ڏُنگَرَ ! ڏُکَ سَنداءِ، پِرِينءَ گڏِجان ته چُئان
ڀِنِي ٿِيَين ڀَوارِئون، ٻِئا وِنگا وَرَ سَنداءِ
چَڱِي ڪانہ ڪِياءِ، پَيرُ وِڃايَئِي پِرِينءَ جو
سُرُ ڪوهِيارِي سسئي
ڏُنگَرَ = جبل
سَنداءِ = تنهنجا
چُئان = چونديس
ڀِنِي = پرڀات، اسر ويل، پرھ ڦٽيءَ ويل
ٿِيَين = ٿي پئين ٿو
ڀَوارِئون = خوفناڪ، هيبتناڪ، ڊپ وارو، ڊيڄاريندڙ
وِنگا = ڦِڏا، اڙانگا
وَرَ = ور وڪڙ
ڪِياءِ = ڪيئي، تو ڪئي
بيت جو پس منظر
~ اي جبل ! جڏهن پنهونءَ سان ملنديس تنهنجي ڏنل ڏکن جي شڪايت ڪنديس.
~ پرھ ڦٽيءَ ويل تون خوفناڪ لڳندو آهين، ٻيا تنهنجا ور وڪڙ اڙانگا آهن.
~ تو مون سان ڪا چڱائي ناهي ڪئي، منهنجي پنهونءَ جا پير گم ڪري ڇڏيا اٿئي.
سمجهاڻي
سسئي پنهونءَ جي قافلي پويان لڪ لتاڙيندي جبل جهاڳيندي، رستي ۾ ملندڙ جهنگ جي جانورن، پکين، وڻن ۽ جبلن سان پنهنجي اندر جا احوال اوريندي ٿي وڃي.
انسان جي فطرت آهي تہ هو پنهنجي اندر جو اظهار ڪندو رهي ٿو. جيڪڏهن ڪو ماڻهون نہ مليس تہ پنهنجو پاڻ سان، ڀتين، وڻن ۽ پکين سان ڳالهائي پنهنجي دل جو بار هلڪو ڪندو آهي.
سسئي هن سفر ۾ اڪيلي آهي، ساڻس ڪير گڏ ناهي، تنهنڪري هوءَ جبل کي ميارون ۽ ڏوراپا ڏيندي چئي ٿي :
اي جبل ! جڏهن پنهنجي محبوب پنهونءَ سان ملنديس تہ تنهنجي مليل ڏکن ۽ سورن جون شڪايتون ضرور ڪنديس.
هڪ تون اوچو ۽ اُتاهون آهين، ٻيو تنهنجا لنگھ، لاهيون ۽ چاڙهيون موتمار ۽ خطرناڪ آهن. پرھ ڦٽيءَ ويل تنهنجي مٿان دونهون، ڪوهيڙو ۽ ماڪ ڦهلجي ٿي تہ ويتر هيبتناڪ ۽ دھشت جي علامت بڻجيو وڃين.
اي جبل ! تنهنجي سخت نوڪدار پٿرن منهنجا نازڪ پير ڦاڙي ۽ ڦٽي وڌا آهن. تو منهنجي پنهونءَ جا پيرا گم ڪري ڇڏيا آهن، تو ڪا چڱائي ناهي ڪئي.
چونڊ، تحقيق ۽ تشريح محترم مظفر منگي صاحب جي ٿورن سان سندس فيسبوڪ وال تان ورتل
____
