عبدالرحيم گجراڻي
سينيئر رڪن
چون ٿا حسن جي آ دلفريبي، دلڪشي، دوکو ــــ
مگر موڳي هي منهنجي دل، قبولي ئي نٿي دوکو.
خدا خود آدميءَ کي آ ڪشش جي رنگ سان ٺاهيو،
ٿيان ڪافر، اگر سمجهان وجود آدمي، دوکو.
وڃي ٿي زندگي بي دم. تڏهن رهجي اي انسانو!
جڏهن ڪائي ڏئي ٿي زندگيءَ کي زندگي دوکو.
اجايو عشق تي الزام آ، ورنه حقيقت ۾،
نه معشوقي قريب آهي، نه ڪائي عاشقي دوکو.
محبت پاڪ جذبو آ، انهيءَ جذبي کي ورجايو،
جو هن جذبي کان سگهيو آ، نه ڪنهن کي ڀي ملي دوکو.
اُنهيءَ جي فلسفي جي ڳالهه تي ايمان ڪيئن آڻيان؟
نظر جنهن کي اچي ٿي، دوست! دنيا ئي سڄي دوکو.
سمايل روح ناهي جيڪڏهن ’مدهوش‘ شعرن ۾،
ته اهڙي قسم واري آ سموري شاعري دوکو.
***
مگر موڳي هي منهنجي دل، قبولي ئي نٿي دوکو.
خدا خود آدميءَ کي آ ڪشش جي رنگ سان ٺاهيو،
ٿيان ڪافر، اگر سمجهان وجود آدمي، دوکو.
وڃي ٿي زندگي بي دم. تڏهن رهجي اي انسانو!
جڏهن ڪائي ڏئي ٿي زندگيءَ کي زندگي دوکو.
اجايو عشق تي الزام آ، ورنه حقيقت ۾،
نه معشوقي قريب آهي، نه ڪائي عاشقي دوکو.
محبت پاڪ جذبو آ، انهيءَ جذبي کي ورجايو،
جو هن جذبي کان سگهيو آ، نه ڪنهن کي ڀي ملي دوکو.
اُنهيءَ جي فلسفي جي ڳالهه تي ايمان ڪيئن آڻيان؟
نظر جنهن کي اچي ٿي، دوست! دنيا ئي سڄي دوکو.
سمايل روح ناهي جيڪڏهن ’مدهوش‘ شعرن ۾،
ته اهڙي قسم واري آ سموري شاعري دوکو.
***
