سائين مخدوم امين فهيم جي شاعري مان انتخاب

[گل حسن لاکو]

بي قدر انسان کان پاسو ڪرڻ آهي چڱو،
قرب وارن جي اڳيان سرڙو سٽڻ آهي چڱو،
دل ڏيڻ توڙي وٺڻ مان ڇا ٿو حاصل ٿئي "امين"
هن جهان فاني جو لاڳاپو ڇنڻ آهي چڱو.
​

 

[گل حسن لاکو]

وعدو ڪجي ته اهڙو ڪجي جنهن کي پارجي،
سو قول ڪهڙو جيڪو ڪري پو وسارجي.

دنيا ۾ اعتبار وڏي ڳالهه آهي دوست،
ڪنهن جو اجايو پاڻ ڏي شڪ ڇو اٿارجي.

ڏاڍو ثواب ٿيندو محبت جي راهه ۾،
هڪ تشنه لب کي جامِ محبت پيارجي.

الفت کڻي هجي نه هجي من ثواب لءِ،
ڪنهن بيقرار جي دلِ غمگين ڌتارجي.

هن جو اي يار پورو ٿئي مقصِد حيات،
پنهنجي شهيدِ ناز ڏي هيڪر نهارجي.

دنيا ته فاني آهي، مٿس ڪهڙو ڀروسو،
ڏاڍو چڱو ٿئي جي گهڙي گڏ گذارجي.

پنهنجي ”فهيم“ عاشقِ مهجور کي پرين،
جي دل ۾ جاءِ ناهي ته ڀر ۾ وهارجي.

18، اپريل 1959ع 11.59 شام – هالا​

 

[گل حسن لاکو]

هڪ سنگدل سان پيار ڪيم، هاءِ ڇا ڪيم،
دل مفت ۾ نثار ڪيم، هاءِ ڇا ڪيم.

دل، رشڪِ لاله زار ڪيم، هاءِ ڇا ڪيم،
هڪ راز آشڪار ڪيم، هاءِ ڇا ڪيم.

جو منهنجو ڪنهن طرح به نٿي ٿي سگهيو اي دوست،
ان سان وڃي جو پيار ڪيم، هاءِ ڇا ڪيم.

هاڻي ته صرف مرڪي نهارڻ به هن ڇڏيو،
ڇو عرض بار بار ڪيم، هاءِ ڇا ڪيم.

ڪئن اشڪِ غم کي روڪيان، مٽي ۾ ملڻ کان اڄ،
دامن به تار تار ڪيم، هاءِ ڇا ڪيم.

قاصد وري به موڪلي ويٺس جنون ۾،
مجروح دل تي بار ڪيم، هاءِ ڇا ڪيم.

اشڪِ فراق صبر جي دامن تي پيو ڪري،
ان کي به داغدار ڪيم، هاءِ ڇا ڪيم.

جو نيٺ ڪو نه آيو انهي جو ئي همنشين،
هر وقت انتظار ڪيم، هاءِ ڇا ڪيم.

دنيائ دل به هاڻ صفا ٿي ٻڏيو وڃي،
اکين کي اشڪبار ڪيم، هاءِ ڇا ڪيم.

جنهن نيٺ راز فاش ڪيو پنهنجو اي ”فهيم“
ان تي ئي اعتبار ڪيم، هاءِ ڇا ڪيم.

11، فيبروري 1959ع هالا
​

 

[گل حسن لاکو]

هوا اهڙي لڳي جنهن ڪونه ڇڏيو گل زماني ۾،
رهيا باقي وڃي اڄ خار منهنجي آشياني ۾.

رڳو تنهنجي ضرورت آهي دل کي هونئن ته اي دلبر،
ڏکن دردن جي دولت ڪافي آ دل جي خزاني ۾.

سڄڻ سائين مان هر ڪنهن حال ۾ خوش آهيان هر دم،
ٻي آزادي کان هن تنهنجي پياري قيد خاني ۾.

ڀڄي، نوڪِ قلم افسوس مان پٽ تي ڪري يارو،
اڃا ٻاٽي اکر لکڻا هئم پنهنجي فساني ۾.

