منهنجو غزل

جڏهين مون دنيا کي هو ڄاتو سڃاتو
تڏهين پاڻ کي مون ڪٿي ڪون پاتو

پلر جيئن پوتر اسان لئ مقدص
سندم چاهتون ۽ سکي ساڻ ناتو

ڳجها لفظ ڳولهڻ لڳس تنهن گهڙي مان
جڏهيين ناء ٿيو هو هنن لئ اڄاتو

نگاهون سندس ڦوڳ جينئن ٿي ڦلاريون
پريان گابڙي ڪنهن ڍڳي کي جو ڌاتو

اڙي سنڌ تنهنجي مقدر ۾ خدشا
الا بارشن کي ڏنو ڪنهن پاراتو