جِهڄَي جَهانءِ ڪَرَي، ماٺِ نہ اَچَي مُون هِيَين
سَڄَڻَ سَي سارَي، هُو جَنِين جو هَيرِئو
سُرُ رِپَ
جِهڄَي = ڳري، روئي
جَهانءِ ڪَرَي = روڄ راڙو ڪري، واويلا ڪري، دانهون ڪري
هِيَين = مَنَ کي، دل کي
سارَي = ياد ڪري
هَيرِئو = هيراڪُ، هِريَلُ، هيرايل، عادي
بيت جو پس منظر
~ مَنَ کي ماٺ ناهي، پيو ڳڻتين ۾ ڳري ۽ روڄ راڙو ڪري.
~ کيس انهن محبوبن جي تانگهه آهي، جن سان هريل آهي.
سمجهاڻي
سائنس ۽ ميڊيڪل جَي حوالي سان دل رت گڏ ڪرڻ، صاف ڪرڻ ۽ سڄي جسم کي پهچائڻ جو ڪم ڪندي آهي. جيڪڏهن هن عمل ۾ ڪا رنڊڪ پيدا ٿئي تہ دل پنهنجو ڪم جاري نہ رکي سگهندي آهي ۽ جياپو مشڪل ٿيو پئي.
ٻئي پاسي چيو ويندو آهي تہ ڪي دليون پٿر جهڙيون سخت تہ ڪي وري انتهائي نازڪ، نفيس، ريشمي ۽ ڪومل جذبن سان ٽمٽار هونديون آهن. ڪنهن سان لنئون لڳائڻ جي شروعات اکيون ڪنديون آهن پر شايد اکين ۽ دل جو ڪو پاڻ ۾ گهاٽو سٻنڌ ٿو ڏسجي. جو جڏهن ڪنهن سان اک اٽڪي پوندي آهي تہ دل بہ اتي ئي ڦاسي پوندي آهي.
اها دل جڏهن ڪنهن سان ڦاسندي آهي تہ پوءِ کيس چپ ناهي هوندي. پئي واويلا ڪندي، ڳڻتين ۾ ڳرندي، روڄ راڙو ۽ دانهون ڪندي آهي. تڏهن هن دل جو سڪون ۽ قرار ڦِٽي پوندو آهي. هر گهڙي، هر پل ان محبوب کي ئي ياد ڪندي آهي جنهن جي هوءَ هيراڪ هوندي آهي.
چونڊ، تحقيق ۽ تشريح محترم مظفر منگي صاحب جي ٿورن سان سندس فيسبوڪ وال تان ورتل
____