فقط هڪڙو ”فهيم“ آهي اوهان جي پيار جو حامي،
اوهان جهڙو نه ٻيو جنهن کي نظر آيو زماني ۾.

24، نومبر 1956ع هالا
​

 

[گل حسن لاکو]

يا خدا، مون لاءِ هن کي ڪجهه سچائي ڏين ته ها،
سنگدل کي اي ڌڻي دل ۾ صفائي ڏين ته ها.

ٽوه سهڻو آ گهڻو ئي، پر ڪسارو ۽ ڪڙو،
حسن وارن کي به ڪا منهن ۾ مٺائي ڏين ته ها.

سڀ ڇڏي ساٿي ويا، ڪنهن کي ٻڌايان حالِ دل،
مون کي هڪڙو هن جهان ۾ حال ڀائي ڏين ته ها.

مرڳو انگريزي پڙهائي تو ڪيو ٿس ترش روُ،
هن کي اي استاد ڪجهه درسِ وفا، ئي ڏين ته ها.

آخري دم پڻ نه ڇڏيئي، حيف توکي دردِ دل،
اُنجي هڪ نالي وٺڻ جي واندڪائي ڏين ته ها.

هن کي جذباتِ محبت جو ٿئي احساس ڪيئنءَ،
دلربا کي ڪجهه نه ڪجهه دردِ جدائي ڏين ته ها.

منهنجي هن تاريڪ دنيا کي خدا ڪارڻ ”امين“!
اڄ جمالِ حسن سان ڪجهه روشنائي ڏين ته ها.

15، آگسٽ 1954ع هالا​

 

[گل حسن لاکو]

يا مونکي علمبردار نه ڪر، يا منهنجو ڪو خالي وار نه ڪر،
هي عرض آ توکي منهنجا خدا ڪنهن غير اڳيان لاچار نه ڪر.

محبوب مٺا سر پنهنجو تريءَ تي پاڻ وڍي ٿو پيش ڪيان،
تون مون کي ڪهڻ جي ڪوشش ۾ تڪليف نه وٺ ۽ وار نه ڪر.

مان تنهنجو آهيان ۽ تنهنجو ٿي هي ڏينهن حياتيءَ جا ڪٽبا،
تون مفت عدو جي چورڻ تي بيزار نٿي، تڪرار نه ڪر.

مي، عشقَ پياري اهڙي جو مدهوش رهان ٿو مان هر دم،
مدهوشيءَ ئي مونکي لطف ڏنو اي واعظ ڇڏ بيدار نه ڪر.

تنهنجي راه ۾ نيڻ وڇايان ۽ سر ساهه ڏيان مان نذرانو،
”اچ منهنجي اڱڻ تي پير ڀري اي يار سڄڻ! انڪار نه ڪر.“

سڀ سور ۽ صدما اي سهڻا! مون سر تي تو لءِ خوب سٺا،
تون خوش ٿي ره اي ماه لقا، ڪو پنهنجي دل تي بار نه ڪر.

تون پاڻ نڀائيندو اچجان هو پنهنجي رضا جو مالڪ آه،
تون هار ۽ جيت جو ان سان ڪڏهن وهنوار نه ڪر واپار نه ڪر.

هت ڇا جو ”فهيم“ اڄ فڪر ڪبو لاڳاپا ڇڏي تون ڪاهي پؤ،
هن عشق جي دريا منجهه گهڙي ڪو عار نه ڪر انڪار نه ڪر.

21 ڊسمبر 1957ع 8 بجه رات ڳوٺ قاسم ٻگهيو
​

 

[گل حسن لاکو]

الاجي ڪهڙي سبب دلربا هئو آههَ به لب،
الاجي ڇا کان زماني کي بيقرار ڏٺم.

الاجي ڪهڙو نياپو نسيم پهچايو،
ڀري بهار ۾ هر گل کي اشڪبار ڏٺم.

