽ ﮐﻴﺲ ﺑﻲ
ﻧﻴﺎﺯ ڪﺮﻱ ﻫﺎ، ﺗﻪ ﻣﻤڪﻦ ﻫﻮ ﺗﻪ ﻫﻮ
ﻏﻠﻄﻲﺀَ ۾ ﭰﺎﺳﻲ ﭼﻮﻱ ﻫﺎ ﺗﻪ ”ﻣﺎﻥ ڪﺎ
ﺷﻲﺀِ ﺁﻫﻴﺎﻥ، “ ﺗﻨﻬﻨڪﺮﻱ ﺍﻥ ﮐﻲ ﺑﮏ، ﺍﭶ،
ﺑﻴﻤﺎﺭﻱ، ﺳﺮﺩﻱ، ﮔﺮﻣﻲ، ﺩﺭﺩ، ﺭﻧﺞ ۽ ﭔﻴﻦ
ڪﻴﺘﺮﻳﻦ ﻣﺨﺘﻠﻒ ﻣﺼﻴﺒﺘﻦ ۾ ﺟڪڙﻱ
ﺭﮐﻴﺎﺋﻴﻦ، ﺗﻪ ﺟﻴﺌﻦ ﻫﻮ ﻫڪ ﮔﻬڙﻱ ﺑﻪ ﭘﺎﮠ
ﮐﻲ ﺳﻼﻣﺖ ﻧﻪ ﺳﻤﺠﻬﻲ . ﭤﻲ ﺳﮕﻬﻲ ﭤﻮ
ﺗﻪ ﻣﺮﻱ ﻭﭸﻲ ﺍﻧﮅﻭ ﭤﻲ ﭘﻮﻱ، ﺑﻴﻤﺎﺭﻱ ﺍﭼﻲ
ﻭﺭﺍﺋﻴﺲ ﻳﺎ ﺑﮏ ۽ ﺍﭶ ﮐﺎﻥ ﻫﻼڪ ﭤﻲ ﻭﭸﻲ .
ﺍﻥ ﮐﺎﻥ ﭘﻮﺀِ ﻫﻦ ﺟﻮ ﻋﻼﺝ ۽ ﭜﻼﺋﻲ ڪڙﻳﻦ
ﺩﻭﺍﺋﻦ ۾ ﺭﮐﻴﺎﺋﻴﻦ، ﺍﻥ ﻻﺀِ ﺗﻪ ﺟﻴڪڏﻫﻦ ﻫﻮ
ﻓﺎﺋﺪﻭ ﻭﭠﮡ ﮔﻬﺮﻱ ﺗﻪ ڪﺠﻬﻪ ﺗڪﻠﻴﻒ
ﺑﺮﺩﺍﺷﺖ ڪﺮﻱ، ۽ ﺳﻨﺪﺱ ﻧﻘﺼﺎﻥ ﭼﮝﻴﻦ
ﺷﻴﻦ ۾ ﻣﻘﺮﺭ ڪﻴﺎﺋﻴﻦ ﺗﻪ ﺟﻴڪڏﻫﻦ ﻫﻮ ﻓﻲ
ﺍﻟﺤﺎﻝ ﻟﺬﺕ ۽ ﻣﺰﻭ ﻣﺎﮢﻲ، ﺗﻪ ﺍﻥ ﺑﻌﺪ
ڪﺠﻬﻪ ﺍﻳﺬﺍﺀَ ﺑﻪ ﺳﻬﻲ . ﺳﻨﺪﺱ ڪﻤﻦ ﻣﺎﻥ
ڪﻮﺑﻪ ڪﻢ ﺍﻥ ﺟﻲ ﻗﺒﻀﻲ ۽ ﺍﺧﺘﻴﺎﺭ ۾ ﻧﻪ
ڏﻧﺎﺋﻴﻦ، ﺣﺘﻲٰ ڪﻪ ﺟﻮ ڪﺠﻬﻪ ﻫﻮ ﭴﺎﮢﻦ
ﮔﻬﺮﻱ ﺗﻨﻬﻦ ﮐﻲ ﭴﺎﮢﻲ ﻧﻪ ﺳﮕﻬﻲ، ۽ ﺟﻨﻬﻦ
ﮐﻲ ﻭﺳﺎﺭﮠ ﭼﺎﻫﻲ ﺗﻨﻬﻦ ﮐﻲ ﻭﺳﺎﺭﻱ ﻧﻪ
ﺳﮕﻬﻲ، ۽ ( ﺑﺮﻋڪﺲ ﺍُﻥ ﺟﻲ ) ﺟﻨﻬﻦ ﺷﻲﺀِ
