آئُون نه گَڏِي پِرِينءَ کَي، هِي پِڻُ ڏِينهُن وِئو
نِهوڙَي ناڀُنِ سِين، مُون کي نِينهَن نِئو
مُٺِيَ موتُ ٿِئو، پِيُ پِيُ ڪَندَي پَنڌَ ۾
سُرُ مَعذُورِي سسئي
نِهوڙَي = نابود ڪري، فنا ڪري
ناڀُنِ = نَنهَن، رانڀوٽا، چنب، نيزا
نِينهُن = عشق، محبت
نِئو = ماري ڇڏيو، ختم ڪيو
مُٺِي = مصيبت ۾ آيل، آزار ۾ اڙيل
پِيُ = پِيا، پرين، دوست، محبوب
بيت جو پس منظر
~ اڄوڪو ڏينهن بہ گذري ويو، محبوب سان ملاقات نہ ٿي.
~ عشق مون کي نيزن تي چاڙهي فنا ڪري ڇڏيو.
~ هن مصيبت ماريءَ پنڌ ۾ پرين پرين ڪندي پساھ پورا ڪيا.
سمجهاڻي
هي عشق جنهن کي بہ لڳي ٿو تنهن کي ٽياس تي ٽنگي ٿو ڇڏي. عشق جا هي نيزا، تيرن، ڀالن بڙڇين ۽ ڪاتين جي تيز تکين چُنهنبن جيان ماس ۾ کُپِي سڪون، سرور، ننڊ ۽ آرام کسي وٺن ٿا. هن رڻ پٽ، بيابان، جهنگل ۽ اوچن پهاڙن ۾ اڪيلي سسئي شڪايت ڪندي چئي ٿي :
افسوس ! اڄوڪو ڏينهن بہ لڪ لتاڙيندي، جبل جهاڳيندي گذري ويو پر محبوب سان ملاقات نہ ٿي. پنهونءَ جي سڪ، اُڪير ۽ عشق مون کي نيزن ۽ ڀالن جي تيز تکين چُنهنبُن تي چاڙهي منهنجو سڄو وجود فنا ڪري ڇڏيو آهي. نيٺ مصيبت جي ماريل پر دلير ۽ بهادر عورت سسئي پنهنجي پنهونءَ کي ساريندي، سڏ ڪندي اڄ مري وئي.
ڀٽائي اسان کي سيکاري ٿو تہ محبوب ۽ منزلن جي طلب رکندڙ سسئيءَ جيان ڪيل واعدا ۽ وچن نڀائيندي آخري دم تائين جاکوڙ جاري رکو.
چونڊ، تحقيق ۽ تشريح محترم مظفر منگي صاحب جي ٿورن سان سندس فيسبوڪ وال تان ورتل
____