وَسِي وِساڻِيُون، رَتو روئِي پِرِينءَ کَي
پَييُون کَڻَنِ پَٻَ ڏَي، نَظَرَ نِماڻِيُون
سَي ڪِيئن ٻَيلِياڻِيُون؟ جَنِ وِيندو هوتُ نه وارِيو
سُرُ حُسَينِي سَسُئِي
وَسِي = روئي روئي
وِساڻِيُون = ساڻيون ٿي پيون، ٿڪجي پيئيون، اجهاڻيون
رَتو روئي = رت روئي، رت جا ڳوڙها ڳاڙي
پَٻَ = جبل جو نالو
نَظَرَ = نگاھ، نهار
ٻَيلِياڻِيُون = سڄڻ، مددگار، ساٿياڻيون
هوتَ = محبوب، پرين، پنهون
وارِيو = موٽايو، واپس ڪيو
بيت جو پس منظر
~ اکيون پنهونءَ لاءِ رت جا ڳوڙها ڳاڙي ٿڪجي پيون آهن.
~ اڃان تائين پٻ جبل طرف پيون نهارين.
~ تن کي پنهنجو سڄڻ ڪيئن سمجهان؟ جن ويندي پنهونءَ کي نہ موٽايو.
سمجهاڻي
انسان جا سڀ عِضوا سندس مددگار ۽ ساٿي آهن. جيڪي کيس هلڻ، ٻڌڻ، وزن کڻڻ سوچڻ، ڳالهائڻ ۽ ڏسڻ ۾ مددگار ثابت ٿين ٿا. ڀٽائيءَ جو هي بيت انهن عِِضون مان هڪ اکين جي باري ۾ دلڪش شاعراڻي نازڪ خيالي آهي. هن بيت ۾ سسئي پنهنجي اکين جي ساراھ سان گڏ هڪ شڪايت، ميار ۽ ڏوراپو ڏيندي چئي ٿي :
پنهونءَ جي وڇوڙي کان پوءِ هي اکيون رت روئي روئي ٿڪجي پيون آهن. اڃان تائين اکيون پٻ جبل ڏانهن پيون نهارين، جتان پنهونءَ جو قافلو گذريو هيو. پر جن اکين ننڊ جي خمار ۾ الوٽ ٿي پنهونءَ جي قافلي سان هليو وڃڻ جو خيال ئي نہ رکيو. تن کي ڀلا آئون پنهنجو سڄڻ ڪيئن سمجهان؟
چونڊ، تحقيق ۽ تشريح محترم مظفر منگي صاحب جي ٿورن سان سندس فيسبوڪ وال تان ورتل
____