ﺟﻮ ﺧﻴﺎﻝ ﻫﻮ ﭼﺎﻫﻲ ﭤﻮ ﺗﻪ ﻧﻪ ڪﺮﻱ، ﺍﻫﻮ
ﺍٽﻠﻮ ﺳﻨﺪﺱ ﺩﻝ ﺗﻲ ﻏﺎﻟﺐ ﺍﭼﻲ ﭤﻮ ۽ ﻭﺭﻱ
ﺟﻨﻬﻦ ﺷﻲﺀِ ﮐﻲ ﺩﻝ ۾ ﺁﮢﮡ ﮔﻬﺮﻱ ﭤﻮ ﺗﻪ
ﺍﻫﺎ ﺳﻨﺪﺱ ﺧﻴﺎﻝ ﮐﺎﻥ ﺋﻲ ﮔﻬﮣﻮ ﭘﺮﻱ
ﻧڪﺮﻳﻮ ﻭﭸﻲ ﭤﻲ . ﻫﻦ ﻋﺠﻴﺐ ڪﺎﺭﻳﮕﺮﻱﺀَ
۽ ﺟﻤﺎﻝ ﺟﻲ ﺑﺎﻭﺟﻮﺩ ﺟﻨﻬﻦ ﺳﺎﻥ ﻫُﻦ ﮐﻴﺲ
ﭘﻴﺪﺍ ڪﻴﻮ ﺁﻫﻲ، ﮐﻴﺲ ﺍﻫڙﻭ ﻋﺎﺟﺰ ﺑﻨﺎﻳﻮ
ﺍﭤﺲ، ﺟﻮ ﮐﺎﻧﺌﺲ ﻭﮄﻳڪ ﺑﺪﺑﺨﺖ، ڪﻤﺘﺮ ۽
ﻫﻴﮣﻮ ﭔﻴﻮ ڪﻮ ﺁﻫﻲ ﺋﻲ ڪﻮﻧﻪ . ﺳﻨﺪﺱ
ﺁﺧﺮﻱ ڪﻢ ﻣﺮﮠ ﺁﻫﻲ - ﻧﻪ ﻣﻨﺠﻬﺲ ﭔﮅﮠ ۽
ڏﺳﮡ ﺟﻲ ﻗﻮﺕ ﺭﻫﻨﺪﻱ، ۽ ﻧﻪ ﻫﻲﺀُ ﺑﺪﻥ ۽
ﻋﻀﻮﺍ ۽ ﻧﻪ ﻫﻲﺀَ ﺳﻮﻧﻬﻦ ۽ ﺳﻮﭜﻴﺎ . ۽ ﭘﻮﺀِ
ﺑﻪ ﺟﻴڪڏﻫﻦ ﻫﻮ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻻﺀِ ﺧﺎڪ ﭤﻲ
ﻭﭸﻲ ﻫﺎ ﺗﻪ ﺑﻪ ﺳﻨﺪﺱ ﻓﺎﺋﺪﻭ ﻫﻮ، ﺟﻮ
ﭼﻮﭘﺎﻳﻦ ﺟﻲ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﺗﻪ ﺭﻫﻲ ﻫﺎ، ﻣﮕﺮ
ﺍﻓﺴﻮﺱ، ﺍﻥ ﮐﻲ ﻫﻲﺀَ ﺩﻭﻟﺖ ﺑﻪ ﻧﺼﻴﺐ ﻧﻪ
ﭤﻴﻨﺪﻱ - ﮐﻴﺲ ﻭﺭﻱ ﺟﻴﺎﺭﻳﻮ ﻭﻳﻨﺪﻭ ۽
ﺳﻨﺪﺱ ڪﻴﻲ ﺟﻮ ﮐﺎﻧﺌﺲ ﺫﺭﻱ ﭘﺮﺯﻱ ﺣﺴﺎﺏ
ﻭﺭﺗﻮ ﻭﻳﻨﺪﻭ .
