اُڀِرِيامِ اَنگُورَ، سُتَي سُپِرِيَنِ جا
کايو کايو سُورَ، لُڇِئو لَوچِئو اُٿِيان
سُرُ رِپَ
اُڀِرِيامِ = ڦُٽي پيا، نسري پيا، جاڳي پيا، اٿلي پيا
اَنگُورَ = گونئچ، گوشا، سَلا، غم
کايو کايو = برداشت ڪري ڪري، سهندي سهندي
لُڇِئو = ڦٿڪي ڦٿڪي، تڙپي تڙپي
لَوچِئو = جهاڳيندي، ڀوڳيندي، ڳوليندي
بيت جو پس منظر
~ اک لڳندي ئي وڻن جي ٽارين ۽ شاخن مان نڪرندڙ گوشن جيان سور جاڳي پون ٿا.
~ رات سڄي لڙڪ لاڙيندي، لڇندي، ڦٿڪندي ۽ پرين کي ياد ڪندي ٿي گذري.
سمجهاڻي
رات جي سانت ۾ ڦٿڪي ڦٿڪي، تڙپي تڙپي، لڇي لڇي جڏهن اڃان مس اک لڳي ٿي تہ محبوب سان ڪيل رهاڻيون ۽ گهاريل پيار جا پل ايئين اندر مان ڦٽي نڪرن ٿا. جيئن پن ڇڻ جي مند ختم ٿيندي بسنت رُتِ ۾ وڻن ۽ ٻوٽن جي هر شاخ ۽ ٽاريءَ مان نوان گوشا، گونئچ ۽ گل ڦٽڻ شروع ڪندا آهن.
جڏهن محبوب جا ڏنل گهاوَ ۽ ڦٽ اٿلي پون ٿا تہ اندر ۾ ڪيئي زلزلا ۽ طوفان جنم وٺندا آهن. نيڻن جي مٺي ننڊ اُڏامي ڪوهين ڏور هلي ويندي آهي.
اِها اذيتن، عذابن ۽ ڪربناڪين ۾ گهاريل ڪاري رات ڊگهي ٿي، ڪيئي سال ۽ صديون محسوس ٿيندي لڇندي، ڦٿڪندي ۽ پرينءَ جي ڳولا ڪندي، ساريندي گذرندي آهي.
چونڊ، تحقيق ۽ تشريح محترم مظفر منگي صاحب جي ٿورن سان سندس فيسبوڪ وال تان ورتل
____