1960ع
​

 

[گل حسن لاکو]

اي يار وفادار هجئي عيد مبارڪ،
منٺار مٺا يار هجئي عيد مبارڪ.​

هڪ ٻي کان کڻي دور بظاهر ٿا گذاريون،
پر ڪانهي وٿي وار هجئي عيد مبارڪ.
2، مئي 1957ع هالا


بيوفا سان جفا ڪڏهن نه ڪجو،
دوستو هيءَ خطا ڪڏهن نه ڪجو.
سور سيني کي نيٺ صفا ڪندا،
دردِ دل جي دوا ڪڏهن نه ڪجو.
18 آڪٽوبر 1959ع
9.10 شب حيدرآباد


بي وفا سان وفا ڪندس آئون،
دل جون ڳالهيون صفا ڪندس آئون.
دشمنِ دِل تي اي ”امين“ هر دم،
رسمِ رحمت روا ڪندس آئون.
9، جولاءِ 1954ع زيارت


بي قدر انسان کان پاسو ڪرڻ آهي چڱو،
قرب وارن جي اڳيان سِرڙو سَٽڻ آهي چڱو.
دل ڏيڻ توڙي وٺڻ مان ڇا ٿو حاصل ٿئي ”امين“
هن جهان فاني جو لاڳاپو ڇنڻ آهي چڱو.
12، آگسٽ 1956ع شب 12.30 هالا


تنهنجي قدمن جي خاڪ جو عاشق
آسمانن تي برتري ٿو رکي
تنهنجي آڏو ڀلي هو ڪجهه نه هجي
پر فرشتن سان همسري ٿو رکي
1981ع ڪراچي سنڌ
​

 

[گل حسن لاکو]

توسان اڄ همڪلام ٿيڻو هو،
دردِ فرقت تمام ٿيڻو هو.
اوچتو وئين ملي اي ماههِ لقا،
مون تي هي لطف عام ٿيڻو هو.​

11، مارچ 1960ع 3.50 شب هالا​

جان هڪڙي جي ناهي ڪا پرواهه،
سَوَ هجن ته به ڪري ڇڏيان قربان.
منهنجا محبوب تنهنجون سڀ ڳالهيون،
منهن جي ڪارڻ حديث ۽ قرآن.​

3، جنوري 1981ع​

چڱو جو مونکي مليو درد پنهنجي دلبر جو،
جو ان سبب ئي گهٽيو انتظار محشر جو.
کڻي ڪٿي به هجان مون سان هو ملي نه ملي،
تڏهن به وردِ زبان هوندو نام سرور جو.​

22، آگسٽ 1956ع هالا​

خزان کي ڪنهنجي خوشين سان ڇا؟ ۽ غمن سان ڇا؟
فغانِ بلبل بي پَر سان ڇا؟ گلن سان ڇا؟
هي هڪڙي موسم آهي جا ايندي رهندي آ،
انهي کي حسن يا ويرانيءَ چمن سان ڇا؟​

1، اپريل 1960ع 1.55 شب
ليٽن روڊ ڪوئٽه​

خزان ۾ خوش ٿي بهارن جو انتظار ڪبو،
نه فرطِ کان گريبان کي تار تار ڪبو.
ٻه ڏينهن گذري ويا ۽ ٻه گذري ويندا ”فهيم“،
ڪڏهن نه صبر جي دامن کي داغدار ڪبو.​

1، اپريل 1960ع 1.40 شب
ليٽن روڊ ڪوئٽه​

دردِ فرقت ڪيو بيحال خدا خير ڪري،
هي به سِڪندي ويو لنگهي سال خدا خير ڪري.
يادگيري نه ڪئي يار، ”امين“ ڪهڙي سبب،
اڄ به آيو نه ڪو احوال خدا خير ڪري.​

3، جنوري 1955ع ڪراچي​

سنڌ جي خاڪ جو جواب نه آ،
هن جي خوبن جو ڪو حساب نه آ.
ذرو ذرو سندس گران قيمت،
جنهن جو مٽ ماه و آَفتاب نه آ.​

3، جون 1973ع
11.45 شب
حامي صاحب جو ڳوٺ خيرپور​

​