ڪَاڪِ ڪَڙهِي وَڻَ وِئَا، ٻَرِئَا رَنگَ رَتَولَ
تَو پُڄَاڻَا سُپَرِين ! ، هِيَڙَي اَچَنِ هَولَ
جَي مُون سِين ڪِيَءِ قَولَ، سَي سِگَها پَارِجُ سُپَرِين
سُرُ مُومَلَ رَاڻَو
ڪَڙهِي = پچي، جلي
وِئَا = ويا
ٻَرِئَا = جليا، سڙيا
رَنگَ رَتَولَ = محلات، رنگين محل، بنگلا، ماڙيون
هِيَڙَي = هنئڙي کي، دل ۽ مَنَ کي
هَولَ = هيبت، ڊپ، دهشت، ڏهڪاءُ، خطرا، ڳڻتيون، وهم وسوسا
ڪِيَءِ = ڪيئي
قَولَ = اقرار، واعدا، وچن
سِگَها = جلد
بيت جو پس منظر
~ ڪاڪ جلي وئي آهي، وڻ سُڪِي سڙي ويا آهن ۽ محل ماڙيون پڻ سڙن پيون.
~ او پرين! تنهنجي وئي کان پوءِ منهنجي دل کي الائي ڪيترا خوف ۽ خطرا ورائي ويا آهن.
~ او محبوب! جيڪي مون سان واعدا ڪيا هيئي سي اچي پورا ڪر.
سمجهاڻي
جڏهن محبوب رُسِي ويندو آهي تہ عاشق پاڻ کي وڇوڙي جي باھ ۾ پچندي، پڄرندي ۽ جلندي محسوس ڪندو آهي ۽ اها باھ هر طرف لڳل ڏِسِبِي آهي.
اڄ راڻو رُسِي ويو آهي تنهنڪري مومل کي ڪاڪ ۽ ان جا وڻ، گل ٻوٽا، دلڪش منظر ۽ محل ماڙيون سڀ سڙندي پڄرندي محسوس ٿي رهيا آهن.
مومل چئي ٿي ؛ او راڻا ! تون هاڻي ڪڏهن بہ واپس ڪونہ ايندين، مون کي ڦٽي ڪري ڇڏيندين، مون سان سڀ سڱ ٽوڙي ڇڏيندين اهي ۽ ان کانسواءِ الائي ڪيترا ٻيا بہ خوف، خطرا، ڊپ، وهم، وسوسا منهنجي دل کي وڪوڙي ويا هن.
او پرين ! جلد موٽي اچ تون تہ مون سان سڄي زندگي گڏ جيئڻ ۽ مرڻ جا واعدا ۽ وچن ڪيا ها، سي سڀ توکان وسري ويا ڇا؟
چونڊ، تحقيق ۽ تشريح محترم مظفر منگي صاحب جي ٿورن سان سندس فيسبوڪ وال تان ورتل
____