ﺗڪﺒﺮ ﺟﻮﻥ ﺣﺎﻟﺘﻮﻥ ﺍڪﻴﭽﺎﺭ ﺁﻫﻦ، ﻣﺜﺎﻝ
ﻃﻮﺭ، ﻣﺘڪﺒﺮ ﻣﺎﮢﻬﻮ ﺍڪﻴﻠﻮ ﻭﭸﮡ ﭘﺴﻨﺪ ﻧﻪ
ڪﻨﺪﻭ ﺁﻫﻲ، ﺟﻴﺴﺘﺎﺋﻴﻦ ڪﻮ ﭔﻴﻮ ﺁﺩﻣﻲ ﺍﻥ
ﺳﺎﻥ ﺳﺎﮠ ﻧﻪ ﻫﺠﻲ . ﻫﻦ ﮘﺎﻟﻬﻪ ﮐﺎﻥ ﭘﺮﻫﻴﺰ
ڪﺮﮠ ﮔﻬﺮﺟﻲ . ﻣﺘڪﺒﺮ ﭼﺎﻫﻴﻨﺪﻭ ﺁﻫﻲ ﺗﻪ
ﻣﺎﮢﻬﻮ ﺳﻨﺪﺱ ﺍﮘﻴﺎﻥ ﮔﻬﮣﻲ ﺗﻌﻈﻴﻢ ۽
ﻋﺰﺕ ﺳﺎﻥ ﺑﻴﻬﻲ ﺭﻫﻦ، ۽ ﺗڪﺒﺮ ﺳﺒﺐ ﻫﻮ
ڪﻨﻬﻦ ڏﺍﻧﻬﻦ ﻫﻠﻲ ﻭﭸﻲ ﺳﺎﮢﺲ ﻣﻼﻗﺎﺕ ﻧﻪ
ڪﻨﺪﻭ ﺁﻫﻲ، ۽ ﻧﻪ ﻭﺭﻱ ﻫﻲﺀُ ﺑﻪ ﭼﺎﻫﻴﻨﺪﻭ
ﺁﻫﻲ ﺗﻪ ڪﻮ ﻓﻘﻴﺮ ۽ ﻏﺮﻳﺐ ﺳﻨﺪﺱ ﻭﻳﺠﻬﻮ
ﺍﭼﻲ ﻭﻳﻬﻲ . ﻫﻮ ﭘﻨﻬﻨﺠﻲ ﮔﻬﺮ ﺟﻮ ڪﻢ
ڪﺮﮠ ﻋﻴﺐ ﺳﻤﺠﻬﻨﺪﻭ ﺁﻫﻲ، ۽ ﺑﺎﺯﺍﺭ ﻣﺎﻥ
ﺳﻮﺩﻱ ﺳﻠٽ ﺁﮢﮡ ۾ ﺑﻪ ﮐﻴﺲ ﻋﺎﺭ ﻟﮙﻨﺪﻭ
ﺁﻫﻲ، ۽ ﺟﻴﺴﺘﺎﺋﻴﻦ ﺳﭡﺎ ڪﭙڙﺍ ﻧﻪ ﻫﺠﻦ،
ﭔﺎﻫﺮ ﻧﻪ ﻧڪﺮﻧﺪﻭ ﺁﻫﻲ ( ﺻﺎﻑ ﺳﭡﺎ ڪﭙڙﺍ
ﭘﺎﺋﮡ ﻫﺮﻭﭜﺮﻭ ﺗڪﺒﺮ ﺟﻲ ﻧﺸﺎﻧﻲ ﻧﻪ ﺁﻫﻲ،
ﮀﺎ ﻻﺀِ ﺟﻮ ﺁﺩﻣﻲ ﻫﺮ ﺷﻲﺀِ ۾ ﺻﻔﺎﺋﻲ ﭘﺴﻨﺪ
ڪﻨﺪﻭ ﺁﻫﻲ، ﻣﮕﺮ ﺷﺮﻁ ﻫﻲﺀُ ﺁﻫﻲ ﺗﻪ ﻫﻮ
ﺍڪﻴﻼﺋﻲﺀَ ۾ ﺑﻪ ﺳﭡﻲ ﭘﻮﺷﺎڪ ﮐﻲ ﭘﺴﻨﺪ
ڪﻨﺪﻭ ﻫﺠﻲ . )
ﻣﺎﮢﻬﻮ ﻭﻗﺘﺎً ﺑﻮﻗﺘﺎً ﭘﻨﻬﻨﺠﻲ ﻧﺴﺐ ﺳﺒﺐ ﺑﻪ
ﺗڪﺒﺮ ڪﻨﺪﻭ ﺁﻫﻲ، ﻟﻴڪﻦ ﮐﻴﺲ ﮔﻬﺮﺟﻲ ﺗﻪ
ﭘﻨﻬﻨﺠﻲ ﺍﺻﻞ ﮐﻲ ﮄﻳﺎﻥ ۾ ﺁﮢﻲ . ﺟﻨﻬﻦ ﮐﻲ
ﺧﺎڪ ﻣﺎﻥ ﭘﻴﺪﺍ ڪﻴﻮ ﻭﻳﻮ ﺁﻫﻲ، ۽ ﻣﻮٽﻲ
ﺧﺎڪ ﭤﻲ ﻭﻳﻨﺪﻭ . ﺣﺴﻦ ۽ ﺟﻤﺎﻝ ﮐﺎﻥ ﺑﻪ
ﺗڪﺒﺮ ﭘﻴﺪﺍ ﭤﻴﻨﺪﻭ ﺁﻫﻲ، ﭘﺮ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﮐﻲ
ﮔﻬﺮﺟﻲ ﺗﻪ ﭘﻨﻬﻨﺠﻲ ﺍﻧﺪﺭ ﺗﻲ ﻏﻮﺭ ڪﺮﻱ ﺗﻪ
ﺟﻴﺌﻦ ﮐﻴﺲ ﭘﻨﻬﻨﺠﻮﻥ ﺑﺮﺍﺋﻴﻮﻥ ﻣﻌﻠﻮﻡ ﭤﻴﻦ،
۽ ڏﺳﻲ ﺗﻪ ” ﺍﻫﻮ ڪﻴﺌﻦ ﻧﻪ ڪﻴﺘﺮﻳﻦ
ﻧﺠﺎﺳﺘﻦ ﺳﺎﻥ ﭜﺮﻳﻮ ﭘﻴﻮ ﺁﻫﻲ .
