نَيڻَ نِهائين جئان، سُتَي لَوڪَ ڍَڪِيان اُجهامِيو ٻَرَان، توکَي سارِيو سُپِرِين سُرُ رِپَ نَيڻَ = اکيون نِهائِينءَ = ڪنڀر جَي آوِيءَ جيان لَوڪَ = ماڻهن، عوام، خلق ڍِڪِيان = ٻوٽيان، بند ڪيان اُجهامِيو = وِسامِيو ٻَران = ٻري پوان، جلي سڙي پوان، جاڳي پوان سارِيو = ياد ڪيو سُپِرِين = او محبوب بيت جو پس منظر ~ جڏهن لوڪُ سمهي ٿو، ڪنڀر جَي آويءَ جيان اکيون بند ڪري ٿي ڇڏيان. ~ او پرين ! توکي ياد ڪندي آويءَ جيان ڪڏهن وِسامِي ڪڏهن ٻري جلي ٿي وڃان. سمجهاڻي ڪنڀر جا سڀ ڪچا ٿانوَ جڏهن اُسَ ۾ سُڪِي ويندا آهن تہ آويءَ لاءِ مخصوص جڳھ تي ترتيب سان وڏا ۽ پوءِ ننڍا ٿانوَ، هڪٻئي جَي مٿان سَٿَي رکندو ويندو آهي. ٿانون جي جَي وچ ۽ پاسن ۾ ٻارَڻَ طور سڪل ڪک پن، گند گاھ ۽ وٿاڻ جو ڀاڻُ بہ رکندو ويندو آهي. آخر ۾ چئني پاسن ۽ مٿان مِٽِي ۽ خاڪ جو تَھُ ڏئي آوي مڪمل طور بند ڪري باھ لڳائيندو آهي. هيءَ باھ ڪڏهن ٿڌي ڪڏهن تيز ٿي ٻرندي رهندي آهي. رات جَي وقت جڏهن سارو لوڪ سمهي پئي ٿو، مان بہ پنهنجيون اکيون آويءَ جيان بند ڪري ٻوٽيندي آهيان. او محبوب ! آويءَ جَي اندر ٻرندڙ باھ جيان تنهنجي عشق جي باھ، منهنجي اندر ۾ بہ ٻرندي رهندي آهي. جيڪا ڪڏهن ٿڌي ٿي وِسامي وڃي ٿي تہ وري ڪڏهن ڀڙڪو کائي آڙاھ ٻري ٿا پون، جن ۾ جلندي پچندي رهندي آهيان. چونڊ، تحقيق ۽ تشريح محترم مظفر منگي صاحب جي ٿورن سان سندس فيسبوڪ وال تان ورتل ____
