ڪاتِيءَ تان نه ڪَهِين، مَنُ وِجُهلَڻَ وَڍِئو
مارِيَسِ سُورَ تَهِين، جو نه جِيارَي جَيڏِيُون
سُرُ حُسَينِي سَسُئِي
تان نَہ = تہ نہ، ڪڏهن بہ نہ
ڪَهِين = ڪنهن
مَنُ = دل، هنيانءُ، هنيون، اندرُ
وِجُهلَڻَ = ڳرڻ، جهوريءَ ۾ جهڄڻ
وَڍِئو = ڪپيو، ڳڀا ڳڀا ڪيو
مارِيَسِ = ماريو آهي، فنا ڪيو آهي
سُورَ = درد، پيڙا، اذيت، ڀوڳنا
تَهِين = تنهن
جِيارَي جَيڏِيون = او سرتيون جيئڻ ئي نٿو ڏئي.
بيت جو پس منظر
~ مون کي ڪنهن ڪاتيءَ ناهي ڪٺو، پر دل جهوريء ۾َ جهڄي وڍجي پئي آهي.
~ مونکي هن درد ماري فنا ڪيو آهي، جيئڻ ئي نٿو ڏئي.
سمجهاڻي
محبوب جي جدائي ۽ وڇوڙو نهايت ئي اذيتناڪ ۽ ڪربناڪ هجي ٿو. ماڻهون اندران اُڏوهيءَ کاڌل ڪاٺ جيان ڳرندو ۽ جهرندو ويندو آهي. چيو ويندو آهي تہ هن مرض جو ڪو علاج ناهي، محبوب جي ديدار سان ئي شفا ملي سگهي ٿي.
پنهونءَ پڄاڻان سسئي جدائيءَ ۾ هنجون هاريندي، لڙڪ لاڙيندي، ڳرندي ۽ جهرندي ڪنهن گل جيان ڪومائجڻ لڳي هئي. سرتيون هيڻا حال ڏسي کانئس پڇڻ آيون تڏهن سسئي کين چوڻ لڳي:
مون کي ڪنهن ڪاتيءَ ناهي ڪُٺو پر هي دل محبوب پنهونءَ جي وڇوڙي ۾ جهرندي پئي وڃي. پنهونءَ جو پيار، رهاڻيون ۽ ساروڻيون درد بڻجي مون کي جيئڻ ئي ڪونہ ٿيون ڏين.
چونڊ، تحقيق ۽ تشريح محترم مظفر منگي صاحب جي ٿورن سان سندس فيسبوڪ وال تان ورتل
____
