ٻَلَرِ لڳو ٻاڻُ، پَسو جوءِ جَرا ٿِيَي
سا مُنڌَ مَرَي نه جِيَي، پَيئِي پَڇاڙَي پاڻُ
سَسُئِي سُورَنِ ساڻُ، سَنڀوڙِي سَيدُ چَي
سر سسئي آبري
ٻلَرِ = ٻارڙي، معصومڙي، ابهم ( سسئي )
ٻاڻُ = تير
پَسو = ڏسو
جوءِ = زال
جَرا = رتيون، ذراذرا، ٽڪراٽڪرا، ڳڀاڳڀا
مُنڌَ = عورت ( سسئي)
پَڇاڙَي = پتوڙي
سنڀوڙِي = تيار ٿئي، تياري ڪري، سنڀري
بيت جو پس منظر
~ هن معصومڙيءَ کي عشق جو تير لڳو آهي، ڏسو هوءَ ڪيئن وڍجي ٽڪر ٿي پئي آهي.
~ هي عورت مري ۽ نہ وري جيئي ٿي، تہ بہ پاڻ پتوڙي ٿي.
~ سسئي سورن ۾ گهيريل آهي پر پنهونءَ جي ڳولا لاءِ تيار بيٺي آهي.
سمجهاڻي
ڀٽائي سسئيءَ جي عشقيہ داستان منجهان هڪ نئين دلير ۽ بهادر سورمي سسئي تخليق ڪئي. جنهن تي پنج سُر
لکيا اٿس. هيءَ سسئي سچي عاشقياڻي، بهادر ۽ همٿ جي علامت آهي. جيڪا اڪيلي عورت جبل جهاڳي، لڪ لتاڙي ٿي ۽ پهڻن کي پرزا ڪري اڳتي ڪاهيندي ٿي وڃي.
هن بيت ۾ ڀٽائي سسئيءَ کي معصومڙي ۽ ابهم ٻارڙي سڏيو آهي، جيڪا عشق جي تير لڳڻ ڪري گهايل ٿي پئي آهي. گهايل سسئي نه مري ٿي ۽ نه وري جِي سگهي ٿي پر پنهونءَ جي ڳولا لاءِ هر پل تيار پئي ڏسجَي.
ڀٽائي هن بيت ذريعي اسان کي سيکاري ٿو ته عذاب، اذيتون، پيڙائون ۽ ڀوڳنائون سهندي به محبوبَ ۽ منزلن جي تلاش ڪندا رهو.
چونڊ، تحقيق ۽ تشريح محترم مظفر منگي صاحب جي ٿورن سان سندس فيسبوڪ وال تان ورتل
____
