جوڳِيءَ تَي جَڙاءُ، نِسورو ئِي نِيهَ جو
پَتَنگَ جِنءَ پَيدا ٿِئو، سامِي سِڄَ وَڙاءُ
آيو ڪاڪِ تَڙاءُ، ڪُئارِنِ ڪَڪورِيو
سُرُ مُومَلَ راڻو
جَڙاءُ = زيب و زينت، رونق، جڙت
نِسورو = نجو، رڳو
نِيهُ = نينهن، عشق، محبت
پَتَنگَ = پرواني جيان، جيڪو شمع تي سڙي خاڪ ٿي ويندو آهي.
جِنءَ = جيئن
سامِي = سنياسي، جوڳي
سِڄَ = سجَ
وَڙاءُ = جڳائي، منهن تي پوي، شان وٽان
تَڙاءُ = تڙ تان
ڪُئارِنِ = ڪنوارين ڇوڪرين، مومل جي سهلين
ڪَڪورِيو = لال ڪيو، ڳاڙهو ڪيو
بيت جو پس منظر
~ جوڳيءَ تي عشق جو رنگ ۽ خمار چڙهيل هئا.
~ پتنگ ۽ پرواني جيان هي سنياسي، سج جيان ٻهڪي رهيو هو.
~ هو ڪاڪ جي تڙ کان آيل هو، جتي ڪنوارين کيس رڱي لال ڪري ڇڏيو هيو.
سمجهاڻي
هي بيت ان جوڳيءَ بابت آهي جنهن کي ڪاڪ محل جي مومل پنهنجي الماسي اکين ۽ گُهورُنِ سان گهائي
وڌو هيو. هي سنياسي همير سومري، راڻي مينڌري ۽ سندس ساٿين کي هرڻ ۽ ڦاڙهن جو شڪار ڪندي اوچتو جهنگل ۾ ملي ويو هو.
شمع تي سر ساھ قربان ڪندڙ پرواني جيان هي جوڳي ڪاڪِ محل جَي ڪنوارين جَي عشق ۾ رڱجي ريٽو ٿي پيو هيو.
چونڊ، تحقيق ۽ تشريح محترم مظفر منگي صاحب جي ٿورن سان سندس فيسبوڪ وال تان ورتل
____