ﺟﻴڪڏﻫﻦ ﺳﻨﺪﺱ ﺗڪﺒﺮ ڪﻨﻬﻦ ﻃﺎﻗﺖ ﺟﻲ
ﺳﺒﺐ ﺁﻫﻲ . ﺗﻪ ﭘﻮﺀِ ﻫﻲ ﺳﻤﺠﻬﻲ ﻭﭠﻲ ﺗﻪ
ﻫڪ ﺭﮖ ﺟﻮ ﺩﺭﺩ ﺍﻥ ﮐﻲ ﺍﻫڙﻭ ﭘﺮﻳﺸﺎﻥ
ڪﺮﻱ ﻭﺟﻬﻲ ﭤﻮ، ﺟﻮ ﮐﺎﻧﺌﺲ ﺯﻳﺎﺩﻩ ﻫﻴﮣﻮ
ڪﻮ ﮘﻮﻟﻴﻮ ﻟﭝﻲ . ﻫڪ ﻣﮏ ﺟﻲ ﺳﺘﺎﺋﮡ
ﮐﺎﻥ ﺗﻨﮓ ﺍﭼﻲ ﻭﭸﻲ ﭤﻮ، ۽ ﭘﻴﺮ ۾ ﻫڪ
ڪﻨڊﻱ ﻟﮙﮡ ﺳﺒﺐ ﻫﻠﮡ ﮐﺎﻥ ﻻﭼﺎﺭ ﺁﻫﻲ .
ﺟﻴڪڏﻫﻦ ﻣﺎﻝ ﺟﻲ ڪﺜﺮﺕ ﺣڪﻮﻣﺖ ۽
ﺳﺮﺩﺍﺭﻱﺀَ ﺗﻲ ﻫﻦ ﮐﻲ ﺗڪﺒﺮ ﺁﻫﻲ، ﺗﻪ ﺍﻫﻲ
ﺷﻴﻮﻥ ﺗﻪ ﺳﻨﺪﺱ ﺫﺍﺕ ﮐﺎﻥ ﭔﺎﻫﺮ ﺁﻫﻦ،
ﮀﺎڪﺎﮠ ﺗﻪ ﺟﻴڪڏﻫﻦ ﻣﺎﻝ ﮐﻲ ﭼﻮﺭ ﮐﮣﻲ
ﻭﭸﻦ، ۽ ﺣڪﻮﻣﺖ ۽ ﺳﺮﺩﺍﺭﻱﺀَ ﮐﺎﻥ
ﺑﺎﺩﺷﺎﻫﻪ ﻫٽﺎﺋﻲ ﮀڏﻱ، ﺗﻪ ﭘﻮﺀِ ﺳﻨﺪﺱ
ﻗﺒﻀﻲ ۾ ﮀﺎ ﺭﻫﻨﺪﻭ؟ ﭘﺮ ﺟﻴڪڏﻫﻦ ﻣﺎﻝ
ﺳﻼﻣﺖ ﺑﻪ ﺭﻫﻲ ﺗﻪ ﮔﻬﮣﺎﺋﻲ ﻳﻬﻮﺩﻱ ﻣﺎﻝ ۾
ﮐﺎﻧﺌﺲ ﺯﻳﺎﺩﻩ ﺁﻫﻦ، ﭘﺮ ﺟﻲ ﺣڪﻮﻣﺖ ﺗﻲ
ﻓﺎﺋﺰ ﺑﻪ ﺭﻫﻲ، ﺗﻪ ﭔﻴﻮﻥ ڪﻴﺘﺮﻳﻮﻥ ﻗﻮﻣﻮﻥ
ﺁﻫﻦ، ﺟﻦ ﻭٽ ﻫﻦ ﮐﺎﻥ ڏﻫﻪ ﺩﻓﻌﺎ ﻭﮄﻳڪ
ﺣڪﻮﻣﺖ ﺁﻫﻲ . ﻣﻄﻠﺐ ﺗﻪ ﺟﺎ ﺷﻲﺀِ
ﻣﺎﮢﻬﻮﺀِ ﺟﻲ ﭘﻨﻬﻨﺠﻲ ﻭﺱ ۾ ﻧﻪ ۽ ﺳﻨﺪﺱ
ﺫﺍﺗﻲ ﻣﻠڪﻴﺖ ﺋﻲ ﻧﻪ ﺁﻫﻲ، ﺗﻨﻬﻦ ﺗﻲ ﺗڪﺒﺮ
۽ ﻓﺨﺮ ڪﺮﮠ ﺑﻠڪﻞ ﺍﺟﺎﻳﻮ ۽ ﻓﻀﻮﻝ ﺁﻫﻲ .
