سَسُئِي حُسَينِي سُورَ مَ وَڃيجاهُ، سَڄَڻَ جِنءَ سانگِ وِئا

[سليمان وساڻ]

سُورَ مَ وَڃيجاهُ، سَڄَڻَ جِنءَ سانگِ وِئا
پِرِيَ پُڄاڻاءُ، آئُون اَوان سِين اورِيان

سُرُ حُسَينِي سَسُئِي

وَڃَيجاهُ = وڃجانءِ، وڃجو
جِنءَ = جيئن
سانگِ = سفر تي
وِئا = ويا، هليا ويا
پِرِيَ = محبوب، جانب، محب
پُڄاڻاءُ = کان پوءِ
اَوان = اوهان، توهان
اورِيان= سليان، ٻڌايان

بيت جو پس منظر

~ او سُورَ ! جيئن پرين پرديس هليو ويو، ايئن اوهان نہ هليا وڃجو.
~ پنهونءَ کان پوءِ آئون اوهان سان ئي حال اورينديس.

سمجهاڻي

سور، ڏک، تڪليفون، پيڙائون ۽ اذيتون ازل کان انسان جا دوست رهيا آهن. اهي درد ۽ عذاب ئي آهن جيڪي اڳتي وڌڻ، جدوجهد ۽ جاکوڙ ڪرڻ لاءِ ماڻهونءَ کي اتساهيندا آهن. پنهونءَ جي جدائيءَ کان پوءِ سسئي سورن کي
چئي ٿي :
جيئن پنهون بي وفائي ڪري سڀ سڱ ۽ ناتا رشتا ڇني ڌار ڪري هليو ويو، ايئن اوهان هليا نہ وڃجو. جانب ! پنهونءَ کان پوءِ اوهان ئي منهنجا ساٿي ۽ دوست آهيو، اوهان سان پنهنجي اندر جا احوال اورينديس.
اهو ڀٽائيءَ جو ئي ڪمال آهي جو سور، درد ۽ پيڙائون جيڪي اذيتون ڏين ٿا. ڀٽائي انهن مان مزو، لطف ۽ سرور حاصل ڪرڻ جو درس ڏئي ٿو. اهي سور انسان کي ڏڍ، آٿت، اتساھ ۽ حوصلو ڏئي محبوب ۽ منزلون ماڻڻ جو
سبب بڻجن ٿا.

چونڊ، تحقيق ۽ تشريح محترم مظفر منگي صاحب جي ٿورن سان سندس فيسبوڪ وال تان ورتل
____