ڪَجَي پَنڌُ پُڇان تو، ڪَيچِيَنِ ڪارَڻِ ڪِيئن؟
بَيخُودِ هَلِجِ بَرَ ۾، آئون ٿو چوان اِيئن
سِڪَڻُ ساڄَنَ سِيئن، مَتان مُٺِي ! ڇَڏِئين
سر سسئي آبري
ڪَيچِيَنِ = ڪيچ وارن، مڪران ۾ رهندڙ پنهونءَ جي وطن وارن
ڪارَڻِ = لاءِ، خاطر
بَيخُودِ = پاڻ وساري
بَرَ ۾ = رڻ پٽ، بيابان ۾
چُئان = چوان، مان چوان ٿو
اِينءَ = ايئن
سِڪَڻُ = اُڪِيرَ ۾ رهڻ، سدا سڪ ۾ رهڻ
ساڄَنَ = سڄڻ، محبوب
سِينءَ = تائين، پهچڻ ملڻ تائين
مُٺِي = مصيبت ۾ آيل
بيت جو پس منظر
~ مان توکان پڇان ٿو تہ ڪيچين لاءِ پنڌ ڪيئن ڪجي؟
~ مان چوان ٿو هن بيابان مان پاڻ وساري هلندي هل.
~ او مصيبت ماريل ! محبوب جي ملڻ تائين متان سڪ ڇڏي ڏين.
سمجهاڻي
ڀٽائي سسئيءَ جي ٿڪاوٽ ۽ ساهيون کڻڻ کي محسوس ڪندي چئي ٿو :
مان پڇان ٿو تہ ڪيچ ويندڙ قافلي جي پٺيان پنڌ ڪيئن ڪرڻ گهرجي؟
ڄڻ کيس چوندو هجي ؛ هنن ٿڪل وکن سان ڪڏهن ڪيچ پهچندينءَ؟
ڀٽائي سسئيءَ جي رهنمائي ڪندي کيس آٿت ۽ حوصلو ڏيندي چئي ٿو ؛ هن بيابان مان پاڻ وساري هلندي رھ، همٿ نہ هارجان ۽ پنهونءَ جي سڪ اُڪيرَ ڪڏهن نہ وساري ڇڏجان.
ڀٽائي هن بيت ذريعي اسان کي درس ٿو ڏئي تہ حالتون ڪهڙيون بہ اذيتناڪ ڇونہ هجن، پر محبوبَ ۽ منزلن جي تلاش، جاکوڙ ۽ جدوجهد جاري رکو.
چونڊ، تحقيق ۽ تشريح محترم مظفر منگي صاحب جي ٿورن سان سندس فيسبوڪ وال تان ورتل
____