ﻇﺎﻫﺮﻱ ﻋﻠﻢ ۽ ﻋﺒﺎﺩﺕ ﺑﻪ ﺗڪﺒﺮ ﺟﻮ ڪﺎﺭﮠ
ﺑﮣﺠﻦ ﭤﺎ، ﺟﻨﻬﻦ ﺟﻮ ﻋﻼﺝ ڏﮐﻴﻮ ﺁﻫﻲ، ﮀﺎ
ﻻﺀِ ﺟﻮ ﻫﻲﺀُ ( ﻋﻠﻢ ۽ ﻋﺒﺎﺩﺕ ) ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺟﻮ
ڪﻤﺎﻝ ﺁﻫﻲ . ﺍﻟﻠﻪ ﺗﻌﺎﻟﻲٰ ﻭٽ ﻋﻠﻢ ﻧﻬﺎﻳﺖ
ﭘﻴﺎﺭﻭ ﺍﻫﻲ ۽ ﺳﻨﺪﺱ ﺻﻔﺘﻦ ﻣﺎﻥ ﻫﻲﺀَ ﻫڪ
ﺻﻔﺖ ﺁﻫﻲ، ۽ ﻋﺎﻟﻢ ﻻﺀِ ﭘﻨﻬﻨﺠﻲ ﻃﺮﻑ
ﮄﻳﺎﻥ ﻧﻪ ڏﻳﮡ ڏﺍﮂﻭ ڏﮐﻴﻮ ﺁﻫﻲ . ﺍﻥ ﺟﻮ ﺁﺳﺎﻥ
ﻋﻼﺝ ﻫﻲﺀَ ﺁﻫﻲ ﺗﻪ ﻋﺎﻟﻢ ﮐﻲ ﺟﮙﺎﺋﻲ ﺗﻪ
ﻫﻲﺀَ ﺳﻤﺠﻬﻲ ﮀڏﻱ ﺗﻪ ﻋﻠﻢ ﺟﻲ ڪﺮﻱ
ﮐﻴﺲ ﺳﺨﺖ ﭘڪڙ ﭤﻴﻨﺪﻱ، ۽ ﻫﻮ ﺳﺪﺍﺋﻴﻦ
ﻫڪ ﻭڏﻱ ﺧﻄﺮﻱ ۾ ﺁﻫﻲ، ﮀﺎڪﺎﮠ ﺗﻪ ﺟﺎﻫﻞ
ﺟﻲ ﮔﻬﮣﻦ ﺋﻲ ڪﻤﻦ ﮐﻲ ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ڪﻴﻮ
ﻭﻳﻨﺪﻭ، ﻟﻴڪﻦ ﻋﺎﻟﻢ ﺟﻲ ﺗﻔﺼﻴﺮ ﮐﻲ ﻧﻬﺎﻳﺖ
ﺍﻫﻢ ﺳﻤﺠﻬﻴﻮ ﻭﻳﻨﺪﻭ، ۽ ﺍﻥ ﮐﻲ ﺑﻨﺎﻥ ﺣﺴﺎﺏ
ﻫﺮﮔﺰ ﮀڏﻳﻮ ﻧﻪ ﻭﻳﻨﺪﻭ . ﺍﻥ ﮐﺎﻥ ﺳﻮﺍﺀِ، ﻫﻮ
