ڪَڏهن ڪَڏِهن جَيڏِيُون ! ڪو پَهُه اَچِئو پوءِ
سو پڻ ساڙو هوءِ، هِيُ جو ساهُه سَرِيرَ ۾
سُرُ حُسَينِي سَسُئِي
پَھُ = پُورُ، خيال
ساڙو = جلڻ، پچڻ، اُساٽ، باھ
سَرِيرَ = بدن، جسم، بت
بيت جو پس منظر
~ او سرتيون ! پنهونءَ جي پيار ۽ وڇوڙي جا خيال جڏهن ايندا اٿم.
~ تہ هن سڄي بت ۾ ڄڻ باھ لڳي ويندي آهي.
سمجهاڻي
محبوب سان گهاريل پيار جا پل، رهاڻيون ۽ ڪچهريون، جڏهن ياد پونديون آهن تہ سڄو جسم لرزجي پوندو آهي، ڇرڪ نڪري ويندو آهي. محبوب جي ساروڻين جا عڪس ۽ اولڙا جڏهن دل ۽ پوءِ دماغ جي اسڪرين تي ظاهر ٿيندا آهن تہ سڪون ۽ سُرورَ ۾ خلل پوندو آهي.
سسئيءَ کان جڏهن سندس سهيليون پڇن ٿيون تہ اڃان توکي پنهون ياد ايندو آهي، تڏهن کين چئي ٿي:
او سرتيون ! جڏهن پنهونءَ جو پيار، رهاڻيون ۽ ساڻس گهاريل پيار جا پل ياد ايندا اٿم تہ ڳچ ڳري پوندا آهن، جيءُ جُهري پوندو آهي. سندس سڪ ۽ اڪير سڄي بت ۾ باھ لڳائي ڇڏيندي آهي.
چونڊ، تحقيق ۽ تشريح محترم مظفر منگي صاحب جي ٿورن سان سندس فيسبوڪ وال تان ورتل
____
