اَکَڙِيَنِ آرو، مُنها پُڇِي نہ ڪِئو اُتَي وَڃِي اَڙِيُون، جِتَي چَوَڻَ نہ چارو هِنئَڙو وَيچارو، واٽُون جَهلِئو وِجُهلَي سُرُ آسا آرو = لاڙو، عشق، چاھ، محبت، لڳاءُ مُنها = مون کان ڪِئو = ڪيو اَڙِيُون = اٽڪيون، ڦاٿيون، گرفتار ٿيون، قيد ٿيون چَوَڻَ = ڪُڇڻ پڇڻ، دانهن ڏيڻ چارو = ڇوٽڪارو، حل، نجات، آزادي هِنئَڙو = مَنُ، دل واٽُون = رستا، دڳ، راھ وِجُهلَي = جهڄي، جُهري، ڳري، روڄ راڙو ڪري بيت جو پس منظر ~ اکين مون کان پڇي محبت ڪونہ ڪئي هئي. ~ اُتي وڃي ڦاٿيون آهن، جتان ڇوٽڪاري جي واٽ ئي ڪانهي. ~ محبوب جي اچڻ جا دڳ جهليو پيو ويچارو من جهڄي ۽ جهري. سمجهاڻي عشق جي ابتدا اکين کان ئي ٿيندي آهي ۽ لوڙيندي سڄي زندگي ويچاري دل آهي. انساني جسم ۾ سڀ عضوا پنهنجي ليکي هڪجيتري اهميت جوڳا آهن، هر حصو پنهنجو پنهنجو ڪم خوش اسلوبيءَ سان سرانجام ڏئي ٿو، تڏهن هي بُت تحرڪ ڪري ٿو. شايد اکين ۽ دل جي اهميت سڀني عضون کان مٿاهين آهي، وري محبت جي معاملي ۾ ٻئي عضوا هڪجيترا جوابدار آهن. پر اکيون سدائين دل ۽ دماغ سان صلاح ۽ مشوري ڪرڻ کان سواءِ پنهنجو پاڻ ئي ڪٿي اڙجي ٿيون وڃن. اکيون محبوب کي ڳولي پسند بہ پاڻ ئي ڪن ٿيون ۽ وري سندس عشق ۾ گرفتار ٿيڻ کان پوءِ سڄي حياتي ان ئي قيد ۾ گذارن بہ ٿيون. اکين جي ڪيل ان واردات جي ويچاري دل کي سزا ملي ٿي، جو هميشھ پئي محبوب لاءِ جهڄي، جُهري ۽ ڳري. چونڊ، تحقيق ۽ تشريح محترم مظفر منگي صاحب جي ٿورن سان سندس فيسبوڪ وال تان ورتل _____
