چِڪِي چِڪِيَمِ چاڪَ، وَهِيَنِ وَيڙِيچَنِ جا واجِهيندَي وِصالَ کَي، فَنا ڪِيَسِ فِراقَ سَي ئِي سارِيَمِ، سُومَرا ! ٿَرِ جَنِين جا ٿاڪَ مارُوءَ جِي اوطاقَ، گَهڻو اُڪَنڍِي آهِيان سُرُ مارُئِي چِڪِي چِڪِيَمِ چاڪَ = اڄ وري ڦٽ اٿلي پيا اٿم وَهِيَنِ = شاهوڪارن، آسودن، سکين ستابن واجِهيندَي = واجهائيندي، نهاريندي، تڪيندي وِصالَ = ميلاپ، ملاقات فَنا = تباھ، برباد ڪِيَسِ = ٿيس، مان ٿي پيم فِراقَ = ڏک، جدائي، وڇوڙو سارِيَمَ = ياد آيم ٿاڪَ = جايون، اجها، وٿاڻ، گهر، آستان، جهوپا اوطاقَ = بيٺڪ، ڪچهري گاھ، اوتارو اُڪَنڍِي = سڪايل بيت جو پس منظر ~ پنهنجي وطن ٿر جي سکين ستابن مارن لاءِ، اڄ وري ڦٽ اٿلي پيا اٿم. ~ سندن جدائيءَ جَي ڏک ۾ تباھ ٿي وئي آهيان، الائي ڪڏهن ملاقات ٿيندي. ~ اي عمر ! آئون رڳو انهن کي ٿي ياد ڪيان، جن جا ٿر ۾ اجها آهن. ~ گهڻي سڪ محبوب سان ڪچهري ڪرڻ جي لڳي اٿم. سمجهاڻي عمر بادشاھ گهڻيئي لالچون ۽ آڇون ڪيون پر، مارئي پنهنجي ملڪ ٿر ۽ مارن جا ڳڻ ڳائيندي رهي. مارئي پنهنجي وطن کي ساريندي چئي ٿي: اڄ وري ٿر ۽ ماروئڙن کي ياد ڪندي ڇٽل ڦٽ اٿلي پيا اٿم. سندن راهون تڪيندي ملڻ لاءِ بي تاب آهيان، هنن جي وڇوڙي تہ جيءُ جهوري وڌو اٿم. اي عمر ! مونکي توسان ۽ تُنهِنجَي محل ماڙين سان ڪا دلچسپي ناهي. مان تہ هر گهڙي انهن کي ٿي ساريان جن جا ٿر ۾ ڪکان وان گهر آهن. پنهنجي محبوب کيت سان روح رهاڻيون رچائڻ لاءِ هن دل ۾ ڏاڍي سڪ ۽ اڪير اٿم. چونڊ، تحقيق ۽ تشريح محترم مظفر منگي صاحب جي ٿورن سان سندس فيسبوڪ وال تان ورتل ____
