امر جليل يوناني ديوتا يوناني ڏند ڪٿائن جو اسان جي حقيقتن سان مقابلو ڪري رهيو هو۽ ذري گهٽ وائڙو ٿي رهيو هو يوناني ديوتا چيو حيقتن ۽ ڏند ڪٿائن ۾ وڏو فرق آهي . پر توهان جي حقيتن يوناني ڏند ڪٿائن جا ڏند ڀڃي ڇڏيا آهن. چيم” اسان وٽ اهڙا اهڙا ته ٻهروپيا اجگر آهن .جو يوناني ديوتائن کي ڏند ڪٿائن سميت جيڪر جيئري اڳري ڇڏين” يوناني ديوتائن وراڻيو، ”باقي هڪ ڏند ڪٿا رهجي ويئي آهي،جيڪا تو کي نه ٻڌائي اٿم،“ ”ٻڌاءِ،“چيم،”ان ڏند ڪٿا جي مقابلي ۾ بيان ڪرڻ لاءِ ڪانه ڪا مناسب حقيقت اسان وٽ ضرور موجود هوندي،“ ”سراسر ناممڪن،“يوناني ديوتا چيو،”ان ڏند ڪٿا جي مقابلي ۾ بيان ڪرڻ لاءِ اوهان وٽ ڪابه حقيقت نه هوندي،“ ” تون ٻڌاءِ ته سهي ديوتا،“ چيم، ” تنهنجي آخري ڏند ڪٿا به اسان جي حقيقت کان مات کائيندي،“ يوناني ديوتا مون ڏانهن ڏسي، کليو. هن ڏند ڪٿا ٻڌائڻ شروع ڪئي، ” يونان ۾ فونيڪس نالي هڪ پکي هوندو هو. هنس کان وڏو، ۽ وڌيڪ سهڻو. ڪنهن ڳالهه تان يوناني ديوتا فونيڪس کان ناراض ٿي پيا .هنن کيس مسلسل عذاب ۾ چيچلائڻ جي سزا ۽ بد دعا ڏني. پوءِ ٿيو ائين، جو جڏهن به فونيڪس پکي اڏا مندو هو، پرواز جي آواز سان کيس باهه وڪوڙي ويندي هئي، ۽ هو اک ڇنڀ ۾ سڙي رک ٿي ويندو هو. بد دعا مطابق پنهنجي رک مان فونيڪس ٻيهر جنم وٺندو هو. نئون جنم وٺي اڏامندو هو، ۽ پرواز جي آواز سان باهه ۾ وڪوڙجي سڙي رک ٿي ويندو هو، پنهنجي رک مان هو ٻيهر جنم وٺندو هو سهڻا پر پکيڙي وري اڏامندو هو. اڏامڻ شرط کيس باهه وڪوڙي ويندي هئي ۽ هو سڙي رک ٿي ويندو هو. پنهنجي پرواز جي آواز سان سڙي رک ٿي وڃڻ، ۽ رک مان ٻيهر جنم وٺي اڏامڻ ۽ اڏامڻ شرط سڙي رک ٿي وڃڻ جو عذاب فونيڪس لاءِ صدين تائين هلندو آيو.“ ڏند ڪٿا ٻڌائڻ کان پوءِفخر سان يوناني ديوتا مون ڏانهن ڏٺو. منهنجن چپن تي مرڪ ڏسي پڇيائين ”ڇو؟ کلين ڇو ٿو، جواب ڏي .“چيم ، ”جواب ڏيڻ بدران مان توکي اهو منظر ڏيکاريندس جنهنجي آڏو فونيڪس واري ڏند ڪٿا توکي نيچ نظر ايندي .“ ۽ پوءِ، مون کيس اهو منظر ڏيکاريو. هڪ نوجوان جا هٿ پير زنجيرن ۾ جڪڙيل هوا، ۽ زنجير بڙ جي ٿڙ سان ٻڌل هو نوجوان جو وات سبيل هو. ڪنن تي تاڪيون چڙهيل هئس. سندس ٻئي اکيون نڪتل هيون. جن مان رت ٽمي رهيو هوس. نوجوان جي اکين مان ٽمندڙ رت جڏهن ڌرتيءَ کي ڇوهيو تڏهن سندس بي نور اکين ۾ نور موٽي آيو، ۽ هو حال کان مستقبل ۾ نهارڻ جهڙو ٿي پيو. تڏهن اوچتو، بڙ جي ٿڙ جي پوئتان هڪ ڄامڙو ٽهڪ ڏيندو نڪري آيو، ۽ خنجر جي چهنب سان نوجوان جون اکيون ڪڍي وري وڃي بڙ جي وڻ پٺيان لڪيو. نوجوان جي اکين مان رت وهڻ لڳو. وهندڙ رت جڏهن ڌرتيءَ کي چميو ، تڏهن نوجوان جي بي نور اکين ۾ نور موٽي آيو ۽ وري حال ۽ مستقبل ۾ نهارڻ جهڙو ٿي پيو. تڏهن، اوچتو ڄامڙو ٽهڪ ڏيندو بڙ جي پٺيان نڪري آيو ۽ خنجر جي چهنب سان نوجوان جو اکيون ڪڍي وري وڃي ٿڙ جي پٺيان لڪيو. يوناني ديوتا ڪيتري دير تائين تعجب، اچرج ۽ خوف وچان اهو منظر ڏسندو رهيو. هن دهشت مان پڇيو ، ” هيءُ نوجوان ڪير آهي، ۽ سندس ڏوهه ڪهڙو آهي؟“ وراڻيم، ” هيءُ نوجوان ڌرتيءَ جو پٽ آهي. ۽ کيس پنهنجي ماءُ سان پيار آهي. اهو ئي سندس ڏوهه آهي.“ ” ۽ ڄامڙو؟“ ”ڄامڙي جي هٿ ۾ وقت جي واڳ آهي.“ منهنجو جواب ٻڌي يوناني ديوتا پنهنجو ڪنڌ جهڪائي ڇڏيو. ۽ يونان موٽي ويو. وائيس آف سنڌ جي ٿورن سان