ﺍﻧﻬﻦ ﺣﺪﻳﺜﻦ ﺗﻲ ﺳﻮﭺ ۽ ﻭﻳﭽﺎﺭ ڪﺮﻱ، ﺟﻲ
ﻋﺎﻟﻤﻦ ﺟﻲ ﺑﺎﺭﻱ ۾ ﺁﻳﻞ ﺁﻫﻦ . ﺍﻟﻠﻪ ﺗﻌﺎﻟﻲٰ
ﺧﻮﺩ ﭘﻨﻬﻨﺠﻲ ڪﻼﻡ ۾ ﺍﻧﻬﻲﺀَ ﻋﺎﻟﻢ ﮐﻲ
ﮔڏﻫﻪ ﻗﺮﺍﺭ ڏﻧﻮ ﺁﻫﻲ، ﺟﻨﻬﻦ ﺟﺎ ڪﻢ ﺳﻨﺪﺱ
ﻋﻠﻢ ﻣﻄﺎﺑﻖ ﻧﻪ ﺁﻫﻦ . ﺟﻨﻬﻦ ﺟﻲ ﺩﻝ ۾
ﺁﺧﺮﺕ ﺟﻮ ﺧﻮﻑ ﭴﻤﻲ ﻭﭸﻲ ﭤﻮ . ﺍﻫﻮ
ﺗڪﺒﺮ ڪڏﻫﻦ ﺑﻪ ﻧﻪ ﭤﻮ ڪﺮﻱ ۽ ﭔﻴﻮ ﺗﻪ
ﮐﮣﻲ ﮀڏﻳﻮ ﭘﺮ ﺟﻲ ﻫﻮ ڪﻨﻬﻦ ڪﺎﻓﺮ ﮐﻲ
ڏﺳﻲ ﭤﻮ، ﺗﻪ ﺑﻪ ﺗڪﺒﺮ ﮐﺎﻥ ﺑﺎﺯ ﺭﻫﻲ ﭤﻮ،
۽ ﺧﻴﺎﻝ ڪﺮﻱ ﭤﻮ ﺗﻪ ﺷﺎﻳﺪ ﻫﻲﺀَ ﻣﺴﻠﻤﺎﻥ
ﭤﻲ ﻭﭸﻲ ۽ ﺳﻨﺪﺱ ﭘﮁﺎڙﻱ ﻣﻮﭼﺎﺭﻱ ﭤﺌﻲ
۽ ﻣﺒﺎﺩﺍ ﻣﻨﻬﻨﺠﻮ ﺧﺎﺗﻤﻮ ڪﻔﺮ ﺗﻲ ﭤﺌﻲ ۽
ﺟڏﻥ ﺁﺧﺮﺕ ۾ ﮀﻮٽڪﺎﺭﻱ ﻣﺎﮢﮡ ﺟﻮ
ﺩﺍﺭﻭﻣﺪﺍﺭ ﺋﻲ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺟﻲ ﭘﻨﻬﻨﺠﻲ ﺧﺎﺗﻤﻲ
ﺗﻲ ﺁﻫﻲ، ﺗڏﻫﻦ ﭘﻮﺀِ ﺗڪﺒﺮ ﮀﺎ ﺟﻮ؟ ﮀﺎڪﺎﮠ
ﺗﻪ ﺧﺎﺗﻤﻮ ﺧﻴﺮ ﺳﺎﻥ ﭤﻴﻨﺪﻭ ﻳﺎ ﺷﺮ ﺳﺎﻥ،
ﺗﻨﻬﻦ ﺟﻮ ﻋﻠﻢ ڪﻨﻬﻦ ﮐﻲ ﺑﻪ ڪﻮﻧﻪ ﺁﻫﻲ .
