مَارُئي جو ڏيهُه ڏاڏاڻِئا آئِيو، پَيرَين تِهِ پُئان

'ڀيڄ ڀٽائي گهوٽ' فورم ۾ سليمان وساڻ طرفان آندل موضوعَ ‏23 نومبر 2015۔

  1. سليمان وساڻ

    سليمان وساڻ
    مينيجنگ ايڊيٽر
    انتظامي رڪن لائيبريرين

    شموليت:
    ‏6 آڪٽوبر 2009
    تحريرون:
    16,938
    ورتل پسنديدگيون:
    27,305
    ايوارڊ جون پوائينٽون:
    533
    ماڳ:
    سچل ڳوٺ ، ڪراچي
    [​IMG]

    جو ڏيهُه ڏاڏاڻِئا آئِيو، پَيرَين تِهِ پُئان
    سانگائِتُوءَ سَيدُ چَي، سَندِيُون چِتَ چُئان
    هِتَي تان نه هُئان، حَرفُ لَٿَي هَيڪَڙَي


    سُرُ مارُئِي

    ڏَيھُ = وطن، ملڪ
    ڏاڏاڻِئا = ڏاڏاڻن جي، اباڻن جي
    تِهِ = تنهن
    پُئان = پونديس
    سانگائِتُوءَ = سانگائتو، سڱ وارو، مڙس
    سَندِيُون چِتُ چُئان = دل جا احوال اوريان
    هُئان = هجان، ترسان، رهان
    حَرفُ لَٿَي هَيڪَڙَي = هڪ اکر ڳالهائڻ جيترو وقت، گهڙي، پل بہ

    بيت جو پس منظر

    ~ اباڻن جَي ملڪ جو ڪو ماڻهو آيو تہ سندس پيرين پونديس.
    ~ پنهنجي مڙس سان شڪايتون ۽ دل جا احوال اورينديس.
    ~ هڪ گهڙي بہ هتي نہ رهنديس، پنهنجي ملڪ وينديس

    سمجهاڻي

    مارئيءَ کي عمر جي قيد ۾ رهندي ڪافي عرصو لنگهي ويو آهي، پر ڪير ملڻ ڪونہ آيو آهي. مارئيءَ کي اباڻن جي، سهيلين جي ۽ پنهنجي محبوب جي سڪ ۽ اڪير ڏاڍو تڙپائي ٿي. تڏهن مارئي چئي ٿي :
    منهنجي اباڻن جَي ملڪ ٿر مان جيڪر ڪو ماڻهون اچي تہ سندس پيرين پونديس، ايلاز ڪنديس ۽ منٿون ڪنديس تہ مونکي پاڻ سان وٺي هلو. پر جيڪڏهن منهنجي سار لهڻ منهنجو محبوب مڙس اچي تہ ساڻس دل جا احوال اوريان، شڪايتون ڪيان، ميارون ۽ ڏوراپا ڏيان تہ توهان ڪا سار ناهي لڌي. عمر جي ڪوٽ ۾ هڪ اکر ڳالهائڻ جيترو وقت بہ نہ ترسان، هڪ گهڙي ۽ هڪ پل نہ رهان ۽ ساڻس گڏ پنهنجي ملڪ ٿر هلي وڃان.

    چونڊ، تحقيق ۽ تشريح محترم مظفر منگي صاحب جي ٿورن سان سندس فيسبوڪ وال تان ورتل
    ____
     

هن صفحي کي مشهور ڪريو