شَمَعَ ٻارَيندَي شَبَ، پِرهَه باکُون ڪَڍِيُون
موٽُ مَران ٿِي مَينڌِرا، راڻا ڪارَڻَ رَبَ
تُنهِنجِي تاتِ طَلَبَ، ڪانگَ اُڏايَمِ ڪاڪِ جا
سُرُ مُومَلَ راڻو
شَمَعَ = ميڻ بتي، بتي، ڏيئو
ٻارِيندَي = جلائيندي
شَبَ = رات
پَرھَ = پرڀات، صبح
باکُون = سج جا ڪرڻا، روشني، صبح جي ڳاڙهاڻ
ڪارَڻِ = واسطي، لاءِ، لڳ
تاتِ = تنوار، پچار، سار، ياد
طَلَبَ = گهرج، ضرورت
ڪانگَ = ڪانوَ، پکي، قاصد
اُڏايَمِ = موڪليم، روانا ڪيم
بيت جو پس منظر
~ راڻَي جَي انتظار ۾ سڄي رات شمعون جلائيندي اچي پرھ ڦٽي آهي.
~ او سوڍا ! خدا جَي واسطي، او راڻا ! موٽي اچ نہ تہ مري ويندي سانءِ.
~ تنهنجي سڪ ۾ ڪيئي ڪانگ قاصد ڪري روانا ڪيا اٿم.
سمجهاڻي
راڻو رُسِي ويو آهي، ڪاوڙجي ويو آهي. مومل کيس پرچائڻ جا ڪيئي جتن ڪيا پر راڻَي کي رحم نہ آيو. مومل راڻي جَي رستي ۾ هر رات الماسي اکڙيون وڇائي اوسيئڙي ۾ آهي. در جي هر کڙڪي تي مومل جِي اميد جاڳي پئي ٿي شايد راڻو آيو آهي. پر راڻو ناهي آيو، هوا جو ڪو تيز جهوٽوهئو. مومل جَي اکين جا بند ڀڄي پيا آهن، هوءَ هنجون هاريندي چئي ٿي ته سڄي رات شمعون جلائيندي گذري وئي آهي. هاڻي تہ باک ڦٽڻ تي آهي پر راڻو اڃان ناهي آيو. مومل راڻَي کي رب جو واسطو ڏيئي چئي ٿي:
او سوڍا ! جي تون موٽي نہ ايندين تہ مان تنهنجي جدائيءَ ۾ مري ويندي سانءِ. تنهنجي پيار، پاٻوهه، پريت، سڪ ۽ اُڪير ۾ ڪيئي قاصد نياپا ڏيئي موڪليا اٿم، پر اڃان تائين ڪو جواب ناهي آيو.
محترم مظفر منگي صاحب جي ٿورن سان سندس فيسبوڪ وال تان ورتل
______