هَيرَائَي هَٿِ ڪِئو، هِيَڙو حَبِيبَنِ ٻَڌِي ڪَچِي تَندُ ۾، سَلِهاڙِيو سَيڻَنِ وِجِهي پَيچَ پِرِيَنِ، هِيَڙو هَٿِيڪو ڪِئو سُرُ بَرِوو سنڌي هَيرَائَي = هرکائي، لالچ ڏيئي ڪِئو = ڪيو هِيَڙو = هنئڙو، مَنُ، دل تَندُ = ڌاڳو، تار سَلِهاڙِيو = گڏايو، گڏي ٻڌو، ملايو، ڳنڍي ڇڏيو سَيڻَنِ = محبوبن پَيچَ = پيار جا، محبت جا ور وڪڙ هَٿِيڪو = قابو، سوگهو، گرفتار بيت جو پس منظر ~ محبوبن منهنجي هرکائي نيٺ پنهنجو ڪيو. ~ محبوب محبت جي ڪچي ڌاڳي ۾ ٻڌي ويا آهن. ~ پيار جا ور وڪڙ ڏيئي دل کسي ويا. سمجهاڻي مڇيءَ، پکين ۽ سِهَڙن کي هيرائڻ لاءِ گاھ، داڻو چُوڻِ وجهبي آهي. جڏهن هِرِي ويندا آهن تہ سندن سولائيءَ سان شڪار ڪري سگهبو آهي. ساڳي طرح محبوب پنهنجي مٺي گفتار، ريشمي زلفن، ناسي نيڻن ۽ حسين ادائن سان هرکائي، لالچائي دل ڦري وٺندا آهن. محبت ڪچي ڌاڳي جيان ٿيندي آهي. وهم، وسوسا ۽ شڪ ڪبا تہ هي نازڪ ڌاڳو ڇڄي پوندو آهي. پر هڪٻئي تي ويساھ، سچائي ۽ خلوص هن محبت جي مقدس رشتي کي امر بڻائي ڇڏيندو آهي. محبوبن پنهنجي پيار، پاٻوھ ۽ پنهنجائپ جَي ورن وڪڙن، نازن اندازن، دلاسن ۽ دلجاين سان دل کسي، سدائين لاءِ پنهنجي پيار جو قيدي بڻائي ڇڏيو آهي. چونڊ، تحقيق ۽ تشريح محترم مظفر منگي صاحب جي ٿورن سان سندس فيسبوڪ وال تان ورتل ____
