سُتَي پونِ ڇِرِڪَ، آيَلِ ٻاروچَنِ جا
وَمَ وِهاٽِي، وو! ڙَي ! ڪوهِيارَي ڪِرِڪَ
ڌَڙُ ڌُوڻِئو تِهِ ڌَڪَ، جَڏِيَ جِيَڻُ نہ ٿِيَي
سُرُ ڪوهِيارِي سَسُئِي
پُونِ = پَونِ، پَونِمِ
ڇِرِڪَ = درهڙيون، ڏڪڻيون، خوف، ڊڄ ٿيڻ
آيَلِ = جيجل، ماءُ، امڙ
وَمَ = ورم جو مخفف، رئيسہ عضوو، جسم جو اندريون نازڪ حصو
وِهاٽِي = ڦهڪائي، زور سان هنيئي
وو = دانهن، رڙ
ڙَي = الا ڙي
ڪوهِيارَي = جبل جي ماڻهونءَ يعني پنهونءَ
ڪِرِڪَ = تير، ڪمان، ٻاڻ
ڌَڙُ = جسم، بدن، سرير
ڌُوڻِئو = لوڏيو، لوڏي ڇڏيو
تِهِ = تنهن
ڌَڪَ = زخم، ڦٽ، گهاءُ
بيت جو پس منظر
~ او جيجل ! ننڊ ۾ سُتِي پئي آهيان تہ ٻاروچن جي ياد ايندي ئي ڇرڪ نڪري ٿا وڃن.
~ الا ڙي ! ڪوهياري مون کي زور سان سنڌائتو ڌڪ هنيو آهي.
~ هن ڌڪ تہ منهنجو سڄو جسم لوڏي ڇڏيو آهي، هن ڦَٽِيَلِ جو جيئڻ ڪيئن ٿيندو.
سمجهاڻي
هر ڪم هر ڳالھ وسري سگهي ٿي، پر محبوب سان گهاريل پيار جا پل، روح رهاڻيون ۽ ڪچهريون وسري ناهن سگهنديون. اها ئي محبوب جي ڏنل سوغات ۽ سوکڙي انمول ۽ املھ ماڻڪ هوندي آهي، جيڪا سدائين ساھ ۾ سانڍيل
هوندي آهي.
اڄ سسئيءَ کي پنهنجي محبوب پنهونءَ سان گهاريل پيار جا پل، رهاڻيون ۽ ڪچهريون وري وري ياد پيون اچن.
سسئي انهن ساروڻين کي ساريندي چئي ٿي :
او جيجل ! پنهونءَ پڄاڻان منهنجيون نيڻين ننڊون ڦٽل آهن، پر جيڪڏهن ڪڏهن کڻي اک لڳي بہ ٿي تہ پنهونءَ جي ياد ايندي ئي ڇرڪ ڀري اٿي پوان ٿي.
الا ڙي ! پنهونءَ منهنجي ساري وجود تي اهڙو زوارائتو ڌ ڪ هنيو آهي جو منهنجو سڄو وجود ڌڏي، لُڏِي ويو آهي. هاڻي هن گهايل جو پنهونءَ سواءِ جيئڻ مشڪل ٿي پيو آهي.
چونڊ، تحقيق ۽ تشريح محترم مظفر منگي صاحب جي ٿورن سان سندس فيسبوڪ وال تان ورتل
___