ﻋﺎﻟﻢ ﮐﻲ ﺟﮙﺎﺋﻲ ﺗﻪ ﻫﻦ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﮐﻲ ﺑﻪ
ﺳﻤﺠﻬﻲ ﮀڏﻱ ﺗﻪ ﺗڪﺒﺮ ( ﺗڪﺒﺮ ) ﺻﺮﻑ ﺍﻟﻠﻪ
ﺗﻌﺎﻟﻲٰ ﺟﻲ ﻻﺀِ ﺯﻳﺒﺎ ﺁﻫﻲ، ۽ ﺟﻮ ﺁﺩﻣﻲ ﻫُﻦ
ﻣﻌﺎﻣﻠﻲ ۾ ﻫُﻦ ﺳﺎﻥ ﻣﻘﺎﺑﻠﻮ ڪﺮﻱ ﭤﻮ، ﺍﻥ
ﮐﻲ ﻫﻮ ﭘﻨﻬﻨﺠﻮ ﺩﺷﻤﻦ ﺳﻤﺠﻬﻲ ﭤﻮ، ۽ ﺍﻟﻠﻪ
ﺗﻌﺎﻟﻲٰ ﺗﻪ ﻫﺮﻫڪ ﮐﻲ ﺍﻫﻮ ﺣڪﻢ ڏﻧﻮ ﺁﻫﻲ
ﺗﻪ ” ﻣﻨﻬﻨﺠﻲ ﻧﺰﺩﻳڪ ﺗﻮﮐﻲ ﺍﻥ ﻭﻗﺖ ﻋﺰﺕ
ﭤﻴﻨﺪﻱ، ﺟڏﻫﻦ ( ﺍﻱ ﭔﺎﻧﻬﺎ) ﺗﻮﻥ ﭘﻨﻬﻨﺠﻮ
ﭘﺎﮠ ﮐﻲ ڪﺠﻬﻪ ﺑﻪ ﻧﻪ ﺳﻤﺠﻬﻨﺪﻳﻦ “.
ﻋﺎﺑﺪ ﮐﻲ ﺑﻪ ﮔﻬﺮﺟﻲ ﺗﻪ ﻋﺎﻟﻢ ﮐﺎﻥ ﭘﺎﮠ ﮐﻲ
ﻭڏﻭ ﻧﻪ ﺳﻤﺠﻬﻲ، ﭘﻮﺀِ ﻫﻮ (ﻋﺎﻟﻢ ) ﮐﮣﻲ ﻋﺎﺑﺪ
ﻧﻪ ﺁﻫﻲ ۽ ﭼﻮﻱ ﭤﻮ ﺗﻪ ” ﺁﺧﺮﺕ ۾ ﺷﺎﻳﺪ
ﻋﻠﻢ ﺋﻲ ﻣﻨﻬﻨﺠﻲ ﺷﻔﺎﻋﺖ ڪﻨﺪﻭ ۽
ﻣﻨﻬﻨﺠﻴﻦ ﺑﺮﺍﺋﻴﻦ ﮐﻲ ﻣﻴٽﻴﻨﺪﻭ “. ﺣﻀﻮﺭ ﺟﻦ
ﺟﻮ ﺍﺭﺷﺎﺩ ﺁﻫﻲ ﺗﻪ ”ﻋﺎﻟﻢ ﮐﻲ ﻋﺎﺑﺪ ﺗﻲ ﺍﻫڙﻱ
ﻓﻀﻴﻠﺖ ﺁﻫﻲ، ﺟﻬڙﻱ ﻣﻮﻥ ﮐﻲ ﭘﻨﻬﻨﺠﻲ
ﺍﺻﺤﺎﺑﻦ ﺗﻲ “. ﺟﻴڪڏﻫﻦ ﺍﻫﻮ ﻋﺎﺑﺪ ﮐﮣﻲ
ڪﻨﻬﻦ ﺟﺎﻫﻞ ﮐﻲ ڏﺳﻲ، ﺟﻨﻬﻦ ﺟﻮ ﺣﺎﻝ
ﮐﺎﻧﺌﺲ ﻟڪﻞ ﻫﺠﻲ، ﺗﻪ ﭘﻨﻬﻨﺠﻲ ﺍﻧﺪﺭ ۾
ﻫﻲﺀُ ﺧﻴﺎﻝ ڪﺮﻱ ﺗﻪ ﺷﺎﻳﺪ ﻫﻲﺀُ ﺟﺎﻫﻞ
ﻣﻮﻥ ﮐﺎﻥ ﺑﻪ ﺯﻳﺎﺩﻩ، ﻋﺎﺑﺪ ( ﻋﺒﺎﺩﺕ ڪﻨﺪڙ )
ﻫﺠﻲ، ۽ ﺍﻥ ﭘﺎﮠ ﮐﻲ ﻣﺸﻬﻮﺭ ﻧﻪ ڪﻴﻮ
ﻫﺠﻲ “. ﺟﻴڪڏﻫﻦ ڪﻨﻬﻦ ﻓﺎﺳﻖ ﮔﻨﻬﮕﺎﺭ ﮐﻲ
ڏﺳﻲ ﺗﻪ ﻫﻲﺀُ ﺧﻴﺎﻝ ﺁﮢﻲ ﺗﻪ ” ﺩﻝ ۾ ڪﻴﺘﺮﺍ
