ڪَڏِهِن طاقِيُون ڏِينِ، ڪَڏِهِن کُلَنِ دَرَ دوسَ جا ڪَڏِهِن اچان، اچڻُ نہ لَهان، ڪَڏِهِن ڪوٺِيو نِينِ ڪَڏِهِن سِڪان سَڏَ کي، ڪَڏِهِن ڳُجهاندَرُ ڳَرَهِينِ اِهِڙائِي آهِين، صاحِبَ ! مُنهِنجا سُپِرِين سُرُ بَرِوو سنڌي طاقِيُون = تاڙيون، پٽيون، دريون دوسَ = محبوب اچڻ نہ لهان = اچڻ جي اجازت نہ مليم ڪوٺيو = سڏيو ڳُجهاندَرُ = راز، دل جون ڳالهيون ڳَرِهِين = اورين، سلين صاحِبَ = حاڪم، دل تي حڪومت ڪرڻ وارا بيت جو پس منظر ~ محبوب گهر جا در، دريون بند ڪيو ڇڏين ۽ ڪڏهن کوليو ڇڏين. ~ ڪڏهن اچڻ جي اجازت ناهي، ڪڏهن سڏي پاڻ سان ويهارين. ~ ڪڏهن ڳالهائڻ لاءِ سڪان، ڪڏهن دل جا راز پيا اورين. ~ منهنجا پرين، دل جا ڌڻي بس اهڙائي آهين. سمجهاڻي پيار جي پهرين ڏهاڙن ۾ محبوب کي پسڻ لاءِ سندس گهر ۽ در جا چڪر لڳائبا آهن تہ شايد در ۽ درين جي وٿين مان جهاتي پائيندي درشن ٿئي. محبوب ڪڏهن گهر جو در ۽ دريون بند ڪريو ڇڏين تہ وري ڪڏهن کوليو ڇڏين. ڪڏهن ملڻ جو چئي نہ ملن ۽ ڪڏهن سڏي ڀر ۾ ويهارين. محبوب سان ڳالهائڻ لاءِ اڪثر ماڻهون سڪندا آهن، ڪڏهن پاڻ گهرائي پيا اندر جا احوالاوري خوش ڪريو ڇڏين. جيتوڻيڪ اڄ جي سائنس ۽ ٽيڪنالاجيءَ جي دور ۾ واسطا ۽ رابطا سولا ٿي پيا آهن ۽ پيغام رسائڻ جو طريقو بدليو آهي باقي محبوبن جون عادتون ۽ ادائون اڃان تائين ساڳيون آهين. چونڊ، تحقيق ۽ تشريح محترم مظفر منگي صاحب جي ٿورن سان سندس فيسبوڪ وال تان ورتل ____