ﻭﺳﻮﺳﺎ ۽ ﺧﻴﺎﻝ ﺍﭼﻦ ﭤﺎ ﺟﻲ ﺧﻮﺩ ﻭڏﻭ
ﮔﻨﺎﻫﻪ ﺁﻫﻦ، ۽ ﺩﻝ ﺟﻮ ﮔﻨﺎﻫﻪ ﻇﺎﻫﺮﻱ ﮔﻨﺎﻫﻪ
ﮐﺎﻥ ﮔﻬﮣﻮ ﻭڏﻭ ﺁﻫﻲ، ۽ ﭤﻲ ﺳﮕﻬﻲ ﭤﻮ ﺗﻪ
ﻣﻨﻬﻨﺠﻲ ﺍﻧﺪﺭ ۾ ﺍﻫڙﺍ ﮔﻨﺎﻫﻪ ﻫﺠﻦ، ﺟﻦ ﮐﺎﻥ
ﻣﺎﻥ ﻏﺎﻓﻞ ﻫﺠﺎﻥ ۽ ﺍﻧﻬﻦ ﺟﻲ ﺳﺒﺐ ﻣﻨﻬﻨﺠﺎ
ﻇﺎﻫﺮﻱ ﻋﻤﻞ ﺑﻪ ﺑﺮﺑﺎﺩ ﭤﻲ ﻭﭸﻦ، ﻣﻤڪﻦ
ﺁﻫﻲ ﺍﻥ ﭔﺌﻲ ﺟﻲ ﺍﻧﺪﺭ ۾ ڪﻮ ﺍﻫڙﻭ ﻧﻴڪ
ﺧﻠﻖ ﻫﺠﻲ ﺟﻨﻬﻦ ﺳﺒﺐ ﺍﻥ ﺟﻲ ﻣڙﻳﺌﻲ
ﻇﺎﻫﺮﻱ ﮔﻨﺎﻫﻪ ﻣﻌﺎﻑ ڪﻴﺎ ﻭﭸﻦ، ۽ ﺷﺎﻳﺪ
ﻫﻮ ﻣﺮﮠ ﮐﺎﻥ ﺍﮖ ﺗﻮﺑﻬﻪ ڪﺮﻱ، ۽ ﺳﻨﺪﺱ
ﺧﺎﺗﻤﻮ ﺧﻴﺮ ﺳﺎﻥ ﭤﺌﻲ، ۽ ﻣﻤڪﻦ ﺁﻫﻲ ﻣﻮﻥ
ﮐﺎﻥ ڪﻮ ﺍﻫڙﻭ ﮔﻨﺎﻫﻪ ﭤﺌﻲ ﺟﻨﻬﻦ ﺟﻮ ﺳﺒﺐ
ﻣﺮﮠ ﻭﻗﺖ ﻣﻨﻬﻨﺠﻮ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺧﻄﺮﻱ ۾ ﭘﺌﺠﻲ وڃي“. ﻫﺎﮢﻲ ﺟڏﻫﻦ ﻫﻲﺀُ ﻣﻤڪﻦ ﺁﻫﻲ ﺗﻪ
ﺍﻟﻠﻪ ﺗﻌﺎﻟﻲٰ ﻭٽ ﺍﻥ ﺟﻮ ﻧﺎﻟﻮ ﺑﺪﺑﺨﺖ
( ﺍﻻﺷﻘﻴﺎﺀ ) ﻟﻮڪﻦ ۾ ﻟﮑﻴﻮ ﻭﭸﻲ (ڪﻨﻬﻦ ﺑﻪ
ﺷﺨﺺ ﺟﻮ ﻧﺎﻟﻮ ﺑﺪﺑﺨﺖ ﻟﻮڪﻦ ﺟﻲ ﺯﻣﺮﻱ
۾ ﺁﮢﮡ ﺍﻟﻠﻪ ﺗﻌﺎﻟﻲٰ ﻻﺀِ ﻣﻤڪﻦ ﺿﺮﻭﺭ ﺁﻫﻲ ) ،
ﺗﻪ ﭘﻮﺀِ ﺗڪﺒﺮ ڪﺮﮠ ﺳﺮﺍﺳﺮ ﺣﻤﺎﻗﺖ ﺁﻫﻲ،
۽ ﺍﻫﻮﺋﻲ ﺗﻪ ﺳﺒﺐ ﺁﻫﻲ ﺟﻮ ﻣڙﻳﺌﻲ ﻋﺎﻟﻢ ۽
ﺑﺰﺭﮒ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻧﻤﺎﮢﺎ ۽ ﺣﻠﻴﻢ ﺭﻫﻴﺎ ﺁﻫﻦ
ڪيميائي سعادت مان چونڊ